این ابرنواختر سپتامبر گذشته در یک کهکشان دورافتاده رؤیت شد و از آن زمان توسط انواع تلسکوپ های زمینی و فضایی رصد شده است. ا
ین مشاهده این سوال را برای منجمان پدید آورده که آیا انفجار مشابهی در فاصله ای نزدیک تر، یعنی در داخل کهکشان راه شیری، در آستانه وقوع است یا نه.
چراکه ابرنواختر زمانی ایجاد می‌شود که یک ستاره درحال مرگ منفجر شده و مقدار عظیمی انرژی که نور آن می تواند از نور کل کهکشان محل وقوع بیشتر باشد آزاد کند.
تاکنون صدها ابرنواختر در کهکشان های دیگر ضبط شده است، اما این یکی کارشناسان را متحیر کرده است.
میزان تابندگی این ابرنواختر برای 70 روز درحال افزایش بود که تصور می شود در این مدت پنج بار درخشان تر از هر ابرنواختر دیگری که تاکنون رؤیت شده بوده است.
پژوهشگران می گویند ستاره ای که منفجر شده احتمالا دارای حداکثر جرمی است که یک ستاره می تواند داشته باشد؛ یعنی شاید تا 150 برابر خورشید.
نِیتان اسمیت، سرپرست تیم محققان از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی می گوید : چیزی حدود 400 میلیارد ستاره وجود دارد و شاید تعداد ستارگانی که جرمشان آنقدر عظیم باشد که چنین انفجاری ایجاد کنند از یک مشت تجاوز نکند.
البته محققان می گویند ستاره ای را در کهکشان ما شناسایی کرده اند که احتمال دارد روزی در آینده با همین شدت و تابندگی منفجر شود.
آنها می گویند خیلی بعید است که چنین حادثه ای زمین را تهدید کند اما ممکن است آنقدر نور در آسمان بپاشد که بتوان با آن در تاریکی شب کتاب خواند.
ابر نو اختر چیست؟
ستارگان هم مانند موجودات زنده متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند و سپس می‌میرند، ولی طول زندگی آنها بسیار طولانی است.
عمر کوتاه انسانها کفاف نمی‌دهد تا بتوانند زندگی یک ستاره را در مراحل مختلف شاهد باشند، اما دانش اخترشناسی می‌تواند مراحل عمر یک ستاره را برای ما مشخص کند.
بعد از آنکه ستاره شکل می‌گیرد (تولد ستاره)، واکنشهای هسته‌ای در داخلی‌ترین هسته ستاره، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و انرژی آزاد می‌گردد.
بالاخره هم روزی می‌رسد که همه هیدروژن درون آن به مصرف می‌رسد. بعد از این، تغییراتی در لایه‌های درونی ستاره آغاز می‌شود.
ستارگان کوچکتر سرانجام در اثر انقباض به کوتوله‌های سفید تبدیل می‌شوند، اما ستارگان سنگین‌تر به‌صورت ابرنواختر منفجر می‌شوند. ماده بیرون ریخته از یک ابرنواختر، بخشی از گاز بین ستاره‌ای را تشکیل می‌دهد که زادگاه ستارگان جدید است.
ستاره‌شناسان می‌گویند سرنوشت یک ستاره به جرم آن بستگی دارد. ستاره‌ای رو به مرگ مانند خورشید، درهم فرو می‌ریزد تا به اندازه زمین برسد و در این روند هیچ انفجار واقعی و قابل توجه رخ نمی‌دهد؛ ستاره فقط به توده‌ای از خاکستر رادیواکتیو تنزل پیدا می‌کند و به آرامی سوسو می‌زند.
در این حالت ستاره به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود. بد نیست بدانید در این حالت یک فنجان از ماده آن صد تن وزن دارد.
اما اگر جرم ستاره‌ای بیشتر از خورشید باشد، فشار فرو ریزش مرحله کوتوله سفید را نیز پشت سر می‌گذارد و متوقف نمی‌شود. فرایند فرو ریزش تا جایی که قطر ستاره به حدود ده کیلومتر برسد، ادامه پیدا می‌کند.
در این نقطه، ستاره گلوله‌ای چگال از ذرات هسته‌ای است که آن را ستاره نوترونی می‌نامند و یک فنجان از ماده آن، یک میلیون میلیون تن وزن دارد.
برخی از ستارگان نوترونی به سرعت می‌چرخند و در هر بار چرخش، تابش‌هایی در محدوده امواج رادیویی گسیل می‌کنند. این‌گونه ستارگان نوترونی، تپ اختر نامیده می‌شوند.
اما ستاره رو به مرگ، ممکن است در چند ثانیه آخر حیات خود ، به صورت یک ابرنواختر شعله‌ور شود. در این حالت، درخشش آن چند روز از تمام کهکشانها پیشی می‌گیرد و از بخش مرکزی ابرنواختر، یک ستاره نوترونی تشکیل می‌شود.
