در تورنتو هوا پاک است، میزان جرم اندک و مراقبت درمانی برای همگان وجود دارد، اما ته‌مایه‌ای از نگرانی در گفتمان عمومی و رسانه‌های کشور دیده می‌شود که در مکالمات مردم در کافه‌ها و دانشگاه‌ها به گوش می‌خورد. روزنامه انگلیسی گاردین در گزارشی درباره مشکلات کانادا نوشت: یک رشته تحولات سیاسی اخیر سبب شده است تا بسیاری از کانادایی‌ها از خود بپرسند آیا آوازه کشورشان به‌عنوان کشوری مداراگر، صلح‌طلب و علاقه‌مند به محیط‌زیست مورد تردید قرار گرفته است؟
برخورد شدید با مهاجران غیرقانونی شهرت کانادا را به‌عنوان کشوری مهاجردوست زیر سؤال برده است. در استان کبک دولت جدایی‌خواه به قدرت رسیده است. استخراج نفت از شن‌های قیر در آلبرتا مانند حاشیه‌نشینی مردمان بومی این کشور جنجال‌برانگیز شده است. در عرصه سیاست خارجی، کانادا به شکل فزاینده‌ای از خط‌مشی آمریکا پیروی می‌کند و اخیراً روابط خود را با تهران گسست.
تقصیر برخی از این مشکلات را بر گردن استیفن هارپر، نخست‌وزیر محافظه‌کار کشور می‌اندازند که در‌ماه می‌سال گذشته در پارلمان به اکثریت دست یافت. وی سیاست پذیرش مهاجر را سخت‌تر کرده، در خاورمیانه موضعی سرسختانه اتخاذ کرده و سیاست زیست‌محیطی را برای استخراج نفت در مناطق شمالی کشور تغییر داده است.
کانادا یکی از معدود کشورهایی در جهان است که به مهاجرت به دیده ملت‌سازی می‌نگرد. 20درصد کانادایی‌ها در خارج از این کشور متولد شده‌اند و هر سال مهاجران هشت دهم درصد به جمعیت کشور اضافه می‌کنند، اما در سال گذشته، مقامات اداره مهاجرت معیارهای متقاضیان مهاجرت به این کشور را تغییر داده‌اند. چند هفته پیش، جیسون کنی وزیر مهاجرت گفت که تابعیت کانادایی 3100نفر به اتهام استفاده از وکلای مهاجرت برای جعل کردن مدارک لغو می‌شود. از سال 2006، میزان رد درخواست تابعیت کشور دو برابر شده است. برخی تحلیلگران معتقدند که این تغییرها ناشی از رویه نژادپرستی ریشه‌دار در جامعه کاناداست.
عدم‌مدارا در استان فرانسوی‌زبان کبک گسترده است. پائولین ماروا رهبر حزب جدایی‌خواه کبک اخیراً نخست‌وزیر این استان شد. به قدرت رسیدن وی با خشونت همراه بود. مردی در مراسم جشن حزب وی دست به تیراندازی زد و یک نفر را کشت و یک نفر دیگر را به‌شدت زخمی کرد. ماروا قوانینی پیشنهاد کرده است که آزادی زبان و دین را در این استان محدود می‌کند. سیاست سکولاریسم وی با نمادهای مذهبی مانند روسری، شب‌کلاه و حجاب در اداره‌های دولتی مخالف است.
در فاصله حدود چهار هزار کیلومتری مونترال، در پهنه شمالی استان آلبرتا 140هزار کیلومترمربع شن قیر وجود دارد که مخلوطی از شن، آب و خشت و حاوی مقادیر زیادی نفت چسبنده است. در دهه گذشته، افزایش بهای نفت و بهبود فناوری، استخراج این منابع را از نظر اقتصادی مقرون به صرفه کرده است.
منتقدان می‌گویند سیاست‌های زیست‌محیطی هارپر منافع شرکت‌های نفتی را بر سود بلندمدت محیط‌زیست کشور ترجیح می‌دهد. دولت طرح کشیدن خط لوله حدود 1300کیلومتری را از آلبرتا تا سواحل بریتیش کلمبیا برای انتقال نفت به نفتکش‌ها به‌منظور فروش در بازارهای آسیا تصویب کرده است. گروه‌های محیط‌زیست می‌گویند شرکت انبریج که این طرح را اجرا می‌کند، درباره مخاطرات آن از نظر احتمال نشت نفت دروغ گفته است.
مسئله استخراج نفت با موضوع جنجالی دیگری مربوط می‌شود؛ یعنی موضوع مردمان بومی. استخراج نفت و دیگر منابع اولیه از زمین‌های مردمان بومی در حالی صورت می‌گیرد که مدارس آنان دچار کمبود بودجه هستند و در نتیجه مردمان بومی با فقر، اعتیاد به الکل و بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند. شماری از مردمان بومی از طریق صید ماهی از رودخانه کیتامات امرار معاش می‌کردند که با آلودگی آب و از بین رفتن ذخایر ماهی، دچار مشکل شده‌اند.
