به گزارش ای بی سی نیوز لیندسی 29 ساله که در تگزاس و ویرجینیا بزرگ شده است، دست‌ها و پاهایش را از دست داد.
او 24 ساله بود و تازه از مدرسه معتبر مد دانشگاه کامن‌ولث ویرجینیا فارغ‌التحصیل شده بود که به علت بیماری گوارشی "کرون" دچار انسداد روده کوچک شد. پس از جراحی برای رفع این مشکل، عفونتی رخ داد و همه بدنش را از کار انداخت. پزشکان برای نجات دادن زندگیش او در حالت اغمای القا شده با داروها قرار دادند. هنگامی که او یک ماه بعد از اغما خارج شد، در حالیکه هنوز هشیاری کاملش را به دست نیاورده بود، متوجه مشکلی در دست‌ها و پاهایش شد.
عفونت باعث مرگ بافت‌های اندام‌های او شده بود و پزشکان مجبور شده بودند دست‌ها و پاهایش را قطع کنند. او که هنوز تحت اثر داروهای بیهوشی بود، در ابتدا نفهمید و منظور پزشکان را در نیافت.
لیندسی پس از دست دادن دست‌ها و پاهایش سعی کرد خود را با این وضعیت تطبیق دهد. او که دست‌هایش از زیر آرنج‌هایش قطع شده بود، آموخت چگونه از فنجان آب بنوشد، دندان‌هایش را مسواک بزند و حتی با بخش باقیمانده بازوهایش با تلفن همراهش پیام متنی بفرستد.
او می‌گوید: "بیشترین پرسشی که از من می‌شود این است که چگونه تایپ می‌کنی؟"
لیندسی علیرغم پیشرفت‌هایش برای زندگی مستقل با مشکلاتی روبرو بود. مادرش جودیت آرونسون، مجبور شد که با او زندگی کند تا مراقبت‌های پایه‌ای از او جمله حمام کردن، لباس پوشاندن و تغذیه کردن را انجام دهد. لیندسی که پاهایش را هم از دست داده بود، به کمک مادرش برای وصل کردن پاهای مصنوعی‌اش نیاز داشت.
لیندسی می‌گوید: "من این حقیقت را پذیرفته‌ام که پاهایم را از دست داده‌ام، این وضعیت برایم قابل قبول است. اما در مورد دست‌هایم اینگونه نیست. در رویاهایم هنوز می‌بینم که دست دارم."
لیندسی در دوران بهبودی پس از قطع اندام‌هایش، چیزهای بسیاری را درباره خودش کشف کرد، از جمله اینکه با متمرکز نشدن بر زندگی قبلی‌اش که از دست رفته بود و غلبه کردن برنفرتی که از نیاز به کمک دیگران داشت، از لحاظ عاطفی بهبود پیدا کرد.
به گفته لیندسی کنار آمدن با دست‌های مصنوعی برایش مشکل بود.
او می‌گوید: "با این دست‌های مصنوعی هر کاری را نمی‌توانم بکنم. نمی‌توانم آنها را به پشت سرم ببرم. آنها سنگین هستند و برای مردها ساخته شده‌اند. آنها مانند چنگگ می‌مانند، ظاهری زنانه ندارند."
لیندسی در چند سال بعدی برای اینکه بتواند به آمادگی بدنی لازم برای پیوند دست برسد،به طور پیگیر به ورزش کردن پرداخت.
او مجبور بود که در انتظار یک اهداکننده بماند. دکتر اسکات لوین، جراح ارتوپد او در دانشگاه پنسیلوانیا در فیلادلفیا می‌گوید ترجیح بر این بود که اهداکننده دست به لیندسی زن باشد، و اندازه و رنگ پوستش با او تطبیق داشته باشد.
این دوره انتظار مشکل‌ترین زمین برای لیندسی بود. به گفته لوین موفقیت در پیوند دست به لیندسی وابسته به این بود که اعصاب او به درون عضلات جدید دست اهدایی رشد کنند. و این رشد اعصاب جدید ممکن است ماه‌ها تا حتی یک سال به طول انجامد.
با این وجود هنوز امکان شکست خوردن پیوند وجود دارد. اگر بافت پیوندی زنده نماند، پزشکان مجبور می شوند دوباره عضو پیوندی را قطع کنند.
نهایتا با فراهم شدن دست‌های پیوندی دو گروه جداگانه جراحان که یکی روی دست راست و دیگری بر روی دست چپ کار می‌کرد، این عمل پیشگام را که در طول 15 سال گذشته تنها 60 بار انجام شده بود، بر روی لیندسی انجام دادند.
لیندسی یک ماه بعد از جراحی از بخش مراقبت‌های ویژه خارج شد و بر روی یک رژیم درمانی قرار گرفت. رنگ پوست دست‌ها و بازوهای جدید او دقیقا با رنگ بخش باقیمانده بالایی بازوهای او تطبیق نمی‌کرد و هنوز به نظر می‌رسید به فردی دیگر تعلق دارند.
لیندسی می‌گوید: در چند روز اول از نگاه کردن به آنها اکراه داشتم."
چهار ماه پس در ژانویه 2012 پزشکان لیندسی به او گفتند که از سرعت بهبودی او شگفت‌زده هستند. آنها گفتند که انتظار نداشتند زودتر از 12 تا 18 ماه دیگر او توانایی کنترل حرکات ظریف این دست‌های پیوندی را پیدا کند، اما عضلات او به خوبی واکنش نشان می‌دادند. او حتی می‌توانست اشیای سبک را بلند کند.
لیندسی در ماه فوریه برای اولین بار پس از جراحیش در پنج ماه پیش اجازه رفتن به خانه را پیدا کرد. دکتر لوین می‌گوید پیش‌آگهی پیوند دو دست از این بهتر نمی‌تواند باشد. با این وجود امکان رد پیوند هنوز یک نگرانی بزرگ است.
abcNews
