هیچوقت همچنین ادعایی نداشتم که این دو باشگاه را به بخش خصوصی واگذار میکنم. برای اینکه آن موقع وضعیت باشگاه پرسپولیس دولتی نبود؛ چون این باشگاه به حوزه هنری واگذار شده بود و اداره آن بهعهده سازمان تربیتبدنی نبود. البته باشگاه پرسپولیس بعد از مدتی کوتاه از زیرنظر حوزه هنری بیرون آمد ولی با این حال سازمان تربیتبدنی کاری به پرسپولیس نداشت. ما به استقلال هم کاری نداشتیم و آنها کار خودشان را میکردند.
آن موقع در برنامههای پنجساله که تصویب میکردند، در مجلس بحث واگذاریها مطرح بود. اما به این شکل نبود که ما بگوییم فلان باشگاه را داریم واگذار میکنیم. الان 10سال است که بحث واگذاری مطرح است ولی چرا هیچ اتفاقی رخ نمیدهد؟
بهنظر من، چه در زمان ریاستم در سازمان تربیتبدنی و چه در شرایط فعلی باشگاه استقلال و پرسپولیس قابلیت واگذاری به بخش خصوصی را ندارند؛ برای اینکه تعریفی برای داراییهای این باشگاهها وجود ندارد و در واقع این دو باشگاه دارایی ندارند.
اصلا باشگاهی که املاکی از خود ندارد و بازیکنانش هم قرارداد یکساله امضا میکنند، شرایط واگذاری را ندارد. مردم همزمان ما نمیتوانستند هزینههای باشگاه را تقبل کنند. الان سه سال است که مدام میگویند استقلال و پرسپولیس به فرابورس واگذار میشوند، چرا این اتفاق رخ نمیدهد؟ چون فرابورس هم ضابطه و قوانینی دارد و بهسادگی نمیشود که استقلال و پرسپولیس خصوصی شوند.
در حال حاضر از واگذاری دو ورزشگاه به استقلال و پرسپولیس خبر میدهند و میگویند که اینها جزو داراییهای این دو باشگاه است. این اتفاق زمانی میافتد که سند ورزشگاه درفشیفر و کشوری به نام پرسپولیس و استقلال زده شود؛ درحالیکه این ورزشگاهها سند ندارند که بخواهند به نام استقلال و پرسپولیس زده شوند. بنابراین، باشگاه استقلال و پرسپولیس این دو ورزشگاه را در اختیار ندارند و نمیتوان گفت که اینها جزو داراییهای آنهاست. در واقع این مسیر اشتباهی است که باشگاه استقلال و پرسپولیس طی می کنند و برای خصوصیسازی بهتر است با سیاست دیگری اقدام کنند.
*رئیس اسبق سازمان تربیت بدنی