البته تعداد زیادی از این فیلم‌ها آثاری هستند که تجربه اول سازندگانشان به شمار می‌آیند و می‌توانند در بخش مسابقه فیلم‌های اول به نمایش درآیند. برخی هم تله‌فیلم‌هایی هستند که به سنت سال‌های اخیر می‌خواهند بخت خود را در مهم‌ترین رخداد سینمایی کشور بیازمایند. بنا به گفته محمدرضا عباسیان، دبیر سی‌ویکمین جشنواره فیلم فجر قراراست جشنواره امسال به شکلی سامان‌یافته‌تر و به تعبیری کنترل‌شده‌تر از پارسال برگزار شود. از روزی که جواد شمقدری بر مسند هدایت سینمای ایران نشست هم تعداد فیلم‌های حاضر در بخش مسابقه سینمای ایران افزایش قابل‌توجهی یافت و حتی از عرف فستیوال‌های سینمایی عبور کرد و هم اینکه در بخش‌های خارج از مسابقه و میهمان فیلم‌های زیادی به نمایش درآمد.
مدیران کمیت‌گرای سینمایی بنا را بر این گذاشته بودند که هر چه تعداد فیلم‌های حاضر در جشنواره بیشتر باشد این رخداد سینمایی باشکوه‌تر برگزار می شود. نتیجه اینکه سال گذشته تقریبا همه محصولات یکساله سینما به جشنواره آمدند و دیده شدن این میزان فیلم، دردسرهایی را برای سینما و مدیرانش فراهم کرد. موضع‌گیری‌های انتقادی عباسیان نسبت به جشنواره پارسال چه به لحاظ بحث بودجه و چه از نظر شیوه حضور فیلم‌ها، نشان‌دهنده رویکرد تازه‌ای است که حتی اگر دلیلش محافظه‌کاری باشد می‌تواند از بازگشت جشنواره فجر به استانداردهای برگزاری فستیوال‌های سینمایی، حکایت داشته باشد. دلیلی ندارد هر فیلمی که ساخته می‌شود در جشنواره به نمایش درآید و مهم‌ترین رخداد سینمایی کشور باید محل حضور بهترین‌های سینما باشد نه اینکه کل سبد تولیدات سالانه یکجا در جشنواره عرضه شود.
نکته دیگر دورنمای آثار حاضر در جشنواره امسال است؛ جشنواره‌ای که می‌توان از الان بخش عمده‌ای از آثار بخش مسابقه‌اش را حدس زد. جدای از فیلم «چ» حاتمی‌کیا که اگر به جشنواره برسد گل سرسبد فجر سی‌ویکم خواهد بود، این فیلم‌ها را از همین حالا می‌توان در ترکیب بخش مسابقه مشاهده کرد: ساکن خانه‌چوبی، رسوایی، عقاب صحرا، استرداد، غریبه، فرزند چهارم، آشغال‌های دوست‌‌داشتنی، سلام/ خداحافظ، چه خوبه که برگشتی، حوض نقاشی، آسمان زرد کم‌عمق، برلین7-، خسته نباشید، هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند، ترنج در ترنج، زندگی مشترک آقای محمودی و بانو، نیکان و بچه غول، کلاس هنرپیشگی، عملیات مهدکودک و... .
مروری بر این فهرست نشان‌دهنده حجم بالای تولیدات دولتی جشنواره امسال است. امیدواریم تولیدات پرخرج دولتی فرمایشی و سفارشی از کار درنیامده باشند؛ فیلم‌هایی که در سخت‌ترین شرایط سینمای ایران به لحاظ مالی، با بودجه‌های کلان جلوی دوربین رفته‌اند.
از سوی دیگر باید به حضور شوق‌انگیز داریوش مهرجویی اشاره کرد که با گذر از 70سالگی همچنان سرزنده و بانشاط فیلم می‌سازد. «چه خوبه که برگشتی» می‌تواند فیلم شاخص جشنواره امسال باشد. پرویز شهبازی هم می‌تواند خاطره «نفس عمیق» و «عیار 14» را زنده کند و بهرام توکلی اگر روند رو به رشدش را ادامه داده باشد «آسمان زرد کم‌عمق» از فیلم‌های دیدنی جشنواره امسال می‌شود.
جشنواره فیلم فجر همیشه امیدها را در دل زنده می‌کند و حتی اگر هم چشم‌اندازش چندان روشن نباشد این امیدواری وجود دارد که جوان‌ها با آثارشان علاقه‌مندان سینما را غافلگیر کنند. در انتهای یک‌سال بد و ناامید‌کننده برای سینمای ایران، همه دوست دارند جشنواره فجر پررونق برگزار شود.
