از میان این فیلم‌ها «بی‌خود و بی‌جهت» و احتمالا «من مادر هستم» به‌زودی به پرده سینماها خواهند آمد اما اکران «پل چوبی» و «برف روی کاج‌ها» به سال92 موکول شده است.
ایام محرم و صفر نزدیک است و پس از آن هم نوبت به برگزاری سی‌ویکمین جشنواره فیلم فجر می‌رسد تا نوبت دیگری برای اکران وجود نداشته باشد. از سوی دیگر باید به تلاش مدیران سینمایی برای آرام کردن فضا اشاره کرد که این آرامش با تعویق اکران برخی از فیلم‌های مسئله‌دار رخ خواهد داد. برخلاف جشنواره پارسال که نمایش پرتعداد فیلم‌های ایرانی در آن جنجال‌آفرین شد، جشنواره امسال قرار است با حضور فیلم‌هایی برگزار شود که هم تعدادشان از سال گذشته کمتر است و هم به‌لحاظ مضمون، آثاری کنترل‌شده و بی‌دردسر خواهند بود. آنچه در آینه تولیدات سال91 به چشم می‌خورد حضور انبوه فیلم دولتی است که مشکلی برای جشنواره و سینمای ایران ایجاد نخواهند کرد.
این البته تنها یک‌سوی ماجراست و باید به این نکته هم توجه کرد که سال آینده سینمای ایران گزینه‌های پرامید چندانی برای موفقیت در گیشه ندارد. در حال حاضر فقط می‌توان از «رسوایی» ده‌نمکی به‌عنوان فیلمی که سینماداران و کارشناسان پیش‌بینی گیشه‌ای رؤیایی از آن را دارند، نام برد و با چند گزینه احتمالی دیگر تعداد این فیلم‌ها درنهایت به تعداد انگشتان یک دست هم نخواهد رسید. در این شرایط اکران یکی دو فیلم جنجالی جامانده از سال 91 می‌تواند کمی دست‌های خالی گیشه 92 را پرتر جلوه دهد. در روزهایی که به ایام برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نزدیک می‌شویم احتمال دارد فضا برای اکران فیلم‌های پرسروصدا در هیاهوی انتخابات مهیاتر باشد؛ فیلم‌هایی که دارای پروانه نمایش وزارت ارشاد هستند ولی در شرایط فعلی ظاهرا مصلحت حکم می‌کند که اکران عمومی نشوند. این اتفاقی است که دقیقا چهار سال پیش هم رخ داده بود. در ماه‌های پایانی عمر دولت نهم سینما دچار انفعال و رکود کامل شد.
آغاز دولت دهم و آمدن جواد شمقدری به‌جای جعفری‌جلوه، گشایشی را به‌همراه داشت که پس از گذشت سه سال چیز چندانی از آن باقی نمانده است. سیاست‌های پراشتباه وزارت ارشاد و حمایت از تولید آثار مسئله‌داری چون «خصوصی» که با توهم ساخت اثری سیاسی صورت گرفت ولی به فیلمی کاملا مبتذل ختم شد با اشتباه شورای صنفی نمایش همراه شد تا سینمای ایران در سال91 با انواع و اقسام بحران مواجه شود. چند اشتباه استراتژیک از سوی مدیران سینما درنهایت کار را به جایی رسانده که چشم‌انداز تولید و اکران سال آینده به‌شدت نگران‌کننده به‌نظر می‌رسد. همین که گزینه‌های اکران نوروز91 قرار است در سال92 روی پرده بیایند خود به‌تنهایی می‌تواند وضعیت آشفته سینما را به نمایش بگذارد.
