به گزارش مهر، در طول دهه گذشته استفاده از بیوسرامیک‌های متخلخل در درمان استخوان‌های آسیب دیده توجه زیادی را به خود جلب کرده است؛ چراکه تخلخل‌های موجود در داربست بیوسرامیک یک محیط سه بعدی برای رشد بافت جدید ارائه می‌دهد.
داربست‌های مورد استفاده در بازسازی استخوان باید از ساختار و خواص ماتریس استخوان خارج سلولی تقلید کنند. از آنجا که استخوان متشکل از کامپوزیت متخلخل فازهای نفوذی کلاژن و هیدروکسی آپاتیت است، بنابراین داربست بازسازی استخوان نیز به طور مشابه باید ساخته شده از کامپوزیت‌هایی با تخلخل‌های سرامیکی و فازهای پلیمری باشد.
از سوی دیگر فازهای پلیمری می‌توانند درز‌های بیوسرامیک را پر کنند و در نتیجه تردی و شکنندگی داربست سرامیکی با پوشش لایه‌های پلیمری بهبود می‌یابد.
مشکل هیدروکسی آپاتیت و سایر فسفات کلسیم، خواص مکانیکی ضعیف آن‌ها از قبیل مقاومت کم و شکنندگی بالاست. اما آلومینا به دلیل زیست سازگاری قابل قبول و خواص مکانیکی مطلوب‌تر، از مواد مناسب برای این کاربرد است.
از این رو پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران با اجرای پروژه تحقیقاتی اقدام به تولید داربست آلومینا به کمک فناوری متداول تکثیر فوم کردند. در این تحقیقات پژوهشگران نانو پودر هیدروکسی آپاتیت را به روش سل ژل سنتز کردند.
داربست‌های تولید شده در شرایط آزمایشگاهی و درون بدن حیوان مورد بررسی قرار گرفت و نتایج نشان داد این داربست‌ها علاوه بر آنکه مقاومت مکانیکی مشابه بافت استخوانی انسان دارد، این نمونه‌ها می‌توانند در تسریع ترمیم بافت استخوان‌های آسیب‌دیده نقش بسیار موثر داشته باشند.
