سینمای بخش خصوصی طبق قانون و از مسائل قانونی فیلم می‌سازد اما ذره‌ای از حمایت دولتی نه در زمان تولید و نه در زمان اکران برخوردار نیست.
سینمای دولتی که با بودجه‌های هنگفت، فیلم‌هایی می‌سازد که حتی ده‌نفر هم به دیدن آن نمی‌روند، در زمان اکران بهترین سانس، بهترین سالن و بهترین موقعیت اکران را از آن خود می‌کند.
در جشنواره فیلم کودک اصفهان 90درصد فیلم‌ها دولتی بود و الان نیز چند فیلم کودک همزمان با هم اکران شده‌اند. سینمای دولتی خودش فیلم می‌سازد، جشنواره برگزار می‌کند و همه فیلم‌ها را اکران می‌کند. بهترین تبلیغات هم از آن فیلم‌های دولتی است که اتفاقا محبوب مردم نیستند.
سینمای دولتی، فیلم کودک را با مضامین پیش‌پاافتاده به پسرفت کشانده است. کودکان امروز با کودکان 20سال پیش به‌شدت فرق دارند. اکثر سازندگان فیلم‌های کودک به این مسئله توجه ندارند اما همین فیلم‌ها خیلی خوب اکران می‌شوند چون از حمایت دولتی برخوردارند.
در این شرایط ترجیح می‌دهم فیلم قبیله من را اکران نکنم. این روزها فصل خودکشی فیلم‌هاست. اساسا سینما تعریف و ماهیت خود را از دست داده است. سیاست‌زدگی و سلیقه‌زدگی دو آفت سینمای امروز ماست. یک‌سال‌و‌نیم است برای «حریر» پروانه ساخت گرفته‌ایم ولی هنوز نتوانسته‌ایم فیلم را کلید بزنیم.
این فیلم هیچ کمکی از دولت دریافت نکرده، چون نام و عنوان دولتی ندارد و من هم دوست ندارم عنوان دولتی روی فیلمم باشد اما یک سینماگر واقعی فیلمش را می‌سازد و زیر بار هیچ اسم و رسمی هم نمی‌رود.
*مدیر فیلمبرداری و تهیه‌کننده
