پیش از قرار بود که این مراسم امروز از مقابل خانه هنرمندان صورت گیرد، که به واسطه نرسیدن پسر استاد از آمریکا به ایران، این مراسم به پنجشنبه موکول شد. حضور شهناز در موسیقی ایران چنان تأثیر‌گذار بوده که حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمحمدخاتمی رئیس‌جمهور سابق کشورمان درگذشت پیشکسوت موسیقی ایرانی «استاد جلیل شهناز» را به جامعه هنری کشور و دوستداران ایران تسلیت گفت. فرهنگ شریف پیشکسوت تار نواز که دوستی دیرینه‌ای با شهناز داشت در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه اطلاع‌رسانی موسیقی ایران درباره این زنده یاد گفت: وقتی نگاهی به آثار جلیل شهناز می‌اندازیم می‌بینیم که امضای شهناز در موسیقی ایران مشخص و ماندگار است. فرهنگ شریف، شهناز را موزیسینی دانست که از نظر ژنتیک دارای استعداد بالایی بوده و به خوبی هم پرورش یافته بود.
از سوی دیگر حسین علیزاده آهنگساز و نوازنده برجسته تار در پیام تسلیت خود برای درگذشت جلیل شهناز هیچ کلامی را گویای نام و نغمه‌های جاودانه این آهنگساز ندانسته و او را ماندگار توصیف کرده است. نصرالله ناصحپور درگذشت شهنواز تار ایران را تسلیت گفت. این استاد آواز در پیام خود نوشت: «سایه‌ات مستدام باد را معنی‌های متفاوتی است. برای برخی سایه به طول و عرض یک کشور است، اگر دانند.» از سوی دیگر پیمان ناصحپور نوازنده تنبک نگاه امیدواری به موسیقی دارد و معتقد است که شهناز رفت ولی شهناز‌ها خواهند آمد!
این نوازنده تنبک در ادامه به روند تاریخی موسیقی وحضور افراد اشاره دارد: «هنگامی که یکی از بنیانگذاران ردیف‌سازی ایران، نوازنده چیره‌دست تار و بزرگمرد موسیقی ایران، یعنی میرزا حسینقلی درگذشت، آهنگساز و مبارز بزرگ، عارف قزوینی، در سوگ آن استاد چنین سرود: «کاسه تار بعد از این زیبد که در آن عنکبوت بندد تار» اما دیدیم استادان بزرگی چون فرزند میرزا حسینقلی، یعنی استاد حاج علی اکبرخان شهنازی به عرصه ظهور رسیده و مکتب تار پدرش را زنده نگاه داشت. از دل همین ایران زمین بود که فرهنگ‌فر‌‌ها و مشکاتیان‌ها بیرون آمدند. استاد جلیل شهناز رفت و آن استاد به قدری بزرگ است که زبان در وصف چنین سوگی قاصر است، اما به شما اطمینان می‌‌دهم شهناز‌ها از سرزمین هنرپرور ایران بر خواهند خاست. یاد آن بزرگمرد موسیقی ایران گرامی باد. از سوی دیگر محمد جواد کسایی فرزند زنده یاد حسن کسایی که این روزها همچون خانواده استاد جلیل شهناز داغدار از دست دادن این مرد بزرگ موسیقی ایران است، به نمایندگی از خاندان کسایی یادداشتی در سوگ یار دیرین پدرش برای«نای» نوشته.
در بخشی از یادداشت آمده است: امّا ما امروز در غمِ فقدان شهناز زاری نمی‌کنیم که هنرمندی در مقیاس او برای تاریخ و فرهنگ ما همواره مانا و زایاست؛ لیک به حال موسیقی‌ای باید گریست و مویه‌ها سر داد که چهره‌های بی‌تکرار خود را یکی پس از دیگری از دست می‌دهد و جایگزینی بر آن نمی‌سازد. پس جلیل شهناز تا ایران و فرهنگ ایرانی هست، هست. دیگران تار می‌زنند، خوش می‌زنند، حتی عالی می‌نوازند، اما چون صدای تار شهناز بزرگ، صدای تاریخ، صدای ملّیت و صدای قومیت ما نیست، یا هست اما به‌مراتب کم‌رنگ‌تر. باز هم نوشته‌ام و باز می‌نویسم که تارنوازی هر کس را با تارنوازی جلیل قیاس کنیم، بر آن نوازنده ستم کرده‌ایم! به راستی کار او و هنر او، تافته‌ای است جدا‌بافته. با رفتن شهناز دفتر تار بسته نشد، بلکه دفتری تازه برای مشتاقان گشوده شد که سرشار از عمق و زیبایی در موسیقی ایرانی است. استاد جلیل شهناز صبح روز دوشنبه 27خرداد، درپی مدت‌ها بیماری و کهولت سن درگذشت.
