بسیاری معتقدند این ساختار شورای امنیت میراث دوران گذشته است و بازگشت واقعیت‌های امروز نیست. در عوض، تمام 193عضو سازمان در مجمع عمومی حضور دارند و از حق رأی یکسان برخوردارند، یعنی برخلاف آنکه در شورای امنیت 5عضو دائم حق رأی وتو دارند، در مجمع عمومی که هر سال با حضور سران جهان در آن مانند نمایشی هیجا‌ن‌انگیز در برابر رسانه‌ها اجرا می‌شود، هیچ‌کس حق وتو ندارد و همه اعضا حق رأی برابر دارند.
پشت صحنه این نمایش مسائل دیگری هم دارد. نابرابری جایگاه کشورها فقط در شورای امنیت نیست که به چشم می‌خورد. هر سال که مجمع عمومی بحث عمومی خود را آغاز می‌کند و صدها نفر از رهبران و سیاستمداران طراز‌اول جهان به نیویورک می‌روند، جایگاه و قدرت کشورها را می‌توان با اندازه‌گیری شمار خودروهای حامل هیأت نمایندگی هر کشور اندازه گرفت. معمولاً رئیس‌جمهور آمریکا بزرگ‌ترین کاروان خودروها را دارد که شامل خودروی رئیس‌جمهور، خودروهای حامل محافظان، خودروها و موتورسواران پلیس، خودروی حامل دستگاه‌های مخابراتی و یک آمبولانس است. در سوی دیگر امسال خودروی نمایندگی بورکینا فاسو بود که فقط یک موتورسیکلت پلیس نیویورک آن را همراهی می‌کرد.
زمان سخنرانی روسای جمهور، نخست‌وزیران، وزیران و دیگر مقامات خارجی در مجمع عمومی هم برای همه یکسان درنظر گرفته شده است، یعنی 15دقیقه. اما معمولاً کمتر کسی این محدودیت را رعایت می‌کند. امسال باراک اوباما دست‌کم 40دقیقه صحبت کرد. امسال در میان سخنرانان، جای افراد جنجالی مانند معمر قذافی و هوگو چاوز خالی بود. قذافی یک‌بار نطقی طولانی به‌مدت یک ساعت و نیم کرد و حین آن کتابی را به طرف رئیس مجمع پرتاب کرد. اما رکورد طولانی‌ترین نطق متعلق به فیدل کاسترو است که در سال 1960بیش از 4ساعت سخنرانی کرد.
چاوز در سال 2006در سخنرانی خود با اشاره به حضور جورج دبلیو بوش در نشست روز قبل گفت که دیروز شیطان اینجا بود و امروز هنوز اینجا بوی گوگرد می‌دهد. شمار حاضران در سالن مجمع عمومی معمولاً در زمان نطق رئیس‌جمهور آمریکا به حداکثر می‌رسد و عده‌ای ایستاده سخنرانی وی را گوش می‌کنند، اما پس از پایان نطق، آنان سالن را ترک می‌کنند و تا سال دیگر بر‌نمی‌گردند.
شمار محافظان و همراهان هیأت‌های نمایندگی و نیز توجه رسانه‌ها به آنان از دیگر عوامل سنجش اهمیت کشورهاست. امسال موضوع احتمال دست دادن روسای جمهور ایران و آمریکا و روابط 2کشور در کانون توجه رسانه‌ها قرار داشت که البته این رخداد جامه‌عمل نپوشید. گروهی معتقدند سازمان ملل اهمیت خود را از دست داده است یا اساساً اهمیتی ندارد. اما گروهی دیگر در پاسخ می‌گویند هر وقت جایی آتش می‌گیرد، همه به آتش‌نشانی زنگ می‌زنند و هر وقت در جهان بحرانی رخ می‌دهد، همه به سازمان ملل مراجعه می‌کنند. مسلماً وجود مرجعی هر چند کم توان برای بررسی بحران‌های جهانی از نبود آن بهتر است.
