تیم امید از بین رفت و حالا برای تولد امیدی دوباره کار بیش از حد تصور سخت خواهد بود. به نظر من علاوه بر عدم راهیابی به المپیک پکن موضوع غم‌انگیز دیگری هم امروز وجود دارد که شاید کمتر کسی به آن فکر کند؛ از بین رفتن استعدادها.
بازیکنان خوبی که با شکست این تیم مقابل استرالیا در واقع محو شدند و معلوم نیست که دیگر فرصتی برای خودنمایی داشته باشند یا خیر. اگر خوشبینانه نگاه کنیم شاید دو یا سه نفر از این تیم بتوانند در فضاهای دیگری خود را نشان بدهند.
البته با این فرض که در تیم «ب» این فرصت به طور حتم نصیب‌شان خواهد شد. از طرفی ما با یک خلاء روبرو هستیم. فاصله این بازیکنان با تیمی که قرار است در جام ملت‌ها بازی کند خیلی زیاد است که البته برای پر کردن این خلاء نیز ما هیچ گونه برنامه‌ای نداریم.
ما در مورد تیم امید درست مثل سال‌های گذشته عمل کردیم؛ شتابزده و بی‌برنامه. ایده معینی نداشتیم. بنابراین شکست در استرالیا و نرسیدن به المپیک که این بار وارد سی و ششمین سال خود شد، غیرمنتظره و عجیب نبود. مایلم به کمترین فایده حضور در المپیک پکن اشاره کنم.
اگر تیم امید ما به مسابقات المپیک راه می‌یافت. ما برای 8 سال آینده یک تیم ملی جدید داشتیم. اما این اتفاق رخ نداد. آیا راهیابی به پکن برای ما سراسر فایده بود؟ پاسخ من به این سئوال منفی است.
چه اگر با این اوضاع می‌توانستیم به المپیک راه یابیم این ذهنیت غلط که می‌توان با یک برنامه 40 روزه نیز به المپیک رسید، مورد تأیید قرار می‌گرفت.
مسئولان ورزش کشور شاید دچار این توهم می‌شدند که بعد از این هم می‌توانیم با چنین روش‌های ضربتی به مسابقات معتبر جهانی برسیم. خود من همیشه از این بابت ترس داشته‌ام.
این که تصمیمات غلط در فرآیندی که محور آن شتابزدگی است به نتیجه برسد. در این صورت نتیجه‌گرایی و اندیشیدن در سطح و نه در عمق همچنان تداوم خواهد یافت. ما شکست خوردیم. به عقیده من نباید فقط از موفقیت‌ها بهره‌برداری کرد.
ما می‌توانیم از این شکست هم بهره‌برداری کنیم. این که فوتبال ما در بخش امید و به طور کلی رده‌های پایه نیازمند ایده تازه‌ای است، دیگر نمی‌توانیم به چهار استان فکس بزنیم و با تیمی که ضرب‌الاجل جمع‌آوری شده، طی چند اردو به تحقق اهداف خارق‌العاده بیندیشیم، این طور نیست.
در حال حاضر با توجه به تیم‌های نوجوانان و جوانان می‌توانیم امید دیگری بسازیم. این تیم‌ها را باید تقویت کنیم. ضمن این که به عقیده من، ما در فرآیند انتخاب و استعدادیابی هم باید به تغییراتی تن بدهیم.
متأسفانه استعدادیابی ما در مورد تیم امید، کار فراگیری نبود. در واقع آن‌هایی را انتخاب کردیم که جلوی چشم ما قرار داشتند. استعداد را جست‌وجو نکردیم، بلکه انتخاب کردیم.
غافل از این که خیلی از استعدادها این فرصت را ندارند مقابل دیدگان ما قرار بگیرند. ما شدیداً به تغییر نیازمندیم و من جزییات این تغییر را می‌توانم در فرصت دیگری مطرح کنم.
