به اندازه ظریف، به اندازه محکم

گنجی با نگاه و تکنیک خودش طبیعت را از هر چه غیر لازم است، حذف می‌کند تا در ساده ترین شکل ممکن، آرامش پنهان در بی نظمی طبیعت بیرونی را به بیننده انتقال دهد.

در این روش شخصی، جزئیات به اندازه لازم ظریف شده اند؛ منظور آنکه سطح، حجم و رنگ شاخه و برگهای پری یوش گنجی امپرسیونیستی تر از نقاشی های ژاپنی است، اگر چه همان دقت در جزئیات را به همراه دارد اما به نظر می‌آید طبیعت از دو فیلتر گذشته و بر بوم گنجی نشسته است.

اول، زاویه دید مینی مالیستی نقاش و دوم تاثیر امپرسیونیستی که محیط بر قلم موی او دارد.

تعادل این دو دیدگاه را در نقش های کشیده شده روی تعدادی از بوم های گنجی مشاهده می‌کنیم.

اما این ظرافت با قدرت و استحکام یک نقاش چیره دست روی زمینه های مونوتون و یکپارچه گسترده شده و اینجاست که تفاوت دوم خودنمایی می‌کند.

کار رنگ گذاری نقاش و ساخت و ساز رنگها و به خصوص محو بودن سایه های زیر شاخه و برگ های تیز و برجسته، نوعی چند لایه بودن و حجم گرایی طبیعت را به مخاطب القا می‌کند.

طبیعت به تصویر درآمده در آثار اخیر گنجی در عین آرامش، طوفانی را در دل دارند که گویی چند لحظه بعد این طوفان به وقوع خواهد پیوست؛ طوفانی محکم که با شاخه های ظریفی بازی می‌کنند.

اینجا هم طوفان می‌داند که آنچنان سیاه و وحشی نیست و هم شاخه ظریف می‌داند در پس طوفان تیره و تار، سفیدی خیره کننده ای وجود دارد.

طوفان همچون اشعار هایکو تجسم وجودی خود را در میان ترنم رقص گونه شاخسارهای می‌یابد و هم شاخه های ظریف می‌دانند ظرافتشان در زمینه سفید و یکدست آسمان های ابری قابل مشاهد است.

این بازی سفید و سیاهی، طوفان و شاخه، خطوط تیز و سطوح محو و مهمتر از همه مینی مال ناب شاعرانه با برداشت آزاد از طبیعت، تنها از ذهن نقاشی تراوش می‌کند که در میان دو جهان شرق و غرب یا زمین و آسمان ایستاده نقاشی با دلی همچون جایگاه ظهور آفتاب و چشمانی رو به غروب خورشید.

در اینجا آنچه می‌ماند، نگرانی شاخه های ظریف است که اگر قدرت طوفان بیش از توان نرمش او باشد، می‌شکند و به دست باد می‌رود و اینجاست که تمامی سیاهی های کناره و دورادور قاب شده تابلوها به هسته مرکزی آن یعنی سفیدی خیره کننده درون آثار گنجی می‌رسد.

هرچه قدرت طوفان محکم تر باشد، ظرافت شاخه ها بیشتر خود نمایی می‌کند؛ اما تحمل این قدرت تا کجاست؟

این را آرامش پس از طوفان نمی‌گوید بلکه نقاشی های گنجی به ما نشان می‌دهند.

گویی شعری از هایکو به دست نقاشی مدرن به تصویر در آمده است.