پیش‌آمدن این مشکل هرگز نمی‌تواند توجیه‌کننده کاستی‌ها و کم‌کاری‌هایی باشد که در این حوزه رخ داده است. بیش از سه دهه می‌شود که جمهوری اسلامی ایران با تحریم‌های متعدد روبه‌رو بوده است، پس مسئله تحریم، مشکل تازه‌ای نیست که به این دلیل کمبود دارو موجه جلوه داده شود. این درست است که تحریم‌ها در این مرحله به‌مراتب شدیدتر و گسترده‌ترند اما همواره این سؤال پیش می‌آید که وزارتخانه‌های مسئول که نتیجه تحریم‌های طولانی 30سال اخیر را به عنوان تجربه در اختیار دارند، چگونه تدبیرهای لازم را برای جلوگیری از کمبودهای امروز دارو و گرانی محصولات دارویی به کار نگرفته‌اند؟
برخی از گرانی‌ها نتیجه مشکلاتی است که از فقدان برنامه‌ریزی و اعمال مدیریت در امر دارو و درمان ناشی می‌شود.هفته گذشته، اعلام شد که داروهای جدید بیماری‌های خاص مشمول بیمه شده‌اند. این اقدام دیرهنگام نسبت به بیماری‌های خاص نشان می‌دهد که بخش مهمی از مشکلات کمبود و گرانی دارو از کجا سرچشمه می‌گیرد.
بیماری‌های خاص شامل ناخوشی‌هایی است که درمان آنها بسیار پرهزینه و درازمدت است. نمی‌توان اینگونه هم گفت که قشر یا طبقه خاصی مبتلا به این نوع بیماری‌ها می‌شوند. بنابراین عدالت حکم می‌کند که تمامی داروهای مربوط به بیماری‌های خاص مثل سرطان، دیالیز، هپاتیت، ایدز و امثالهم، تحت پوشش بیمه قرار بگیرد یا حداقل ترتیبی داده شود که بیماران کم‌بضاعت و نیازمند کمک از مساعدت‌های بیمه برخوردار شوند.
در هفته‌های اخیر که مشکل کمبود و گرانی دارو به‌ویژه داروهای مربوط به بیماری‌های خاص نمود بیشتری داشته این توقع نیز پیش آمده است که ارز مورد نیاز دارو با اولویت اول باید تامین شود و داروهای مورد نیاز مردم با بهای عادلانه در سطح داروخانه‌ها در اختیار آنها قرار بگیرد.
بدیهی است که اقشار کم‌درآمد به ویژه اکثریت بازنشستگان هرگز قادر نیستند با حقوق مختصرشان از عهده تامین مخارج داروهای مورد نیاز خود برآیند و این مشکل می‌تواند روند معشیتی و نیازهای ضروری این اقشار را به شدت تحت تاثیر قرار بدهد. کسانی که از تمکن مالی کافی برخوردار هستند در هر شرایطی می‌توانند داروهای مورد نیازشان را تامین کنند. مشکل کمبود و گرانی دارو بیشتر متوجه اقشار کم‌درآمد جامعه و به‌خصوص مبتلایان به بیماری‌های خاص است. از این‌رو، باید مشکلات دارو هرچه سریع‌تر و با راه و روش‌های ممکن برطرف شود.
