تنها چند متر آن‌سوتر از یک غرفه شیک و مجلل ارائه خدمات مانیکور به بانوان، پائولوکاریمبیا درون مبل راحتی جاداری لم داده است. او و دوستانش با محیطی که در آن قرار گرفته‌اند یعنی مرکز تجاری 35 میلیون دلاری جدید لوآندا، پایتخت آنگولا نامتجانس به نظر می‌رسند.
آنان که صندل‌هایی با کف چوبی و شلوارهایی کثیف به پا کرده‌اند، رایحه عرق تند که تنها می‌تواند ناشی از یک کار شدید روزانه باشد را منتشر می‌کنند.
پائولو در حالی که سعی می‌کند با اشاره دست خود مانع از خندیدن دوستانش شود، می‌گوید: اکنون که مرکز خرید بلاس را داریم، می‌توانیم ثابت کنیم آنگولا با سرعت به سوی پیشرفت اقتصادی و توسعه اجتماعی در حرکت است و می‌افزاید: ما از دولت و آنانی که این مجموعه را ایجاد کردند سپاسگزار هستیم چون جایی برای سرگرم شدن جوانانی چون ما ایجاد کرده‌اند.
اظهارات پائولو از پاره‌ای وجوه شگفت‌آور است، چون او در ادامه اقرار می‌کند قادر به خرید هیچ چیز از بلاس جز نوشابه‌ای گازدار نیست که 250 کوانزا (هر 800 کوانزا معادل یک دلار) یعنی سه برابر قیمت واقعی‌اش فروخته می‌شود.
او به همراه خانوادهاش در روچاپنتو، شهرکی زاغه‌ای و مخروبه در حاشیه پایتخت زندگی می‌کند. از کنار جاده، روچاپنتو شهری از خانه‌های پلاستیکی و حلبی به نظر می‌رسد که معابر باریک، کف‌پوش نشده و نامرتب آنها را به هم پیوند داده است.
خانواده پائولو به آب لوله‌کشی دسترسی ندارند و ناچارند آب بهداشتی مورد نیاز را از شرکت‌های خصوصی و زمانی که کامیون‌های ویژه حمل آب هر بامداد به روچاپنتو می‌آیند، تأمین کنند.
قیمت هر گالن بیست لیتری آب 50 گوانزا است، در حالی یک خانواده پنج نفره در هر روز به طور متوسط به یک صد لیتر آب نیاز دارد. این بیست بار بهای همین حجم آب لوله‌کشی است.
مکانی که پائولو و خانوادهاش در آن اقامت دارند با منازل منطقه اعیانی‌نشین لوآندا به فاصله کمی از مرکز خرید بلاس یک دنیا تفاوت دارد. برخی از خانه‌های این منطقه تا 2 میلیون دلار قیمت دارد و طبقه ثروتمند پایتخت‌نشین در آنها سکنی دارند.
پائولو از اختلاف طبقاتی شدید در آنگولا، این که اکثریت جامعه در فقر مطلق زندگی می‌کنند در حالی که اقلیتی کوچک از حداکثر امکانات برخوردار هستند، گله‌مند نیست. او می‌گوید احداث مجموعه‌‌هایی چون بلاس نشانگر رشد و پیشرفت اقتصاد آنگولا است، اما مشکل این جاست که فقط عده‌ای از این تحولات منتفع می‌شوند.
او معتقد است باید آموزش و بهداشت در اولویت قرار گیرند در حالی که مجموعه‌‌هایی چون بلاس نوعی حس تحقیر را به اکثریت فقیر کشور القا می‌کند.
اگوینا لاوجایم، معاون نخست وزیر آنگولا که مسئول ساماندهی برنامه اصلاحات اقتصادی این کشور است با این دیدگاه موافق نیست. او تأکید دارد باید بین سرمایه‌گذاری‌های دولتی و خصوصی تمایز قائل شد.
وی می‌افزاید: بازارهای خرید جدید پایتخت و پروژه‌هایی از این دست اولویت‌های متفاوت از دولت دارند و به طور طبیعی در پروژه‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کنند که بازگشت سرمایه در آنها سریع‌تر است.
مجتمع بلاس با سرمایه‌گذاری مشترک شرکت مدیریت سرمایه‌گذاری آنگولا (70 درصد) و یک شرکت ساختمانی برزیلی(30درصد) احداث شده و مطبوعات دولتی می‌گویند احداث این مجموعه 650 فرصت شغلی مستقیم و 500فرصت شغلی غیرمستقیم ایجاد کرده است.
تومانس گوانس، بازرگان انگلیسی که دو دهه است در آنگولا زندگی می‌کند، می‌گوید: این مسأله انعکاس‌دهنده احساس نوظهور امید به آینده در جامعه آنگولا است و می‌افزاید: با افزایش سطح درآمدها در زندگی، مردم به طور طبیعی به دنبال جاهایی جذاب‌تر برای خرج کردن پول‌های خود هستند.
به اعتقاد او بلاس نمادی از تأثیر مدرنیته بر جامعه آنگولا و مابقی بر سر راه رجعت آنگولایی‌ها به هرج و مرج و جنگ داخلی است.
مشکل اینجاست که در آنگولا هیچ چیز که مؤید بهبود شرایط در این کشور باشد به چشم نمی‌خورد، از سال 2002تاکنون نرخ مرگ و میر نوزادان کماکان در سطح 26درصد باقی مانده و از هفت کودک یکی هیچ‌گاه به پنج سالگی نمی‌رسد.
آنگولا در فهرست توسعه انسانی سازمان ملل در بین 177 کشور در رتبه 161 قرار دارد، اگر چه برای درک شرایط اسفبار این کشور نیازی به این همه آمار و ارقام نیست و کافی است که دوری در اطراف پایتخت زد تا عمق فقر پایتخت‌نشینی‌ها را به خوبی حس کرد.
دولت برای زدودن چهره کریه فقر از لوآندا اقدام به راندن فقرا و زاغه‌نشین‌ها از پایتخت کرده، اما این به این معنا نیست که توانسته فقر را ریشه‌کن کند. براساس تخمین‌های موسسه SOS، که موسسه امدادرسان بین‌المللی‌ای در لندن است، از سال 2000 تاکنون حداقل شش هزار خانوار از اقامتگاه‌های خود در لوآندا رانده شده‌اند.
پائولو در حالی که کماکان در مرکز خرید بلاس به وقت‌گذرانی مشغول است در پاسخ به این سؤال که چقدر طول می‌کشد شرایط زندگی در روچاپنتو بهتر شود، پس از وقفه‌ای طولانی می‌گوید: هر چیزی، وقتی دارد، وقت است که خیلی چیزها را مشخص می‌کند. آنهایی که قدرت را در دست دارند کاری که بخواهند را انجام می‌دهند. نمی‌توانم در این مورد نظر خاصی بدهم.
