ورزشگاه میلرتون در هامبورگ حال و هوای عجیبی دارد . مردمانی با چهر‌ها و پرچم های عجیب ورزشگاه را به مکانی برای ابراز وجود خود تبدیل کرده‌اند و با هر موج مکزیکی،خود و کشور مجهول خود را به رسمیت می‌شناسند .
چند جوان زرد‌پوست با چشمان بادامی معروفشان ، لباس راهبان بودایی را بر تن کرده‌اند و با زبان عجیبی که دارند فریاد سر داده‌اند .گویی اینجا معبدی سونگ‌پان سیچوان است و راهبان بلند بلند دعا می‌خوانند . کمی آنطرف‌تر چند جوان سیاه‌پوست با حرکات بدن ودست زنگبار زنگبار گویان تیم تقریبا ملی خود را تشویق می‌کنند .
تبتی‌ها ، جبل‌الطارقی‌ها ، گرینلندی‌ها ، قبرس شمالی‌ها و زنگباری‌ها دور هم جمع شده‌اند تا جام تقریبا جهانی خود را بر‌پا کنند .
جام جهانی جای گزین
امسال جام جهانی فیفا تنها جامی نیست که آلمان میزبان آن است . در هامبورگ کشورهایی که از سوی مجامع بین‌الملل به رسمیت شناخته نشده‌اند دور هم جمع شدند و جام جهانی کوچک خود را با با جدیت بر پا کردند .
در فینال این مسابقات زنگبار (بخشی از کشور تانزانیا ) و قبرس شمالی ( کشوری که فقط ترکیه آن را به رسمیت می‌شناسد ) با هم دیدار کردند که در نهایت قبرس شمالی در ضربات پنالتی از سد حریف آفریقائیش گذشت و قهرمان جام جهانی جایگزین شد .
حدود 4122 نفر این بازی را تماشا کردند که بازیکنان و مسئولان دیگر تیم‌های دیگر تورنمنت میان آنها بودند . میزبان این مسابقات جمهوری سن پائولی بود . این جمهوری خیالی بخشی از هامبورگ است که فقط برای میزبانی این تورنمنت موجودیت پیدا کرده بود .
سودای چمن و آفتاب
هزینه برگزاری این تورنمنت 750 هزار یورو بود که از سوی اسپانسر‌های مسابقات تامین شده بود . هر چند این تورنمنت را نمی توان با جام جهانی مقایسه کرد اما تمام ویژگی‌های جام جهانی در آن دیده می‌شد. یکی از بزرگ‌ترین تفاوت‌های جام جهانی جایگزین با نمونه اصلی آن ، سطح کیفی مسابقات بود .
بیشتر بازیکنان حاضر در این تورنمنت در باشگاههای بسیار کوچک بازی میکردند و هیچ کدام پیش از این تجربه حضور در میادین بین‌المللی را نداشند . به همین خاطر این جام یک فرصت طلایی برای آبها به شمار می‌رفت .
آندرس کورتسن بازیکن تیم گرینلند که در شهر بسیار کوچکی در شمال غرب گرینلند زندگی میکند در این مورد می‌گوید :«این تورنمنت واقعا بسیار مفرخ بود . در گرینلندم ما چمن نداریم و باید روی شن فوتبال بازی کنیم . ما همچنین بیشتر طول سال را در تاریکی به سر می‌بریم . حالا اینجا ما بر روی چمن بازی می‌کنیم و تابش آفتاب انرژی بیشتری به ما منتقل میکند .»
تیم تبت هم در این تورنمنت مشکل بازیکن داشت . تمامی بازیکنان آنها از تبتی‌های تبعیدی بودند که بیشتر آنها همچون دالایی لاما در هند زندگی می‌کنند .
نامگیال داکیل سی ساله دستیار مدیر تیم ، یکی از معدود تبتی‌های حاضر در تورنمنت بود که در اروپا زندگی میکند . او در سوییس فروشنده یک فروشگاه لوازم یدکی است . حضور داکیل در این مسابقات او را بسیار هیجان‌زده کرده بود :«ما خیلی دوست دلشتیم در فینال باشیم .» اما آنها واقعا نمی‌توانستند در فینال باشند چون در دو بازی اول خود با سن پائولی و جبل‌الطارق در مجموع دوازده گل دریافت کرده بودند .
با این حال داکیل در این مورد می‌گوید :« اما ما تمام تلاش خود را به کار بستیم تا پیروز شویم .این تجربه برای ما بسیار خوب بود. این اولین باری بود که بازیکنان ما در چنین ورزشکاه بزرگی بازی میکردند و این تعداد تماشاگر را به چشم می‌دیدند .خاطره این جام هرگز از ذهن هیچ کداممان محو نخواهد شد .»
نقطه شروع
یورگ پومرانتز که برای یک شرکت تولید کننده برنامه‌های تلویزیونی کار میکند صاحب ایده اولیه راه‌اندازی این جام به شمار می‌رود . او خود درخواست تبتی‌ها برای انجام یک دیدار دوستانه با سن پائولی را الهام‌بخش برگزاری جام جهانی جایگزین می‌داند .
پس از قطعی شدن برگزاری این جام ، مسئولان برگزاری مسابقات وقت کمی داشتند تا مراحل صدور ویزا و تعیین کردن محل اسکان تیم‌ها را هماهنگ کنند . مسئله مهم‌تر این بود که بسیاری از کشورهایی که برای شرکت در مسابقات اعلام آمادگی کرده بودند «تیم ملی» نداشتند و همین امر ، برگزاری مسابقات را در هاله‌ای از ابهام فرو برده بود .
اما نکته جالب این بود که تقریبا تمام کشورهایی که به رسمیت شناخته نمی‌شوند برای حضور در مسابقات اعلام آمادگی کرده بودند ،از موناکو و واتیکان در اروپا گرفته تا تبت در اعماق آسیا. با این حال کمیته برگزاری مسابقات مجبور شد تنها شش تیم را به مسابقات دعوت کند .
سرشناس‌ترین شخصیتی که در تیم‌های خارجی وجود داشت ، الیور پوشر سرمربی تیم زنگبار بود . او یک شخصیت کمدی بسیار معروف در آلمان است و برنامه‌های تلویزیونی‌اش طرفداران بسیار زیادی در این کشور دارد .
حقیقت بازی
هدف اصلی برگزاری چنین تورنمنتی چیزی جز سرگرمی و ترویج روحیه جوانمردی نبود . همه این را به خوبی می‌دانستند اما گویا کسی چیزی به بازیکنان نگفته بود .
آنها بازی‌ها را بسیار جدی گرفته بودند و به نوعی می‌خواستند از طریق این تورنمنت کشور به رسمیت نشناخته خود را به جهانیان معرفی کنند . جدیت آنها در بازی‌کردن به قدری زیاد بود که بازی‌ها در مواقعی به خشونت کشیده می‌شد و حتی در چند مورد بازیکنان کارت زرد و قرمز دریافت کردند .
بازی فینال اوج این خشونت‌ها بود . بازی مرتبا بدلیل ارتکاب خطاهای خطرناک متوقف می‌شد و تیم پزشکی بازی روز پر کاری داشت.
سلیمان گوکتاش سر مربی قبرس شمالی پس از بازی فینال در کنفرانس خبری چنین گفت :« برای ما این بازی‌ها یک تورنمنت واقعی بود . ما اینجا آمدیم تا فوتبال بازی کنیم و حالا که جام را بدست آورده‌ایم بسیار خوشحالم.»
در آنسوی میدان هم پوشر – سرمربی زنگبار – دیگر مثل مواقعی که در برنامه‌های کمدی‌اش حضور داشت نبود :« این شکست واقعا برای ما بسیار ناامید کننده بود . من باید پس از بازی از بازیکنانم دلجویی می‌کردم و جلوی گریه برخی از آنها را می‌گرفتم . وافعا لحظات تلخی داشتیم .»
جام جهانی جایگزین با تمام اتفاقات پیش‌بینی نشده‌اش پایان یافت و حالا باید دید آیا این جام باز هم برگزار خواهد شد .
پومرانتز در این مورد می گوید :" باید ببینیم آیا این ایده آینده‌ای خواهد داشت یا نه"
آینده برگزاری چنین جامی مسئله‌‌ایست که کشورهای به رسمیت شناخته نشده بسیاری را به خود مشغول کرده است . فعلا باید صبر کرد .
