نباید موجودات زنده و زیستگاه‌شان را به بهانهی تفریح از بین ببریم. زهرا رحیمی در گزارش کوتاهی به زیباییهای غار «قوری قلعه» اشاره کرده و این که چهطور باید مراقب آن بود.
این‌جا یکی از بزرگ‌ترین غارهای آبی جهان است. غاری شبیه یک تونل دراز در استان کرمانشاه که چند تالار دارد، تالار مریم، تالار کوهان شتر، مسیر برزخ، تالار بلور و تالار عروس. تالارها پر از نقاشی‌های رنگ در رنگی هستند که به دست طبیعت کشیده شده‌اند. قندیل‌هایی اعجاب‌انگیز در این تالارها به چشم می‌خورند که سخت می‌شود باور کنیم به صورت خودبه‌خودی و بدون دخالت کسی به وجود آمده‌اند.
در ایام قدیم، این غار را قلعه‌های مختلفی دربرگرفته بود که یکی از آن‌ها به شکل قوری بود و به همین دلیل غار را قوری قلعه نامیده‌اند. هزار متری که داخل غار پیش می‌رویم، به تالار بلور می‌رسیم که از نظر بسیاری از کارشناسان، زیباترین حوضچهی جهان داخل آن است. در این حوضچه قندیل‌هایی پرده‌ای شکل وجود دارد که وقتی به آن‌ها ضربه می‌زنی، هرکدام صدای یکی از نت‌های موسیقی را تولید می‌کنند. زیبایی تالار بتهوون قابل وصف نیست، تالاری با سنگ‌هایی از جنس کریستال سفید و براق. اگر هر کسی بخواهد یکی از قندیل‌هایی را که صدای نت‌های موسیقی می‌دهند یا سنگ‌های کریستال سفید و براق را با خود به یادگار ببرد، چه می‌شود؟ تصور کنید این تالارها بدون سنگ‌های زیبا باز هم زیبایی دارند؟ آیا باز هم گردشگران جذب آن می‌شوند؟ فکرش را بکنید هر گردشگر با کندن یکی از قندیل‌ها چه ضربهی بزرگی به محیطزیست وارد میکند؟! آیا میدانید برای تشکیل هر قندیل چند هزار سال زمان لازم است؟ کمی فکر کنیم!
زهرا رحیمی، 13ساله
خبرنگار افتخاری از شهریار
