این باکتری در خاک زندگی می‌کنند و معمولا حیوانات محلی و وحشی مانند بز، گاو و گوسفند را مبتلا می‌کند.
سیاه زخم در سراسر جهان شیوع دارد و عمدتا کارگران کشاورزی را گرفتار می‌کند. انسان‌ها هنگام کار با فراورده‌های حیوانی مانند پشم، پوست یا استخوان حیوانات آلوده به باکتری سیاه زخم مبتلا می‌کنند.
سیاه زخم ممکن است به شکل پوستی، ریوی یا گوارشی بروز کند.
شایع‌ترین شکل این بیماری سیاه زخم پوستی است؛ این شکل بیماری هنگامی ایجاد می‌شود که هاگ‌های باکتری از طریق بریدگی یا خراشیدگی پوست وارد بدن می‌شوند. سیاه زخم پوستی ساده تر از دو نوع ریوی و گوارشی، با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شود.
باکتری سیاه زخم همچنین ممکن است از طریق استنشاق وارد مجاری تنفسی شود- این شکل سرایت بیماری بیش از همه در افرادی که با پشم و پوست حیوانات کار می‌کنند، رخ می‌دهد.
افراد دچار سیاره زخم ریوی در معرض خطر نارسایی حاد ریه هستند. این شکل سیاه زخم بیشترین میزان مرگ و میر را دارد و در 92 درصد موارد به مرگ مبتلایان می‌انجامد.
سومین شکل بیماری، سیاه زخم گوارشی، هنگامی رخ می‌دهد که شخصی گوشت حیوان آلوده به سیاه زخم را بخورد. این شکل سیاه زخم نادرتر است، اما باز هم می‌تواند مرگبار باشد؛ بین 20 تا 60 درصد از موارد سیاه زخم گوارشی ممکن است به مرگ منتهی شود.
سیاه زخم و بیوتروریسم
باکتری سیاه زخم را به راحتی می‌توان در آزمایشگاه تکثیر کرد، و این باکتری بسیار پردوام است: هاگ‌های باکتری سیاه زخم می‌توانند سال‌ها در محیط به طور غیرفعال باقی بمانند، تا زمانی که وارد بدن یک موجود زنده شوند و با فعال شدن دوباره تکثیر پیدا کنند. این خصوصیات باعث شده است که سیاه زخم به صورت یک اسلحه بسیار خطرناک در جنگ‌ها و بیوتروریسم درآید.
سیاه زخم برای اولین بار در جنگ جهانی اول بوسیله سلاح جنگی به کار رفت؛ شورشیان اسکاندیناوی با کمک ارتش آلمان برای مقابله با ارتش امپراتوری روسیه در فنلاند غذای حیوانات و دام‌ها را به باکتری سیاه زخم آلوده کردند.
ارتش بریتانیا نیز در جنگ جهانی دوم از باکتری سیاه زخم برای تخریب دامپروری آلمان استفاده کرد.
در سال‌های اخیر از باکتری سیاه زخم در حملات تروریستی در ژاپن و آمریکا استفاده شده است. یک فرقه مذهبی در سال 1993 باکتری سیاه زخم را بر ضد شهروندان در توکیو به کار برد، اما این حمله به تلفات یا جراحتی منجر نشد.
در سال 2001 نامه‌های حاوی هاگ‌های سیاه زخم به دفترهای چندین رسانه خبری و دو سناتور آمریکایی ارسال شد که به مرگ پنج نفر و عفونت 17 نفر انجامید.
LiveScience
