به گزارش لایو ساینس "منحنی کیلینگ" (Keeling Curve)، که نشانگر ثبت روزانه میزان دی‌اکسید کربن جو است و از مارس 1958 - هنگامی که یک دستگاه اندازه‌گیری دی‌اکسید کربن در ماونا لوآ در هاوایی نصب شد- تداوم داشته است، این میزان جدید را به دست داده است.
در اولین روز شروع به کار این پایگاه اندازه‌گیری غلظت دی‌اکسید کربن را 313 بخش در هر میلیون بخش هوا یا 313 پی پی ام ( ppm) ثبت کرد. این عدد یعنی اینکه 313 مولکول دی اکسید کربن در میان هر میلیون مولکول هوا وجود دارد.
اکنون میزان دی اکسید کربن در منحنی کیلینگ با ثبت عدد جدید 400.03 پی پی ام برای اولین بار در تاریخ بشر حد 400 پی پی ام را پشت سر گذاشته است.البته به گزارش "اداره ملی اقیانوس و جوی" آمریکا (NOAA) این داده‌ها مقدماتی است و باید وارسی‌های کنترل کیفیت درباره آنها انجام شود.
به گفته دانشمندان هواشناس خود عبور از حد 399 تفاوت قابل‌توجهی در آب و هوا ایجاد نمی‌کند، بلکه افزایش مداوم غلظت دی‌اکسید کربن (گازهای گلخانه‌ای) که از پیش در جریان بوده است، اهمیت دارد.
مایکل مان، پژوهشگر آب وهوا در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید رسیدن به غلظت 400 پی پی ام "به هر حال یک شاخص جدید است و بیش از همه اهمیتی نمادین دارد."
شیب روبه بالا
منحنی کیلینگ هر سال افزایشی در میزان دی اکسید کربن را نشان می‌دهد که در ماه مه به اوج خود می‌رسد. بعد میزان دی‌اکسید کربن کاهش می‌یابد و در ماه اکتبر به حداقل خود می‌رسد. این الگوی حداکثر- حداقل به طور فصلی تکرار می‌شود و بیانگر آن است که درختان چگونه دی‌اکسید کربن را از هوا جذب می‌کنند تا رشد کنند و بعد دی‌اکسید کربن از برگ‌های و ساقه‌های مرده و در حال پوسیدگی در زمستان دوباره آزاد می‌شود.
اما انسان‌ها هم با سوزاندن سوخت‌های فسیلی دی‌اکسید کربن را به هوا می‌فرستند. این فعالیت باعث شده است که شیب منحنی کیلینگ از سال 1958 همیشه رو به بالا باشد: هر سال حداقل و حداکثر میزان دی اکسید کربن اندکی بالاتر می‌رود.
مان می‌گوید: "ثبت این عدد یادآور این است که تجربه خطرناکی که ما با سیاره خودمان آغاز کرده‌ایم چقدر می‌تواند غیرقابل‌کنترل باشد."
400 پی پی ام چه اهمیتی دارد
1000 سال پیش از اینکه انقلاب صنعتی در قرن هجدهم رخ دهد، میزان دی اکسید کربن جو زمین در میزانی ثابت حدود 270 تا 280 بخش در میلیون بود.
دانشمندان در انستیتوی اقیانوس‌نگاری اسکریپس که منحنی کیلینگ را ثبت می‌کند، معتقدند آخرین باری که میزان دی اکسید کربن جو به 400 پی پی ام رسید، در دوره پلیوسن، در فاصله پنج میلیون تا سه میلیون سال پیش، بود.
در آن هنگام دنیا کاملا متفاوت بود. میانگین درجه حرارت جهانی 3 تا 4 درجه سانتی‌گراد بالاتر از میزان امروز بود و سطح دریاها در برخی از نواحی تا 40 متر بالاتر بودند. حتی در نواحی با کمترین تاثیر افزایشی در حد 5 متر بالاتر نسبت به امروز را شاهد بودند.
البته یک تفاوت عمده با آن دوران سرعت افزایش دی اکسید کربن در زمان کنونی است. به گفته مان در حال حاضر منحنی کیلینگ به طور معمول افزایشی 2 تا 2 پی پی ام در سال را نشان می‌دهد. در حالیکه میزان افزایش ی‌اکسید کربن در هر سال در دهه 1950 و 1960 کمتر از 1 پی پی ام در سال بود.
مان می‌گوید: "اگر ما به سرعت میزان ورود دی‌اکسید کربن ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی به جو را تحت کنترل در نیاوریم، در طول چند دهه میزان دی اکسید کربن از حد 450 پی پی ام خواهد گذشت."
