«من در لیگ قهرمانان، مسابقات سرنوشت ساز لیگ و جام جهانی بازی کرده‌ام، ولی این بزرگترین مسابقه‌ای است که در آن بازی می‌کنم. این فینال جام حذفی و مسابقه‌ای بی نظیر است، اینطور نیست؟»
ده بازیکن حاضر در اردوی منچستریونایتد برای بازی امروز فینال جام حذفی، حداقل یک بار این مسابقه را تجربه کرده‌اند. در تیم چلسی اما، به جز سه نفر، سایرین از جمله جو کول اولین فینال‌شان را تجربه می‌کنند و برای هافبک 25 ساله انگلیسی این مسئله کوچکی نیست:
«این مسابقه‌ای است که در دوران کودکی همیشه تماشا کرده‌اید. وقتی یک پسربچه هستید، آرزوی‌تان گلزنی در فینال جام حذفی است. شما برای گل زدن در یک مسابقه لیگ رویاپردازی نمی‌کنید. این نهایت آرزو است. به این خاطر نمی‌گویم که قرار است در فینال بازی کنیم. این چیزی است که از کودکی در آرزوی آن بوده‌ام.»
این رویاهای یک هوادار چلسی بوده. کول در محله «کمدن» بزرگ شده، جایی که جزو قلمرو آرسنال است، ولی این تیم چلسی گلن هادل بود که او را به وجد می‌آورد و شیفته هنرنمایی رودگولیت محجوب شده بود.
شروع فوتبال او با وستهم بود، جایی که او جام حذفی جوانان را در سال 1999 فتح کرد و در 19 سالگی به بازوبند کاپیتانی دست یافت، ولی فراموش‌نشدنی‌ترین خاطرات او از جام حذفی همچنان به چلسی باز می‌گشت.
او می‌گوید: «این جام برایم همه چیز است. برای باشگاه و هواداران که حامی ما بودند هم همینطور. در فینال‌های جام حذفی، چه زمانی که شکست خوردیم و چه زمانی که پیروز شدیم، در میان آنها نشسته‌ام.»
شکست به بازی مقابل یونایتد در سال 1994 باز می‌گردد،آخرین باری که دو تیم در فینال با یکدیگر روبرو شدند. شروع خوب چلسی با چهار گل نیمه دوم حریف (دو پنالتی کانتونا و گل‌های مارک هیوز و برایان مک‌کلر) سرانجام تلخی داشت و آرزوی قهرمانی این تیم پس از 24 سال بر باد رفت، در حالی که یونایتد توانست دابل (قهرمانی لیگ و جام حذفی) کند.
کول آن روز را خوب به یاد دارد: «با چند نفر از دوستانم قرار داشتم. پدرم خیلی طرفدار فوتبال نبود و بلیت‌ها را به یکی از همکارانش داد تا ما را با خودش به ورزشگاه ببرد. ما با هواداران چلسی شعر می‌خواندیم و هیجان‌زده شده بودیم.
ولی بازی را باختیم و همگی نابود شدیم. تنها دوازده سال سن داشتم و چندین روز پژمرده بودم. بنابراین می‌دانم هواداران چه احساسی دارند. می‌دانم که تحمل قهرمانی منچستریونایتد در لیگ برای آنها دشوار بوده، بنابراین می‌خواهیم برای آنها کاری کرده باشیم.»
کول سه سال بعد به عنوان یک هوادار بار دیگر به ومبلی رفت و شاهد یکی از روزهای تاریخی باشگاه چلسی بود. پیروزی صفر-2 این تیم مقابل میدلزبورو که شامل گل ثانیه چهل و دوم روبرتو دی‌متئو (سریع‌ترین گل تاریخ فینال جام حذفی) و چهارمین مدال مارک هیوز از جام حذفی می‌شد، روزی منحصر به فرد برای باشگاه بود.
همچنین گولیت به اولین مربی غیربریتانیایی فاتح جام حذفی تبدیل شد.
کول می‌گوید: در آن زمان در مدرسه اتحادیه فوتبال در «لایل‌شال» بودم. خودم را آماده کرده بودم که بازی را از تلویزیون ببینم، ولی مربی‌مان گفت که دو بلیت اضافی دارد.
او می‌دانست من طرفدار چلسی هستم و مرا با «کرگ‌پد» که حالا در والسال بازی می‌کند، به ورزشگاه برد. ما در جایگاه مدیران نشسته بودیم و این برای دو جوان پانزده ساله، باورنکردنی بود. در راه بازگشت به مدرسه، یک نفس حرف می‌زدم. در آن زمان با خودم می‌گفتم که می‌خواهم روزی آنجا باشم. این همیشه رویای بازیکنان است.»
کول اما اعتراف می‌کند که فصل ناامیدکننده‌ای را پشت سر گذاشته است. مصدومیت زانو و مچ‌پا، حضور او در ترکیب اصلی چلسی را به تنها سه بازی محدود کرد. یک گل در جام اتحادیه و یکی دیگر در لیگ قهرمانان، برای بازیکنی که در تیم ملی و باشگاهش بازیکنی محوری است، کارنامه‌ای ضعیف به شمار می‌رود.
کول می‌گوید: «همه چیز برایم در بازی شنبه خلاصه شده، اینکه فصل برایم با عنوانی به پایان برسد یا خالی از هر نکته روشنی باشد. امیدوارم شنبه بتوانیم جام حذفی را به دست آوریم.» آیا کول می‌تواند باز هم ومبلی را با یک خاطره خوش ترک کند؟
*****
یونایتد به دنبال دوازدهمین قهرمانی
در اردوی یونایتد،ریو فردیناند هم عطش مشابهی برای قهرمانی جام حذفی دارد. او فینال 2004 مقابل میلوال را به دلیل محرومیت هشت‌ماهه‌اش از دست داد و یک سال بعد با وجود حضور در فینال کاردیف، یونایتد در ضربات پنالتی مغلوب آرسنال شد.
مدافع منچستر می‌گوید: «در فینال‌های جام حذفی لحظات ناامیدکننده‌ای را تجربه کرده‌ام و این بار می‌خواهم طعم قهرمانی را بچشم.»فرگوسن هم پس از نهمین قهرمانی لیگ برتر با یونایتد، به کسب دوازدهمین جام حذفی تاریخ باشگاه در بازگشایی دوباره ومبلی می‌اندیشد.
هر چند کمی نگران است: «شما آمار ضعیف من را در ضربات پنالتی می دانید. فقط امیدوارم کار به اینجا نکشد.»
گیگز هم پس از نهمین قهرمانی‌اش در لیگ برتر، به دنبال پنجمین قهرمانی در جام حذفی است. هافبک ولزی یونایتد در غیاب گری‌نویل مصدوم، کاپیتان تیمش خواهد بود.
اما نباید مورینیوی زخم‌خورده را فراموش کرد که با وجود مصدومیت بالاک، شوچنکو و غیبت احتمالی کاروالیو، روبن، اشلی کول و جان اوبی میکل، به کسب اولین قهرمانی‌اش در جام حذفی انگلیس فکر می‌کند.
او خواهان نمایشی جذاب برای نود هزار تماشاگر ومبلی است: «همه چیز به خودمان بستگی دارد تا یک رویداد ورزشی به یادماندنی را بوجود آوریم. اگر هر دو تیم بتوانند با روحیه‌ای تهاجمی و مثبت بازی کنند، می‌توانیم شاهد فینالی واقعی باشیم.
فینالی که شایسته ومبلی جدید باشد.» او این بار کنایه‌اش را برای هموطنش، کریستیانو رونالدو کنار گذاشته: «امیدوارم فینال عادلانه، بدون مشکل، با یک برنده شایسته و بازنده‌ای سربلند باشد. اگر برخی از بازیکنان بخواهند شیرجه بزنند تا برای دیگران کارت قرمز بخرند، بسیار ناامیدکننده خواهد بود.»
