امروز بسیارند تهرانی‌هایی که آرزو می‌کنند ممنوعیت تردد در محدوده طرح ترافیک لغو شود تا آنها آزادانه در خیابان‌های مرکز شهر رفت‌وآمد کنند اما آیا چنین چیزی ممکن است؟ اگر چنین شود آیا خیابان‌های مرکزی شهر به پارکینگی بزرگ تبدیل نخواهد شد و تنفس در آن منطقه سمی خالص به ریه‌های مردم نخواهد فرستاد؟
بسیاری هم مایلند که طرح تردد نوبتی زوج یا فرد و محدودیت‌های اینچنینی لغو شود اما مثل روز روشن است که همان هفته اول لغو این محدودیت‌ها، جان همه از فشار ترافیک و تولید آلودگی در هوا به لب می‌رسد. با وجود این، هنگامی که پروژه‌های محدود‌کننده به اجرا در می‌آید، بسیاری گله می‌کنند و آن را مایه دردسر می‌دانند. برخی رسانه‌ها هم این گلایه‌ها را منتقل می‌کنند. پروژه ساخت سامانه تندروی رسالت از این دست طرح‌هاست؛ طرحی که قرار است یکی از خطوط اصلی تندرو را راه‌اندازی کرده و این شریان را به خط دیگری متصل کند تا جابه‌جایی در مسیرهای تندرو به‌صورت شبکه‌ای دنبال شود، به‌وسیله یکی از سایت‌های خبری با انتقاد مواجه شد.
این سایت در مطلب خود نوشت: «... اگر تا چندی پیش مجتمع‌های تجاری و پمپ‌بنزین معروف میدان رسالت سبب ایجاد ترافیک در این منطقه پرتردد شرق پایتخت می‌شد، اکنون نیمی از همین بزرگراه در اختیار طرح احداث اتوبوس تندرو قرار گرفته... ترافیک سنگین بزرگراه رسالت به‌دلیل احداث خط بی‌آرتی به حدی زیاد است که دامنه آن به بعد از پل سیدخندان و تونل رسالت و بزرگراه حکیم هم کشیده شده و به اعتراض شدید سرنشینان خودروهای عبوری منجر شده است».
این مطلب اگرچه خبر از آن می‌دهد که گروهی از شهروندان از ترافیک ناشی از اختصاص مسیر اتوبوس تندرو در بزرگراه رسالت ناخشنودند اما بی‌توجه از کنار مسئولیت مدیریت شهری برای توسعه حمل‌ونقل عمومی می‌گذرد و تنها درد دل رانندگان خودروهای تک سرنشین را نقل می‌کند.
مدیریت شهری نه در تهران که در تمام کلانشهرهای دنیا، به‌دلیل گرایش مردم به استفاده از خودروهای شخصی و افزایش حجم ترافیک و آلودگی هوا به‌خاطر همین گرایش، موظف است طرح‌های محدود‌کننده برای خودروهای شخصی و آسان‌کننده برای تردد وسایل حمل‌ونقل عمومی فراهم کند. به همین دلیل هم هست که در طرح جامع حمل‌ونقل عمومی شهر تهران این نکته در دستور کار قرار گرفته است که تا سال1404 تنها باید 25درصد سفرهای شهری تهران به‌وسیله خودروهای شخصی انجام شود؛ درحالی‌که امروز بیش از نیمی از سفرهای شهری به‌وسیله وسایل نقلیه شخصی صورت می‌گیرد. بنابراین براساس طرح جامع حمل‌ونقل عمومی تهران، شهرداری باید برای کاهش ترافیک و آلودگی هوا، توسعه حمل‌ونقل عمومی ایمن، سریع و ارزان را در دستور کار قرار دهد. نتایج تحقیقات داخلی و خارجی نشان می‌دهد که بعد از مترو، مؤثرترین وسیله نقلیه عمومی، سامانه اتوبوس‌های تندرو(بی‌آرتی) است. شهرداری تهران برای توسعه خطوط اتوبوس تندرو با شرایط استاندارد، موظف است اتوبوس‌های ویژه سامانه‌ها را فراهم کند، ایستگاه‌ها مناسب آن را بسازد و مسیر آن را باز کند و موانع را از سر راه این مسیر بردارد.
در واقع در شرایطی که شهر از تردد بی‌رویه خودروهای تک‌سرنشین رنج می‌برد و اتوبوس‌های عادی نیز در ترافیک ایجاد شده به‌وسیله این خودروها گیر می‌افتند، چاره‌ای جز اولویت دادن به اتوبوس با ایجاد خطوط تندرو باقی نمی‌ماند. در واقع گلایه‌های مطرح‌شده از سوی برخی شهروندان خودروسوار چندان بجا نیست چرا که اصولا خطوط اتوبوس تندرو قرار است شهروندان را به استفاده از اتوبوس تشویق کند و در این بین الزاما ضروری نیست رفاه رانندگان خودروهای شخصی درنظر گرفته شود. بنابراین بهتر است با درنظر گرفتن مشکلات ترافیکی شهر، از رسانه‌ای که در اختیارمان برای تشویق به توسعه حمل‌ونقل عمومی استفاده شود، نه سرکوب آن.
