با وجود این نباید توقع بسیار زیادی از این سند داشت. ذیل سند راهبردی برج میلاد توضیحاتی در موضوع مدیریت خوب بر برج میلاد و ایجاد مستحدثات آینده این برج همچنین کیفیت بهره‌برداری از این مجموعه آمده است. در همین سند ضرورت وجودی تدوین سند راهبردی نوشته شده است. در مجموع سند راهبردی برج میلاد بر این اساس نوشته شده که مشخص کند عملکرد برج میلاد چیست و اصلا چرا این سازه می‌بایست به‌صورت برج ساخته شود.
در وجه عملکردی، نگاه مخابراتی و آنتنی نسبت به برج میلاد وجود داشت و قرار بود مانند یک آنتن تلویزیونی عمل کند. این در حالی است که بسیاری از برج‌های تلکام در جهان همان زمان که کار ساخت برج میلاد آغاز شده بود موضوعیت خود را از دست داده بودند. ماهواره‌ها جانشین آنتن‌های تلویزیونی و مخابراتی شده‌اند. از سوی دیگر برج‌های تلکام در شهرهایی احداث می‌شدند که از نظر توپوگرافی تخت باشند و بخواهند امواج تلویزیونی در همه شهر پوشش داده شوند. توپوگرافی تهران نیز اصولا چندان مناسب این قضیه نبود. بنابراین می‌توان اینگونه گفت که در پس نیت ساخت برج میلاد موضوع دیگری وجود داشت که تا به امروز در پس پرده نگاه داشته شده است.
تمام مطالعاتی که بر مجموعه برج میلاد و طرح جامع و طرح‌هایی که منجر به طراحی معماری این برج شد نیز از ذکر این نیت تا به امروز پرهیز کرده و به آن نپرداخته‌اند. موضوع پنهان مانده نقش نمادین برج میلاد است. چون آن زمان گمان نکنند اگر صرفا بر نقش نمادین این برج به‌عنوان نیت اصلی احداث آن تأکید شود مدیران کشور بر ساخت آن تمکین نمی‌کردند و منابعی برای احداث این برج اختصاص ندهند چون اصولا ضرورت احداث برج میلاد را درک نمی‌کردند.
آنچه مسلم است اینکه در وهله نخست وجه نمادین برج میلاد اهمیت دارد. همین امروز پس از سال‌های کوتاهی که از افتتاح برج میلاد گذشته است هر جای دنیا بخواهند نمادی از ایران را نمایش دهند یا چیزی مرتبط با ایران بگویند دو بنا را به‌عنوان سمبل ایران نشان می‌دهند. یکی برج آزادی و دیگری برج میلاد است که هر اندازه به گذشته رجوع کنیم برج آزادی بیشتر وجه نمادین خود را به رخ می‌کشد و هراندازه جلوتر می‌آییم نقش برج میلاد پررنگ‌تر می‌شود و در واقع نماد ایران را نمایندگی می‌کند. درست مانند همان نقشی که برج ایفل نسبت به تمامی فرانسه دارد. وجه نمادین از این جهت بسیار حائز اهمیت است. این موضوع که در سال‌های پس از انقلاب بنایی در کشور ایجاد شد که می‌تواند به شکل نمادین معرف کشور باشد موضوع بسیار مهمی است.
پس از انقلاب ساختمان‌های زیادی در کشور ساخته شد که هیچ‌کدام نتوانستند در وجه نمادین، معرف دوران معاصر باشند. درحالی‌که برج میلاد این نقش را به‌طور طبیعی ایفا کرد.مصداق آن نمایشگاهی در پکن بود که وقتی خواستند ایران را معرفی کنند سه بنا را به‌عنوان معرف این کشور قرار دادند. یکی برج آزادی، دیگری برج میلاد و یکی هم ارگ بم که به‌دلیل توجه بسیار پس از زلزله به آن شناخته شده بود.
بنابراین وجه نمادین اهمیت زیادی دارد. ولی در زمان احداث برج و در مراحل مختلف مطالعات وجه نمادین برج میلاد مسکوت مانده است.در طرح جامع، محوطه مجموعه تاسیساتی برج در بخش عملکردی برج میلاد دیده شده درست مانند یک مجتمع فرهنگی بزرگ، درصورتی که مقیاس برج میلاد اصلا محلی یا منطقه‌ای نیست. بلکه مقیاس آن ملی و حتی بین‌المللی است و همین وجه نمادین برج میلاد است که در تمام مقیاس‌هایی که برج میلاد در آن قابل توجه است انعکاس دارد.
