فیلمخانه ملی ایران برای علاقه‌مندان سینما تداعی‌کننده جلسات نمایش فیلمی است که از اواخر دهه 60 تا اوایل دهه 80 دوستداران سینمای کلاسیک را هفته‌ای یک بار گردهم می‌آورد تا از ضیافت تصویر و صدا بهره ببرند. بسیاری از منتقدان، سینماگران و علاقه‌مندان جدی سینما برخی از شاهکارهای تاریخ سینما را اولین‌بار در جلسات نمایش فیلم فیلمخانه ملی تماشا کرده‌اند؛ ضمن اینکه اعضای فیلمخانه این بخت را یافتند که فیلم‌هایی چون «این گروه خشن» (سام پکین پا) و «بن‌هور» (ویلیام وایلر) را روی پرده بزرگ سینما ببرند. نزدیک به یک دهه است که جلسات نمایش فیلم فیلمخانه ملی ایران متوقف شده است.
ظاهراً در عصر ظهور دی‌وی‌دی و دسترسی راحت علاقه‌مندان سینما به فیلم‌هایی که در دهه‌های 60 و 70 در اختیارداشتن‌شان اصلا ساده نبود کمتر کسی فقدان جلسات نمایش فیلم فیلمخانه را حس می‌کند. البته پیگیری‌های رسانه‌ها در ماه‌های اخیر نشان‌دهنده این نکته است که هنوز هم سینما دوستان مو سفید کرده و برخی سینماگران جوان که روزگاری مشتری پروپا قرص جلسات نمایش فیلم فیلمخانه بوده‌اند، علاقه‌مند به از‌سرگیری مجدد این جلسات هستند؛ هرچند به نظر می‌رسد مسئولان سینمایی خیلی در بند نمایش فیلم‌های فیلمخانه نیستند. البته در این سال‌های سکوت و توقف جلسات نمایش فیلم، فیلمخانه ملی ایران همچنان به فعالیت خود ادامه داده است.
لادن طاهری، معاون فیلمخانه ملی ایران درباره آخرین وضعیت این مجموعه ملی به ایسنا گفت: در سال‌های اخیر کارهای مهمی در جهت تقویت ساختار اداری و ارتقای سطح سازمانی فیلمخانه ملی ایران و مرکز اسناد و آثار تصویری کشور صورت گرفته است که بی‌شک در روند فعالیت آن نمود خواهد یافت. اخیرا کارهایی را برای قدیمی‌ترین فیلم‌هایی که حس می‌کردیم بیشتر در معرض خطر نابودی قرار دارند، شروع کرده‌ایم. یکی از عناوین شاخص در این بخش، فیلم «اون شب که بارون اومد» ساخته کامران شیردل است که به‌دلیل مشکلاتی که سال‌ها قبل در لابراتور برای آن به‌وجود آمده بود، نگاتیو فیلم در معرض نابودی قرار داشت.
خوشبختانه با بهسازی و احیا، این فیلم الان وضعیت خیلی خوبی دارد. معاون فیلمخانه ملی ایران درباره اینکه وضعیت مخزن فیلمخانه ملی از نظر افزایش تعداد فیلم‌ها چه تغییری کرده است، توضیح داد: ما بحثی به نام خرید حقوق فیلمخانه‌ای داریم که تهیه‌کنندگان سینمای ایران را ملزم می‌کند یک نسخه از هر فیلم سینمایی ایرانی را که تولید می‌شود، در ازای دریافت مبلغی، به فیلمخانه ملی ایران واگذار کنند. در این راستا سازوکاری تبیین شده که هر فیلمی بخواهد پروانه نمایش بگیرد باید یک نسخه از آن به فیلمخانه وارد شود. سال‌های دهه1360 این کار به شکل اهدا انجام می‌شد ولی در سال‌های اخیر با بالا رفتن هزینه‌ها، فیلمخانه ملی، فیلم‌ها را می‌خرد. از آنجا که این کار کمک می‌کند در این میان پولی رد و بدل شود، می‌توانیم مطمئن باشیم که ورود پیدا نکردن فیلم‌ها به فیلمخانه کمتر اتفاق می‌افتد؛ یعنی با اطمینان می‌توانم بگویم که در سال‌های اخیر بیش از 90درصد فیلم‌هایی که تولید شده‌اند به فیلمخانه وارد شده‌اند و این رقم بسیار بالا و باارزشی در شاخص‌های بین‌المللی است.
