به گزارش مهر، شیرهای سنگی با عنوان بردشیرها پیش‌تر در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده بودند.براساس این گزارش، شیر نماد صلابت و قدرت است و به همین دلیل از روزگار باستان برای پاسداشت افراد رشید و محبوب پیکره‌ای سنگی از شیر می‌ساختند و بر مزار فرد موردنظر که جانش را در راه آرمان‌های جامعه‌اش فدا کرده بود قرار می‌دادند.
بخشی از مردمان بختیاری از شیر سنگی به‌عنوان بردشیر نام می‌برند به همین دلیل در بیشتر قبرستان‌های استان خوزستان و مناطق بختیاری‌نشین، این شیرهای سنگی روی قبر بزرگان روستاها نصب شده است از این‌رو خوزستان را موزه روباز شیرهای سنگی می‌دانند. شیرهای سنگی از پهلو مزین به نقش شمشیر، اسب، تفنگ، مهر و تسبیح هستند و بر گرده آنها مشخصات متوفی نقش می‌شد. این نقش‌ها بر پایه خصلت‌های متوفی بود و سنگ‌تراش‌ها با الگوهای ذهنی، پیکره شیر را از سنگ و صخره‌های زمخت با ابزاری ابتدایی که به کوه‌بُر معروف هستند جدا و سپس با بن‌مایه‌های طبیعی و ذاتی در قالب نقش و نگار بازآفرینی می‌کنند.
از تعداد شیرهای سنگی و مناطقی که در آن شیر سنگی وجود دارد آمار کامل و دقیقی در دست نیست اما 2شیر عظیم سنگی روستاهای آب ماهیک و تنبل پس از آبگیری سد گتوند به زیر آب رفتند این درحالی است که پیش از این مسئولان میراث فرهنگی در استان خوزستان اعلام کرده بودند با همکاری مسئولان سد گتوند قرار است موزه‌ای برای شیرهای سنگی اختصاص یابد و این شیرها به آن موزه انتقال داده شوند. اما نه چنین موزه‌ای افتتاح شد و نه شیرهای سنگی از روستاهایی که به زیر آب رفتند، بیرون کشیده شدند. بردشیرها دارای وزنی بین ۳۵۰ تا ۷۵۰ کیلو و ارتفاع ۸۰ تا ۱۵۰ سانتی متر بودند و از سنگ‌های موجود در کوه‌ها و صخره‌های مجاور محل دفن توسط سنگ تراشان بومی یا استادانی از شهرهای اطراف ساخته می‌شدند. برخی از آنها نیز ارتفاعی بیش از 2متر داشتند.
