اما آیا شبکه انیمیشن قابلیت‌رویارویی با شبکه‌های آن سوی آب را دارد؟ رسانه ملی بازهم دیر رسید و پیش از این شبکه‌های ماهواره‌ای زودتر جنبیدند و نخستین شبکه کودک به زبان فارسی را راه‌اندازی کردند. و حال پس ازچند‌ماه وقفه پخش آزمایشی شبکه انیمیشن شروع شده است.
اگر تا چندی پیش شبکه دو شبکه کودک و نوجوان نام داشت، اما هرگز نتوانست جایگاه خودش را در میان مخاطب بیابد و به تازگی بی‌و سر صدا نامش تغییر کرده‌است. باید امیدوار بود که این‌بار شبکه انیمیشن دچار وضعیت بحرانی شبکه کودک و نوجوان نشود و همان راهی را نرود که دیگر شبکه‌های تازه تاسیس تلویزیون در پیش گرفتند. باید امیدوار بود که کمبود بودجه برای شبکه مستند و پخش تکراری سریال‌های ایرانی در شبکه‌های نمایش و آی‌فیلم گریبانگیر شبکه انیمیشن نشود.
شکی نیست که انیمیشن ایران با توجه به فرهنگ غنی ایرانی جای رشد بسیار دارد، اما به‌نظر می‌رسد که این شبکه راهی طولانی را در پیش دارد. شبکه پویانمایی ایران 12تیرماه به‌طور آزمایشی راه‌اندازی شد. شبکه انیمیشن فعالیتش را با پخش دو تا چهار ساعت برنامه آغاز کرد و آنطور که اعلام شده در ادامه بر مدت زمان برنامه‌های آن افزوده خواهد شد. این شبکه در نخستین روز پخش خود با نمایش انیمیشن‌های «شنگول آباد»، «ماسوله»، «مروارید سرخ»، «پهلوانان»، «شکرستان» و «داستان سامرا» کار خود را شروع کرد. بسیاری از این انیمیشن‌ها قبلا پخش شده بود و شاید در نخستین قدم، پخش انیمیشن‌های تکراری اقدام مناسبی نباشد.
ضرورت تأسیس یک شبکه، داشتن بودجه مستقل است که این روزها به‌نظر می‌رسد که شبکه‌های تلویزیونی روز به‌روز افزایش می‌یابند، بدون آنکه برای بودجه و نیروهای متخصص آن فکری شود. نتیجه همان می‌شود که کارکرد شبکه‌های افتتاح شده زیر سؤال برود. بهتر بود از همان ابتدا مشکلات انیمیشن بررسی می‌شد و سپس شبکه برای این هنر راه‌اندازی می‌شد.
تا زمانی که کمبود ایده‌های جدید، زمانبر بودن پروسه ساخت انیمیشن و از همه مهم‌تر عدم‌تمایل سرمایه‌گذاران برای سرمایه‌گذاری در این رشته بررسی نشود قطعا مشکل این هنر رفع نمی‌شود. از سوی دیگر تولید انیمیشن در نگاه مدیریتی کشور در درجه آخر قرار دارد. زمانی که همه تولیدات تلویزیون و سینمای کشور برای بزرگسال و در قالب فیلم و سریال است، طبیعی است که نگاه جدی به مقوله انیمیشن نشود. شاید راه‌اندازی شبکه انیمیشن باعث شود که مسئولان به یاد بیاورند که هنری به نام انیمیشن وجود دارد.
اگر حضور این شبکه باعث شود که هنر انیمیشن رونق پیدا کند، باید امیدوار بود که یکی از مشکلات این هنر که همان فیلمنامهنویسی است رونق پیدا کند. فیلمنامهنویسی انیمیشن یک امر تخصصی است که نیاز به متخصص دارد. معمولا نویسندگان کودک و نوجوان که به دنیای ادبیات آشنا هستند به سراغ نوشتن فیلمنامه انیمیشن می‌روند و دقیقا مشکل همین جاست که فانتزی انیمیشن و ویژگی‌های انیمیشن شکل نمی‌گیرد و انیمیشن در حاشیه می‌ماند.
باید امیدوار بود که وجود شبکه انیمیشن به مسئولان یادآوری کند تا رسیدن به شاخصه‌های بین‌المللی انیمیشن هنوز فاصله داریم و دلیل آن هم نه به عدم توانایی هنرمندان این رشته بلکه به‌دلیل کمبود مدیریت این رشته و البته کمبود بودجه برمی‌گردد. زمانی که کمبود این دوشاخص در تولید انیمیشن به چشم می‌خورد، طبیعی است که هنرمندان از بازخوردهای کارهای خود مطلع نمی‌شوند. باید باور کنیم که در هنر انیمیشن ایران استعدادهای زیادی دیده می‌شود و اگر مدیریت و برنامه‌ریزی برای این هنر وجود داشته‌باشد، قطعا این هنر می‌تواند رشد کند و در داخل و خارج بدرخشد.
