مهر در همین خصوص و اهمیت ساخت این بیمارستان گزارش داد که شهرستان مانه و سملقان و آشخانه مرکز آن، در حاشیه جاده آسیایی قرار گرفته و بنا بر اعلام اداره کل حملونقل و پایانههای خراسانشمالی سالانه بیش از 15میلیون مسافر از این مسیر تردد میکنند و با توجه به سوانح تقریبا روزانه در این محور- که اتفاقا بهخاطر شمار زیاد سوانح و تلفات، به جاده مرگ نیز شهرت یافته- و نداشتن بیمارستانی مجهز که بتواند به مصدومان این حوادث رسیدگی کند، سبب شده تا مشکلات فراوانی برای اهالی این شهرستان و مسافران عبوری بهوجود آید.
البته عواقب نبود بیمارستان مجهز تنها دامن مسافران عبوری از این محور را نمیگیرد، بلکه مردم این شهرستان 100هزار نفری که بیش از 75درصد آنها در روستاهای اطراف زندگی میکنند نیز از نبود بیمارستان، گلایه شدید دارند. آنها میگویند که برای هر اقدام درمانی مجبور میشوند به بجنورد، مرکز خراسان شمالی بروند و این مسئله علاوه بر اینکه هزینههای اضافی برگرده آنها تحمیل میکند، در برخی مواقع بهخصوص در سوانح رانندگی، بهدلیل فاصله موجود، جان بیماران را تهدید میکند. هر چه هست اکنون با وجود گذشت بیش از 3 دهه از انقلاب اسلامی و توجه به مناطق محروم در نظام، هنوز در این شهرستان یک تخت بیمارستانی نیز برای مداوای بیماران اورژانسی و نجات جان مصدومان جادهای فعال نیست.
با این تفاسیر، بیش از یکدهه پیش و در زمانی که هنوز خراسان شمالی از تقسیم خراسان بزرگ شکل نگرفته بود و شهرستان مانه و سملقان فعلی نیز یکی از بخشهای شهرستان بجنورد سابق بود، پیگیریهای مردم و مسئولان برای احداث بیمارستانی در شهر آشخانه اندکاندک به نتیجه رسید. سال81 بود که مسئولان خراسان آن زمان سرانجام پس از پیگیریهای جدی مردم و رسانهها مبنی بر لزوم احداث بیمارستانی مجهز در شهرستان مانه و سملقان، برای اجرای آن قول مساعد دادند. محور کم عرض و پر پیچ و خم جنگل گلستان- بجنورد و تصادفات دلخراش و مرگبار روزانه در این مسیر ازجمله دلایلی بود که سبب شد مسئولان خراسان فکری به حال وضعیت نابسامان درمان این شهرستان کنند.
اما پس از آن و با شدت گرفتن بحثهای تقسیم خراسان و تشکیل خراسان شمالی، ساخت بیمارستان در آشخانه به تعویق افتاد. سرانجام احمدینژاد در نخستین سفر خود به خراسانشمالی (پس از استان شدن) در سال 85 ساخت بیمارستان 32تختخوابی در آشخانه را امضا کرد؛ بیمارستانی که ساخت آن از همان سال با اعتباری بالغ بر 38میلیارد ریال آغاز شد و قرار بود 24ماهه به بهرهبرداری برسد. زیربنای این بیمارستان 4هزار و 56مترمربع بود و قرار بود دارای 32تختخواب باشد؛ مشخصاتی که برای تکمیل و تجهیز آن 2سال زمانی کافی بهنظر میرسید اما این دو سال هیچگاه به پایان نرسید.
سال گذشته این بیمارستان در فهرست طرحهای مهر ماندگار خراسان شمالی قرار گرفت و علیالقاعده باید تا پایان دولت دهم به بهرهبرداری میرسید، اما همانند بسیاری دیگر از 33پروژه مهرماندگار استان، با پایان یافتن دولت دهم نیز همچنان نیمهتمام باقیماند. اگرچه ارتقای این بیمارستان از 32تخت به 64تخت در کمیسیون ماده 215قانون بودجه مصوب شد، با وجود تلاشهای انجام شده، بهدلیل عدمتخصیص بودجه، اصلا ساختمان آن به اتمام نرسید که پس از آن برای تجهیز، تحویل دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی شود.
تحویل موقت ساختمان
عضو چهارمین دوره شورای اسلامی شهر آشخانه در مورد سرنوشت بیمارستان این شهر میگوید: پیگیری استانداران و فرمانداران استان و شهرستان مانه و سملقان از سال 81تاکنون برای احداث و راهاندازی بیمارستانی مناسب در این شهرستان و نجات جان بیماران هنوز به نتیجه نرسیده است. این در حالی است که سیدمحمدرضا هاشمی، فرماندار شهرستان مانه و سملقان اظهار میکند: با پیگیریهای انجام شده، فعلا ساختمان آن را بهطور موقت تحویل گرفتهایم و تاکنون بیش از 1/5میلیارد تومان نیز برای خرید تجهیزات آن هزینه شده است.
نیاز به 1/5 میلیارد اعتبار دیگر
مسئول کارگاه بیمارستان آشخانه اما عنوان میکند: در خردادماه سال 90وزیر راه و شهرسازی وقت از این پروژه بازدید کرد و برای تکمیل آن وعده تخصیص اعتبار یکمیلیارد و 200میلیون تومانی داد تا ساختمان بیمارستان در هفته دولت سال 90تحویل دانشگاه علوم پزشکی شود. حمید حمیدی تصریح میکند: با وجود این پس از آن بهصورت قطرهچکانی فقط 900میلیون تومان اختصاص یافته و در حال حاضر با اتمام هفته دولت سال 92 نیز از افتتاح این پروژه خبری نشد. وی اضافه میکند: با درنظر گرفتن هزینههای آب، برق و گاز، هنوز برای تکمیل ساختمان بیمارستان به 700میلیون تومان اعتبار نیاز است که این مسئله به معاونت راهبردی ریاستجمهوری اعلام شده تا درصورت تأمین اعتبار در مدت 2ماه آینده ساختمان اصلی بیمارستان را تحویل دهیم. حمیدی تصریح میکند: البته علاوه بر این اعتبار، بهمنظور حصارکشی و محوطهسازی بیمارستان نیز نیاز به مبلغ 800میلیون تومان اعتبار بوده که هنوز تخصیص نیافته است.