براساس گزارش پاپ‌ساینس، راه اول به انرژی دهها برابر انرژی برخورد‌دهنده بزرگ هادرون نیاز خواهد داشت و راه دیگر نیازمند دیگی مملو از پلاتینیوم مشتعل است. هردو این شیوه در نهایت مقدار زیادی مونوکسید کربن و توده‌هایی از نمک و زنگار خواهد بود و هیچ عنصر جدید و عجیبی نیز در کار نخواهد بود.
به گفته مارک توکرمن، شیمی‌دان دانشگاه نیویورک، اگر تک اتم هریک از این عناصر را درون یک جعبه بیاندازیم ابرمولکولی حاوی تمامی این اتمها تشکیل نمی‌شود. اتمها حاوی یک هسته از نوترون‌ها و پروتون‌ها هستند که تعدادی الکترون در اطراف آن در حرکت است. مولکول ها زمانی شکل می‌گیرند که اوربیتال الکترونی اتمها با یکدیگر هم‌پوشانی پیدا کرده و اتمها را در نزدیک یکدیگر نگه دارند. به گفته توکرمن آنچه از ترکیب تمهامی اتم‌های عناصر جدول تناوبی به دست می‌آید به آن بستگی دارد که چه اتم‌هایی در کنار دیگر اتمها قرار گرفته‌اند.
برای مثال اکسیژن بسیار فعال است و اگر به هیدروژن نزدیک باشد هیدروکسید تشکیل خواهد شد. اگر به کربن نزدیک‌تر باشد مونوکسید کربن ایجاد می‌شود. این طبیعت واکنشی بودن گزینشی در مورد بسیاری از عناصر صدق می‌کند. از این رو می‌توان این آزمایش را 100 بار انجام داد و 100 ترکیب مختلف به دست آورد. به گفته توکرمن عناصر خاصی مانند گازهای نجیب با هیچ عنصری واکنش نشان نمی‌دهند در نتیجه این عناصر به همراه مولکول‌های چند اتمی دیگری درون جعبه دست نخورده خواهند ماند.
کوبیدن اتم‌های این عناصر به یکدیگر با سرعتی برابر 99.99 درصد از سرعت نور نیز شاید بتواند چند هسته را به هم پیوند دهد،اما عنصر جدید و عجیبی ایجاد نخواهد کرد. احتمالا نتیجه چنین برخوردی تشکیل پلاسمای کوارک-گلوئن خواهد بود که دوام آن کمتر از یک ثانیه است،علاوه براینکه برای انجام چنین آزمایشی به انرژی 118 برخورد‌دهنده هادرون نیاز خواهد بود.
رویکرد دیگر نسبت به این آزمایش توسط جان استنتون در موسسه شیمی نظری دانشگاه تگزاس تشریح شده‌است. براساس نظریه وی مقداری از هریک از عناصر به شکل سائیده شده و مقداری از هر گاز درون یک مخزن ریخته خواهند شد. هیچ‌کس تاکنون این آزمایش را تجربه نکرده‌است اما استنتون براین باور است که اکسیژن در این آزمایش با لیتیوم، یا سدیم واکنش داده و مشتعل خواهد شد و حرارت درون مخزن را تا حد باورنکردنی افزایش خواهد داد. پودر کربن نیز آتش خواهد گرفت و با حضور 25 عنصر رادیواکتیو اوضاع کمی خطرناک خواهد شد. پلوتونیوم مشتعل بسیار خطرناک است و تنفس کردن گاز ناشی از سوختن مواد رادیواکتیو به سرعت منجر به مرگ خواهد شد.
نتیجه این جهنم عناصر شیمیایی پس از پایان یافتن آتشمونوکسید کربن و دی‌اکسید کربن خواهد بود. نیتروژن نیز که از پایداری زیادی برخوردار است در این محیط وجود خواهد داشت. همچنین گازهای نجیب و فلزاتی از قبیل طلا و پلاتین نیز به شکل اولیه خود وجود خواهند داشت و حاصل عناصری که با یکدیگر واکنش می‌دهند نیز زنگار و نمک خواهد بود.
