به گزارش ایسنا، روز جمعه در ساعت 15:00 به وقت گرینویچ زمین به نقطه‌ای از مدار خود رسید که دورترین فاصله را از خورشید دارد.
در طول اوج خورشیدی، زمین در فاصله 152 میلیون و 97 هزار و 426 کیلومتری از زمین قرار داشته که چهار میلیون و 999 هزار و 264 کیلومتر دورتر از دوران حضیض خورشیدی است که نزدیک‌ترین فاصله زمین با ستاره‌اش محسوب می‌شود.
تفاوت مسافت 3.287 درصد بوده که در گرمای تابشی دریافت شده در زمین حدود هفت درصد تفاوت ایجاد می‌کند.
شاید به نظر برسد که نزدیک‌ترین فواصل زمین و خورشید در ماه‌های تابستانی باشد اما آب و هوای گرم با این امر ارتباطی ندارد. به دلیل 23.5 درجه شیب محور زمین است که خورشید برای طول زمانی متفاوت در فصول مختلف سال در بالای افق قرار می‌گیرد. این شیب است که زاویه خورشید بر زمین را تعیین می‌کند.
ممکن است این فرض منطقی باشد که از آنجایی که زمین در ماه ژوئیه دورترین فاصله را از خورشید داشته و در دسامبر در نزدیک‌ترین جایگاه، چنین تفاوتی ممکن است به زمستان‌های گرم‌تر و تابستان‌های خنک‌تر در نیمکره شمالی گرایش داشته باشد. در نیمکره جنوبی فصول کاملا بالعکس بوده و در حال حاضر فصل زمستان در آن مناطق در حال آغاز است.
در عین حال حقیقت امر این است که مزیت توده‌های زمینی بزرگ در نیمکره شمالی عملکرد دیگری داشته و در واقع تمایل به زمستان‌های سردتر و تابستان‌های داغ‌تر دارد.
بسته به سال‌های مختلف، زمان اوج می‌تواند از 11 تیر تا 15 تیر و دوران حضیض از 11 دی 15 دی متفاوت باشد.
