هزاران نفر از مسلمانان این منطقه معروف به مسلمانان روهینگیا با خشونت نظامیان و اکثریت بودایی این کشور در مرز با بنگلادش در کمپ‌هایی زندگی می‌کنند که به دلیل نداشتن شرایط اولیه زندگی، فرقی با زندان ندارد. با این وضعیت باز هم دولت بنگلادش وجود آنها را به رسمیت نمی‌شناسد؛ آنها آوارگانی هستند که نه در کشور خودشان حق شهروندی دارند و نه نامشان در جایی به‌عنوان آواره و پناهنده ثبت شده است.
مسلمانان بیشتر از هر گروه دیگری در جهان تاوان قتل و جنایت را داده‌اند؛ سال‌های جنگ در عراق و افغانستان جان هزاران مسلمان را گرفته است اما باز هم به آنها لقب تروریست می‌دهند. جیمز هولمز که هفته پیش تماشاگران یک سالن سینِما را در آمریکا به رگبار بست اگر نامی شبیه مسلمانان داشت خیلی سریع لقب تروریست می‌گرفت.
در میانمار اما جنگی در کار نیست؛ براساس گزارش عفو بین‌الملل که دوروز پیش منتشر شد، اقلیت مسلمان میانمار هدف شکنجه، تجاوز و کشتار اکثریت بودایی با همدستی نیروهای امنیتی این کشور هستند اما مانند سال‌های قبل کسی به داد این مردان و زنان فراموش‌شده نمی‌رسد.
عفو بین‌الملل اعلام کرده که از شش هفته پیش نیروهای امنیتی و بودایی‌ها دور جدیدی از حملات را علیه اقلیت مسلمان این منطقه آغاز کرده‌اند؛ حملاتی که نخستین بار نیست مسلمانان میانمار را هدف قرار می‌دهد. آمارها نشان می‌دهد که در طول سال‌های گذشته در میان سکوت جهانی، ۲۰هزار مسلمان به‌راحتی آب خوردن قتل‌عام شده‌اند اما آنها هیچ وقت کسی را برای رساندن صدایشان به مجامع جهانی نداشته‌اند. آنگ‌سان سوچی، که به تازگی جایزه صلح نوبل خود را به‌خاطر 20سال ایستادگی در مقابل نظامیان میانمار دریافت کرده هم، سکوتش باعث شگفتی همه در مقابل کشتار مسلمانان شده است.
او به تازگی پس از توری سه‌هفته‌ای در اروپا به میانمار برگشت؛ جایی که حزبش به تازگی توانسته برای نخستین بار وارد پارلمان شود. گفته می‌شود زمانی که از سوچی که حالا قدرت سیاسی هم در میانمار دارد، در جریان سفرهایش درباره ظلم به مسلمانان روهینگیا در نشستی خبری سؤال شد، او پاسخ داد: اول باید متوجه شویم که این افراد شهروند میانمار هستند یا خیر!
این همان ادعایی است که دولت نظامی میانمار می‌کند و به همین‌خاطر تلاش می‌کند مسلمانان را با خشونت مجبور به فرار از محل سکونت‌شان کند. اما حتی اگر این مردمان شهروند میانمار نباشند، باید متحمل چنین رنجی شوند؟ درحالی‌که بسیاری خواستار موضع‌گیری شفاف آنگ‌سان سوچی درباره کشتار اقلیت مسلمان این کشور شده‌اند، به‌نظر می‌رسد او مصلحت‌های سیاسی و به‌دست‌آوردن رضایت بودایی‌ها را به گفتن حقیقت ترجیح داده است.
کشتار مسلمانان در این منطقه از روز روشن‌تر است اما به‌نظر می‌رسد کسی که عنوان فعال حقوق بشر را یدک می‌کشد، ترجیح داده است که هیچ موضع‌گیری‌ای درباره حداقل کشته‌شدن ۸۰ مسلمان و آواره‌شدن ۹۰هزار نفر دیگر در درگیری‌های اخیر هم نداشته باشد. ایالت راخین که قبلاً با نام آراکان شناخته می‌شد محل زندگی اقلیت مسلمان میانمار است؛ منطقه‌ای که دارای منابع غنی نفت و گاز است و به همین‌خاطر شرکت‌های خارجی ازجمله آمریکایی‌ها در آن حضور گسترده‌ای دارند و به تازگی بیشتر از گذشته در حال کار در این منطقه هستند. همیشه پای نفت در میان است و همین مصلحت اقتصادی و ملاحظات سیاسی سکوت درباره فاجعه میانمار را توجیه می‌کند.
