تهران قطب معنوی خود را از دست داد؛ تاکیدآیت‌الله تهرانی در روزهای پایانی

حجت الاسلام علی اکبر صادقی رشاد در گفتگو با همشهری آنلاین درباره درگذشت عالم ربانی حضرت آیت الله مجتبی تهرانی گفت: حاج آقا مجتبی تهرانی از شخصیت‌های برجسته فقهی، اخلاقی و اصولی روزگار بودند. من اصول و فقه را در محضر ایشان درک کردم. علاوه بر این در جلسات خصوصی که در منزل ایشان برگزار می‌شد حضور داشتم و مباحث فقهی را جامع‌تر فرا گرفتم. 

رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی ادامه داد: آیت الله مجتبی تهرانی از شاگردان امام (ره) بودند. آیینه وجود امام در وجود ایشان تجلی پیدا کرده بود. عملا و علما شبیه امام (ره) بودند.

رشاد افزود: آیت الله مجتبی تهرانی از ویژگی‌های فراوانی برخوردار بودند اما برخی ویژگی‌ها، ایشان را در میان شاگردان امام متمایز کرده بود. اهتمام به اخلاق، عنایت به فضائل و پرهیز از رذایل. همه عمر در زهد زیست. وجودش قطب معنوی تهران قلمداد می‌شد. ایشان علاوه بر جهت علمی یعنی فقه، اصول و تفسیر بیش از همه اهتمام می‌کردند به مباحث اخلاقی. آنقدر که به اخلاق اهتمام داشتند به فقه و اصول اهتمام نداشتند. 

وی به مطالعات آیت الله تهرانی با وچود علم سرشار اشاره کرد و گفت: همیشه به عنوان شاگردان ایشان تصور می‌کردیم به عنوان مجتهد اخلاقی چه نیازی به مطالعه دارند اما در نزدیکی جلسات کارهای خود را تعطیل و مطالعه می‌کردند. وجود ایشان در تاریخ تهران ممتاز است. در دو قرنی که تهران به عنوان پایتخت و کلانشهر مطرح شد و تهران را شهر هزاران حکیم می‌نامیدند به رغم حضور بزرگانی در حوزه تهران اما آنقدر که آیت الله مجتبی تهرانی تاثیرگذار بود دیگران تاثیرگذار نبودند. مهمتر اینکه ایشان تنها مجتهد اخلاق نبود. مجتنهد اخلاقی بود.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اضافه کرد: انسان که به محضر ایشان که می‌رفت نگران بود باطنش توسط‌آیت الله تهرانی دیده شود. سال‌ها پیش وقتی می‌خواستم خدمت ایشان برسم نگران بودم و خودم را آماده کرده بودم که باطن من را ببیند. محضرش محضر ادراک و حضور بود. محضرشان انسان را بیشتر به یاد خدا می‌انداخت.

حجت الاسلام رشاد با تاکید بر اینکه ارادت آیت الله مجتبی تهرانی به حضرت امام حسین زبانزد عام و خاص است گفت: ایشان زمانی که برای نماز بلند می‌شدند حال دیگری داشتند. شروع نماز داستانی بود و حالت نماز خواندنشان حکایتی داشت. بعد اتمام نماز برای سلام گفتن می‌ایستاد. سلام‌های او برقراری ارتباط روزانه با ائمه بود. حالت ایشان حکایت از این داشت که سلام می‌دهد و سلام را پاسخ می‌گیرد. ارتباطی قلبی با اهل بیت داشت.

وی درباره آخرین دیدارهای خود با آیت الله تهرانی به همشهری آنلاین گفت: قبل ماه محرم به بیمارستان رفتم. یک شب به محرم بود. گفت می‌خواهم مجالس خیابان ایران را حضور داشته باشم. گفتم حال شما خوب نیست و توان شما تحلیل رفته است اما اگر اصرار دارید چند شب آخر را اعلام کنید جلسه برگزار می‌شود. گفتند نه و نمی‌خواهم تعطیل شود. از بیمارستان که برای برخی آزمایش‌ها خارج شده بودند بازنگشتند تا جلسات ایام محرم را برگزار کنند. یکی دو شب اول به دلیل عدم تمرکز کافی بحث آنچنان که ایشان می‌خواستند پیش نرفت و گفتند ما بحث را ادامه دهیم. برای ما سخت بود در به جای ایشان حرف بزنیم.

رشاد ادامه داد: چند شب پیش رفتم بیمارستان. کلمات را نمی‌توانست ادا کند. در آن حال وقتی اشاره کردم که جلسات خیابان ایران ادامه یافت، خندید و تشکر کرد. ایشان با وجود اینکه نمی‌توانست کلمه‌ای را ادا کند می‌گفت «جلسه»؛ منظورشان این بود که جلسات ایران تعطیل نشود. همین ارادت و علاقه و شیفتگی موجب شد در این ایام بستری شوند و در شب اربعین با اربابشان ملاقات کنند. ایشان از کسانی است که در لحظه با حضرت سید الشهدا ملاقات کرده است.