قهرمانی و نایب‌قهرمانی جوانان در قاره کهن، قهرمانی امیدها و مقام سوم بازی‌های آسیایی، افتخارات بسکتبال در پنج سال گذشته بود. ما یک جای خالی داشتیم که آن هم با قهرمانی تیم صباباتری در جام باشگاه‌های آسیا پر شد.
قهرمانی در تهران را از چند منظر می‌توان بررسی کرد. سایه روشن‌های زیادی در همین یک هفته کوتاه برگزاری بازی‌ها به وجود آمد که هر کدام به بحث و تبادل‌نظر نیاز دارد اما فعلا باید از قهرمانی گفت و در جشن اقتدار بسکتبال ایران سهیم شد.
بسکتبال سال خوبی را شروع کرده. قهرمانی صباباتری در آغازین روزهای سال نو در غرب آسیا و اکنون فراتر از آن. این دو پیروزی و اقتدار، نگاه‌ها را بیشتر از گذشته معطوف بسکتبال می‌کند.
همان‌گونه که در بازی‌ها به ویژه در فینال هجدهمین دوره جام باشگاه‌ها شاهد استقبال انبوه تماشاگران بودیم. در این میان رسانه‌ها اعم از رادیو و تلویزیون بازی‌ها و قهرمانان را بیشتر شناساند و به این ترتیب تبلیغات هم‌پا و همراه پیروزی‌های غرورآفرین پیش رفت تا غرور ملی خدشه‌دار نشود.
موفقیت بسکتبال در کنار ناکامی تیم فوتبال امید این نکته را یادآور شد که ورزش ایران باید نگاهی نو و تأملی دقیق در سرنوشت دیگر رشته‌های ورزشی داشته باشد.
حق ورزش‌هایی نظیر بسکتبال که مستعد نتیجه‌گیری در آسیاست و چهره‌هایی تأثیرگذار نظیر صمد نیکخواه بهرامی، سامان ویسی و... دارد بیشتر از اینهاست، بیشتر از آنچه که هر ساله شرکت‌ها و تیم‌هایی که از منابع دولتی تأمین می‌شوند آینده این ورزشکاران را به مخاطره بیندازند.
تردید در اینکه آیا فلان تیم در فصل تازه رقابت‌های باشگاهی هست یا نیست؟ در بسکتبال باشگاه‌های آسیا، بازیکنان ایرانی فراتر از همتاهای سوری، لبنانی و حتی قطری خود نشان دادند. اگر این سخن را مبالغه‌آمیز نپنداریم، آمریکایی‌های تیم‌ها بیشتر از ایرانی‌ها نبودند و از خیلی جهات بازیکنان ایرانی سرتر و برتر نشان دادند.
جام باشگاه‌های آسیا مثل رقابت‌های باشگاه‌های هندبال از نقاطی دیگر ضربه می‌خورد و الا هیچکس نمی‌تواند توانایی‌های فنی رقابت‌ها به ویژه با حضور بسکتبالیست‌های ایرانی را نادیده انگارد.
این مسابقات با اتوریته عرب‌ها در دهه اخیر در شکل و اجرا دچار مشکل است. شرق آسیایی‌ها یا انگیزه نشان نمی‌دهند یا رغبتی برای صعود از مناطق تعیین‌شده ندارند.
شرکت‌های بزرگ اقتصادی در ژاپن و چین آنقدر تورنمنت با حضور تیم‌های مطرح استرالیا، کانادا و آمریکا برگزار می‌کنند و درآمد کلان دارند که رغبتی به شرکت در رقابت‌های آسیایی نشان نمی‌دهند.
مسافت کشورهای قاره کهن هم عامل بازدارنده‌ای است. در غرب معمولا شرقی‌ها طی طریق نمی‌کنند و اگر تاریخچه بازی‌ها را مرور کنیم می‌بینیم در دوره‌های متمادی که بازی‌ها در شرق برگزار می‌شد، غربی‌ها غیبت‌های مکرر داشته‌اند.
در هجدهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا با انصراف تیم‌های القادسیه کویت و آره‌نای اردن آن هم درست دو روز قبل از مسابقات، اعتبار بازی‌ها بار دیگر زیر سئوال رفت. پیش از آن نیز اماراتی‌ها و هنگ‌کنگی‌ها کتبا انصراف خود را اعلام کرده بودند. در قبال این نیامدن‌ها واکنش و برخورد جدی از سوی سران فیبا/ آسیا صورت نگرفت.
برگزاری بازی‌ها در دو گروه پنج و سه تیمی، قضاوت‌های دو داوری که در بسکتبال جهان آن هم در این سطح منسوخ شده و ناهماهنگی در برنامه‌ریزی بازی‌ها، ضعف‌های عمده و قابل بحث این دوره بود که سران فیبا/ آسیا بدون توجه از کنار آن گذشتند.
با این حال قهرمانی تیم بسکتبال صباباتری که در کنار بی‌کفایتی‌های فیبا / آسیا در نحوه برگزاری هجدهمین دوره رقابت‌های بسکتبال باشگاه‌های آسیا به دست آمد، برای بسکتبال ما کاملاً باارزش و تحسین‌برانگیز است. فدراسیون بسکتبال هم با تعامل و هماهنگی با باشگاه صباباتری بسیاری از ضعف‌های برگزاری رقابت‌ها را پوشاند تا همگان در جشن بزرگ پیروزی سهیم باشند.
*کارشناس بسکتبال
