حال اگر کشور تهدید‌کننده کره‌شمالی باشد و کشور مورد تهدید واقع شده، ایالات متحده آمریکا، این ماجرا شگفتی‌آورتر هم می‌شود.
دو سال پیش وقتی کیم جونگ اون جوان به جای پدرش به رهبری کره‌شمالی رسید، تحلیلگران پیش‌بینی کردند که شاهد اتفاقات غیرمنتظره‌تری نسبت به گذشته از جانب این کشور خواهیم بود. بعضی با خوش‌بینی و با تحلیل رفتار «اون» جوان و تغییر موقعیت جهانی چین به‌عنوان تنها حامی و متحد کره‌شمالی، پیش‌بینی کردند که این بار پیونگ‌یانگ به‌صورت غیرمنتظره تغییر موضع داده و نرم‌تر می‌شود. گروه دیگری از تحلیلگران اما به این اندازه خوش‌بین نبودند. به هر حال کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که کار به تهدید حمله هسته‌ای علیه آمریکا بکشد.
کره‌شمالی در ماه‌های اخیر از خبرسازترین کشورهای دنیا بوده‌است. تصاویر حضور رهبر جوان این کشور در میان مردم عادی و سخن گفتن او با آنها، سفر چند هیأت غیررسمی آمریکایی ازجمله مدیران شرکت گوگل به پیونگ‌یانگ و انجام چند آزمایش موشکی و هسته‌ای، کره‌شمالی را در ماه‌های اخیر همواره در صدر اخبار جهان نگه‌داشت. در یک دهه گذشته و بعد از انجام آزمایش هسته‌ای بزرگ کره‌شمالی، این کشور همواره در کشاکش مذاکره و تحریم قرار داشته‌است. گاه این مذاکرات به توافقی مهم اما موقت منجر می‌شد که بعد از مدت کوتاهی، نه پیونگ‌یانگ به آن پایبند می‌ماند و نه واشنگتن.
مهم‌ترین این توافق‌ها در دولت جورج بوش صورت گرفت و کره‌شمالی در مقابل کاهش تحریم و دریافت کمک‌های غذایی و اقتصادی، نیروگاه و رآکتور هسته‌ای اصلی خود موسوم به یونگ‌بیون را تعطیل کرد. اما کره‌شمالی در سال‌های اخیر نه‌تنها به آزمایش‌های نظامی خود ادامه داد بلکه یک‌بار در سال 2010با گلوله‌باران جزیره‌ای کم سکنه در کره‌جنوبی بار دیگر تا آستانه جنگ با این کشور هم پیش رفت.
خواسته کره‌شمالی در سال‌های اخیر مذاکره مستقیم با آمریکا بوده‌است. این درخواست را همین‌ماه گذشته هم رهبر جوان کره‌شمالی به‌صورت پیامی مستقیم برای باراک اوباما، مطرح کرد. قهرمان سابق بسکتبال آمریکا در بازگشت از سفر کره‌شمالی، گفت که رهبر جوان کره‌شمالی از اوباما خواسته به او زنگ بزند. بعد از این پیام مهربانانه و به‌دنبال تحریم‌های جدیدی که بعد از آزمایش هسته‌ای اخیر کره‌شمالی علیه این کشور اعمال شد، تنش میان کره‌شمالی با آمریکا به اوج رسید. پیونگ یانگ طی سه هفته گذشته دامنه تهدیدها و واکنش‌هایش را مرحله به مرحله افزایش داد تا میزان تحمل و بازتاب آن را در منطقه و از سوی آمریکا بسنجد.
ابتدا توافقنامه آتش‌بس و سازوکارهای مرتبط با آن را با کره‌جنوبی ملغی اعلام کرد، بعد از راه‌اندازی دوباره نیروگاه تعطیل شده یونگ‌بیون خبر داد. در آخرین اقدام هم اعلام کرد که به ارتش مجوز حمله هسته‌ای به آمریکا درصورت لزوم را داده‌است. آمریکا در واکنش به هر مرحله از این تهدیدها، با استفاده از فرصت پیش آمده، رفته رفته حضور نظامی خود را در خاک کره‌جنوبی و منطقه اقیانوس آرام تقویت کرد تا موضع خود را در مقابل چین و روسیه در این منطقه تقویت کند.
وارد کردن هواپیماهای جنگی آمریکا به این منطقه و تقویت سیستم دفاع موشکی در منطقه‌ای مانند گوام که آمریکا آن را یک شبه و به بهانه تهدیدهای کره‌شمالی انجام داد، کابوس چین و روسیه بوده‌است. تا اینجا تنها فایده تهدیدهای آتشین کره‌شمالی، هزینه سنگینی بوده که به تنها متحدانش در جهان یعنی پکن و مسکو تحمیل‌شده‌است. به همین‌خاطر است که رهبران این دو کشور در روزهای اخیر، بیشتر از مقامات آمریکایی در محکومیت اقدامات و تهدیدهای کره‌شمالی سخن گفته‌اند و بیانیه صادر کرده‌اند.
سؤالی که اکنون همه می‌پرسند این است که کره‌شمالی تا کجا پیش می‌رود و آیا این تهدیدها را عملی می‌کند؟ سؤال بعدی هم این است که واکنش آمریکا به این تهدیدها در این حد و در مراحل بعدی، چه خواهد بود؟ وقتی صحبت از کشور غیرقابل پیش‌بینی‌ای چون کره‌شمالی است، پاسخ به این پرسش‌ها آسان نخواهد بود. کارشناسانی که تحولات نظامی و هسته‌ای کره‌شمالی را از نزدیک زیرنظر دارند می‌گویند این کشور از نظر فنی توانایی‌های نظامی را که ادعا می‌کند ندارد. با وجود ارتش دو میلیون نفری کره‌شمالی، این کشور آمادگی وارد شدن به جنگ با همسایگان خود را هم ندارد چه رسد به جنگی هسته‌ای با آمریکا.
پس احتمال اینکه این تهدیدها تنها در حد لفاظی باقی بماند بسیار زیاد است. کره‌شمالی از چین ناامید شده و اکنون می‌خواهد خودش مستقیما با آمریکا وارد چالش شود. هدف از این رویارویی شاید در مرحله اول جنگ نباشد. کره‌شمالی می‌خواهد آمریکا را وادارد تا این کشور را ببیند و به رسمیت بشناسد. در تلاش برای رسیدن به این هدف، رهبر جوان کره بازی رولت روسی را در پیش گرفته‌است. ممکن است هفت‌تیری که رهبر کره‌شمالی به نشانه تهدید در دست گرفته خالی از گلوله باشد. شاید هم یکی از این شلیک‌ها واقعی از کار درآید.
