به گزارش ایسنا، نخستین انگشت شست مصنوعی متعلق به 950 تا 710 سال قبل از میلاد از جنس چوب و چرم در مقبره زن مومیایی باستانی در نزدیکی "لکسور" مصر کشف شده بود.
دومین انگشت شست نیز که "گرویل چستر" نامیده می‌شود، متعلق به 600 سال قبل از میلاد بوده و از "کارتوناژ" (نوعی کاغذ تهیه شده از پارچه کتان، چسب و گچ) ساخته شده است.
نمونه‌های دیگری از اندام مصنوعی در مقبره‌های مصر باستان کشف شده‌اند، اما ویژگی طراحی خاص آنها نشان می‌دهد که دارای عملکرد مناسب برای افراد نبوده‌اند.
در هر دو نمونه انگشت شست مصنوعی علائمی از سایش دیده می‌شود و با توجه به ویژگی‌های طراحی، محققان تأکید می‌کنند که این دو نمونه تنها یک وسیله اضافی و تزئینی نبوده و در حقیقت توان راه رفتن را به صاحبان خود بازگردانده‌اند.
دکتر "جکی فینچ" از متخصصان زیست پزشکی مصرشناسی دانشگاه منچستر با ساخت دو نمونه کپی از روی نمونه انگشت شست مصر باستان، نحوه عملکرد آنها بر روی دو داوطلب که انگشت شست پای راست خود را از دست داده بودند، مورد بررسی قرار داد.
از دواطلبان خواسته شد که مسافت 10 متری را بصورت پای برهنه، با کفش عادی، با انگشت شست مصنوعی به همراه و بدون نوعی صندل چرمی مدل مصر باستان طی کنند و در این زمان 10 دوربین مخصوص نحوه راه رفتن آنها را به دقت مورد ارزیابی قرار داده و با الگوی راه رفتن پای چپ مقایسه می‌کردند.
نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که هر دو داوطلب پس از پوشیده انگشت شست مصنوعی به راحتی قادر به راه رفتن بودند و در زمان استفاده از پروتز به همراه صندل چرمی، کیفیت راه رفتن در نفر اول تا 87 درصد و در نفر دوم تا 63 درصد بهبود پیدا می‌کند.
نتایج این تحقیق موید این نکته است که قدیمی‌ترین پروتزهای ساخته شده توسط بشر متعلق به مصر باستان بوده است.
