در ترکیب شاختار که در مرحله یک‌هشتم نهایی با بوروسیادورتموند روبه‌رو می‌شود، هنریک مخیتاریان یکی از بازیکنان کلیدی این تیم است و به همین بهانه مجله چمپیونز، نشریه رسمی این مسابقات گزارشی را درباره پدیده فوتبال ارمنستان منتشر کرده است.
هنریک مخیتاریان که در فصل 12-2011از سوی هواداران به‌عنوان بهترین بازیکن شاختار انتخاب شد، در فصل جدید از فصل قبل هم بهتر بوده. در 18بازی نخست فصل که 17تای آن با پیروزی شاختار به پایان رسیده، مخیتاریان توانسته 18گل به ثمر برساند. در لیگ قهرمانان هم او دو گل زده تا تعداد گل‌های این فصلش در 26بازی به 20برسد. این آماری خیره‌کننده برای بازیکنی است که در ترکیب تیم یک مهاجم نیست و فصل قبل بیشتر به‌عنوان یک هافبک تدافعی به میدان می‌رفت. با بهبودی فرناندینیو او در این فصل آزادی عمل بیشتری دارد و به‌عنوان هافبک نفوذی جانشین جادسون شده که به برزیل برگشته است.
در محاصره برزیلی‌ها
براساس سنت باشگاه شاختار، معمولا بازیکنان اروپای شرقی پست‌های دفاعی را در اختیار دارند و پست‌های تهاجمی در اختیار بازیکنان برزیلی است ولی مخیتاریان توانسته این سنت را بشکند و حالا در میان هافبک‌ها و مهاجمان برزیلی تیم جایگاه تضمین شده‌ای دارد. او در‌ماه ژانویه 24ساله می‌شود ولی از همین حالا می‌توان او را بهترین بازیکن ارمنستان پس از استقلال این کشور از شوروی دانست.
یکی دیگر از دلایل آمار بالای گلزنی مخیتاریان، توانایی او در زدن گل‌های متفاوت است. ضربات آخر دقیق، شوت‌های سرضرب از پشت محوطه جریمه ، ضدحملات سریع که او با سرعت بالایش می‌تواند از آخرین مدافع عبور کند و چرخش 360درجه‌ای برای رساندن توپ به تور دروازه، انواع گل‌هایی است که در آرشیو گلزنی او دیده می‌شود. عامل مهم دیگر در آمار خوب گلزنی شاختار، سیستم شناور شاختار است که در آن وظیفه اصلی لوئیز آدریانو، مهاجم نوک تیم گلزنی نیست بلکه او مأمور است برای سه هافبک هجومی پرتحرک تیم(مخیتاریان، آلکس تکسیرا و ویلیان) که عقب‌تر از او بازی می‌کنند، فضاسازی کند.
خانواده فوتبالی
مخیتاریان در خانواده‌ای فوتبالی به دنیا آمد. پدرش هاملت در دهه80مهاجم تیم آرارات ایروان، موفق‌ترین باشگاه ارمنستان در دوران شوروی بود. او دوران کوتاهی عضو تیم کوتایک آبوویان بود و در سال 1989، چند‌ماه پس از تولد هنریک به باشگاه فرانسوی آسواوالنس پیوست؛ تیمی که پنج سال عضو آن بود و بعد به ایسی منتقل شد و دو بازی هم برای تیم ملی تازه تاسیس ارمنستان انجام داد. از همان زمان علاقه هنریک به فوتبال آشکار بود؛ «وقتی بچه بودم بازی‌های پدرم را می‌دیدم و همیشه دوست داشتم با او به تمرینات بروم. وقتی او مرا نمی‌برد، کنار در می‌ایستادم و گریه می‌کردم. همیشه می‌خواستم بازیکن فوتبال شوم و والدینم کمک زیادی کردند تا رؤیایم تبدیل به واقعیت شود. آنها در این راه همیشه حامی من بودند.» بیشتر این حمایت از سوی مادر او بوده. خانواده مخیتاریان در سال 1995به ایروان برگشت. یک سال بعد، وقتی هنریک هفت ساله بود، پدرش به‌خاطر تومور مغزی از دنیا رفت و فوتبال تسلی‌بخش او و شغل خانوادگی آنها شد. مادر هنریک در بخش تیم‌های ملی فدراسیون فوتبال ارمنستان فعالیت می‌کرد و خواهرش مونیکا، کارمند یوفا بود. هیچ بازیکن ارمنستانی دیگری نتوانسته به این جایگاه برسد و او می‌داند که به‌عنوان پرچمدار فوتبال ارمنستان مسئولیت سنگینی دارد.
الهام از زیدان
مخیتاریان که الگویی داخلی نداشت، از بازیکنان بزرگ خارجی الهام گرفته است. او می‌گوید: «سبک بازی زیدان و حرکاتش را دوست داشتم. او مثل یک جادوگر بود». درحالی‌که زیدان برای پیشرفت ایتالیا را انتخاب کرد، مخیتاریان معتقد است که در شاختار می‌تواند به اوج برسد. البته باید دید شاختار می‌تواند خودش را به‌عنوان یکی از باشگاه‌های مدعی اروپا مطرح کند یا تنها می‌تواند هر چند سال یک‌بار به مرحله حذفی لیگ قهرمانان برسد. مخیتاریان در این‌باره می‌گوید: «البته که می‌توانیم! ما تیم خیلی خوبی داریم. مربی خوبی که سال به سال بهتر می‌شود و هر چه می‌داند را به بازیکنانش انتقال می‌دهد تا آنها پیشرفت کنند. من در کنار او رشد می‌کنم، از او به این خاطر متشکرم. با هدایت او، ما می‌توانیم به موفقیت‌های بزرگی برسیم».
رابطه خوب با لوچسکیو
او رابطه خیلی خوبی با میرچا لوچسکیو دارد؛ مربی‌ای که علاقه زیادی به استفاده از جوانان مستعد دارد. مربی رومانیایی شاختار درباره مخیتاریان می‌گوید: «او کار آسانی نداشت ولی به کمک هوش فوتبالی‌اش خیلی زود خودش را تطبیق داد. شاید مهم‌ترین ویژگی او هوش فوتبالی‌اش باشد. هنریک سرعت، قدرت و تکنیک خوبی هم دارد و پیشرفت خوبی داشته. به همین‌خاطر او بازیکنی است که می‌تواند همه خواسته‌های کادر فنی را برآورده کند. کار کردن با او لذتبخش است».
