به گزارش ایسنا، به گفته این محققان، رشد سریع این سلول‌ها در سال‌های ابتدایی زندگی بدین معنی است که ارتباطات اصلی بین سلول‌های موجود تخریب می‌شوند و در نتیجه بازیابی حافظه ذخیره شده در آنها غیرممکن می‌شود.
بر اساس این پژوهش که در نشست عصب‌شناسی کانادا ارائه شد، این یافته‌ها می‌تواند دلیل اینکه بچه‌ها تنها تا چند هفته یا چند ماه بعد از وقوع یک رویداد مانند جشن تولد، آن را به یاد می‌آورند را توضیح دهد.
در مقابل، ارتباطات درون مغز بچه‌های با سن بالاتر و بزرگسالان از ثبات بیشتری برخوردار بوده که منجر به ذخیره کامل حافظه در آنها می‌شود.
این نظریه از سوی پل فرانکلند و شینا جوسلین، زن و شوهر دانشمندی از دانشگاه تورنتو ارائه شده که نشان دادند ارتقای تولید سلول در مرکز حافظه موش‌های بالغ باعث می‌شود که راحت‌تر فراموش کنند.
آنها همچنین دریافتند که بچه موش‌هایی که دارای سلول‌های حافظه مانند کودکان عادی نبودند از حافظه بهتری برخوردار بودند.
پژوهش‌های پیشین نشان داده که انسان نمی‌تواند به طور عادی خاطرات پیش از سن دو یا سه سالگی خود را به یاد بیاورد و تنها تکه‌های کوچکی از خاطرات که بین سنین سه تا هفت سالگی اتفاق افتاده، در ذهن باقی می‌ماند.
توضیح این پدیده از کمرنگ شدن حافظه در طول زمان تا ارتباط شکل‌گیری حافظه با رشد کلامی متنوع بوده است.
این در حالی است که محققان کانادایی بر این باورند که نظریه آنها محتمل‌تر است.
به گفته آنها، مزایایی در به یاد نیاوردن تمام جزئیات کودکی وجود دارد. برای مثال کودکان دو ساله بسیاری در پی خاموش شدن چراغ‌ها در زمان فوت کردن شمع‌های کیک تولدشان به گریه می‌افتند و به گفته آنها این خاطرات در صورت باقی ماندن در ذهن فرد می‌توانند آزاردهنده باشند.
