مجله مهر: مدل‌های لاغر و مردنی دنیا حتی بعد از مرگ دوستانشان به خاطر گرسنگی و سوء تغذیه باز هم رژیم های عجیب و غریبشان را ادامه می‌دهند. رژیم هایی که شاید هیچ متخصص تغذیه ای نتواند برای منطق بخور و چاق نشوی آنها و سیر کنندگی کاذب دستمال کاغذی و سیب و گوجه فرنگی و کلم، به عنوان تنها منابع غذایی مدل ها توجیهی پیدا کند.
تصویر دروغین از لاغر مردنی های دنیای مد
کریستی کلمنتس سردبیر سابق مجله ووگ (Vogue) استرالیا که سال گذشته از سمت خود اخراج شد این روزها کتابی منتشر کرده که از پشت پرده های دنیای مد پرده بر می‌دارد. از گرسنگی‌های طاقت فرسای مدل‌ها برای آنکه تبدیل به یک تکه پوست و استخوان شوند تا فتوشاپ کاری‌های عکاسان برای آنکه استخوان‌های آنها را مخفی کنند و چهره شاداب و سالمی از یک مدل تحویل مخاطب دهند؛ حتی اگر در دنیای واقعی، مدل‌ها شبیه پیرزن‌های بیمار و لاغری به نظر برسند که پوست چروک و موهای کم پشتشان تناسبی با سن و سال جوان آنها ندارد.
کلمنتس می گوید که مدل‌ها اغلب لاغرتر و استخوانی تر از آن هستند که به درد جلد مجلات بخورند و آنهایی هم که کارشان کت واکینگ کردن در سالن‌های مد لباس است، باید لباسی حداقل 2سایز بزرگتر از خودشان تن کنند تا به سایز ایده آل 34 برسند.
نهضت مبارزه با لاغری علیه رژیم کالری معکوس
پنج، شش سال قبل وقتی برای اولین بار یک مدل فرانسوی حاضر شد عکس‌های واقعی و بی رتوش خود را به نمایش بگذارد، نهضت مبارزه با لاغری شکل گرفت. بهانه این نهضت، کمپینی بود که یک عکاس ایتالیایی علیه لاغری افراطی راه انداخته بود اما ایزابل کاروی 25 ساله که در آن زمان به دلیل سوء تغذیه تنها 30 کیلوگرم وزن داشت، با انتشار عکس‌هایش دنیای مد را تکان داد. سردمداران صنعت مد مورد انتقاد و تهاجم قرار گرفتند و قوانین جسته و گریخته‌ای تصویب شد که آنها را موظف می‌کرد سلامت مدل‌هایشان را تضمین کنند. اما هیچ کدام از این قوانین باعث نشد تا بیماری انورکسیا یا همان بی اشتهایی عصبی دست از سر مدل‌ها بردارد و رژیم‌های «کالری معکوس» آنها را را پایان دهد. ایزابل کارو یک سال و نیم قبل به خاطر عوارض این بیماری از دنیا رفت و مرگ او نهضت لاغری را هم از داغی انداخت.
اما قبل از ایزابل کارو، مرگ یک مانکن برزیلی در سال 2006 و درست در شبی که قرار بود طی مراسمی از مانکن‌های بین المللی عکاسی شود دنیای مد را تکان داده بود. این مانکن 38 کیلویی تنها سیب و گوجه فرنگی می‌خورد و سال‌ها بود که از بیماری انورکسیا رنج می‌برد.
مرگ این مانکن برزیلی بعد از مرگ همتای اروگوئه‌ای او که دچار نارسایی قلبی شده بود، اتفاق افتاد و سازمان بهداشت جهانی را وادار کرد تا در گزارشی نگرانی خود را از کم وزنی بیش از حد دختران جوان و گرسنگی کشیدن مفرط آنها برای لاغری اعلام کند. بعد از این هشدار، موجی در برزیل و اسپانیا به راه افتاد تا جلوی فعالیت مانکن‌های بسیار لاغر گرفته شود و برگزار کنندگان نمایش لباس در این کشورها برای مدت کوتاهی سعی کردند مدل‌های خیلی لاغر خود را از کار کنار بگذارند. این موج از آرژانتین و انگلستان هم گذشت و به اسپانیا رسید که در آن برگزار کنندگان مد لباس موظف شدند قبل از شروع هر برنامه، گواهی سلامت مدل‌های خود را ارائه دهند و مانکن های سایز صفر، یعنی کمتر از سایز 34 زنانه را با مانکن های چاق تری که سالم تر به نظر می رسند جایگزین کنند.
