حق دارند چرا که آنها آثار قوی‌تری از این مؤلف خوش‌فکر دیده‌اند. حرفی نیست که ترانه‌های قدیمی بهترین اثر رحمانیان نیست؛ بلکه سخن آن است که باید به حال و روز صاحب اثر نیز توجه کنیم که او سال‌ها از وطن دور بوده و این بار با ترکیب احساس و عقل ترانه‌های قدیمی را ساخته است. حالا اینکه این نمایش، همچون آثار پیشین رحمانیان تلنگر وسیعی به مخاطب نمی‌زند و حسی در لحظه در او ایجاد می‌کند سخنی است بجا و نباید فراموش کرد که همه آثار یک هنرمند شاهکار درنمی‌آید و همان طور که گفته شد ترانه‌های قدیمی بیشتر گویای حس و حال این سال‌های رحمانیان است؛ حس و حالی که از دوری و غربت نشات می‌گیرد و صد البته در این بازگشت نگاه رحمانیان به اجتماع پیرامونش و تنهایی آدمها در این شرایط اجتماعی خیره شده است و نمایش تنهایی آدمها برای آنکه آنچنان برای مخاطبان این نمایش تلخی مضاعف نداشته باشد با میان‌پرده‌‌هایی از موسیقی‌ها و آوازهای قدیمی و اجرای زنده آن برای مخاطب همراه شده است و این موضوع، دل‌انگیزی خاصی برای مخاطب در لحظات تماشای نمایش ایجاد می‌کند؛ دل‌انگیزی‌ای که احساس، هیجان و نوستالژی مخاطب را هدف قرار گرفته است و به پر کردن یک نمایش می‌ماند اما نیمه دیگر این نمایش خالی هم نیست... .
نیمه‌ای که با نگاهی دقیق آدم‌های تنهای روزگار ما را در تهران نشان می‌دهد؛ آدم‌هایی که هر کدام در این کلانشهر یا زخم‌خورده عشق و تقدیرند یا مصیبت‌کش تمام اعضای خانواده یا از درد تنهایی می‌زیند با ایثار فراوان. و در این رهگذر رحمانیان با برداشت‌هایی بریده بریده در تک‌پرده‌هایی مونولوگ‌وار این کنسرت ، تنهایی و تنهایان را به نمایش گذاشته و چون با نوستالژی فراوان همراه است مشتاقان فراوانی برای تماشا دارد و حقا که تقسیم نقش‌ها برای بازیگران به درستی انجام گرفته و کمتر اشکالی را می‌توان در اجرای بازیگران و این کار گرفت چرا که بازیگران هم درست انتخاب شده‌اند و هم به فراز و فرود اجرای این نقش‌ها واردند. بدون آنکه در بازی‌شان درباره این شخصیت‌های غیرمتعارف دچار افراط و تفریط شوند چرا که معمولا برخی از بازیگران در اجرای اینگونه نقش‌ها برای آنکه بازی‌شان برجسته شود دچار افراط و تفریط در گویش، بازی بدنی و... بازی‌شان می‌شوند.
صد البته می‌طلبید در کنار بازی خوبی که از بازیگران گرفته شده است طراحی صحنه و دکور خوبی هم متناسب با آن وجود داشته باشد اما از آنجا که تالار شمس تا پیش از این گالری شمس بود، به لحاظ نوع ساخت آن چندان آماده و مناسب اجرای نمایش نبود. در مجموع می‌توان گفت ترانه‌های قدیمی جزء آثار برجسته رحمانیان قرار نمی‌گیرد اما به هیچ وجه نمی‌توان از آن به عنوان اثری ضعیف یاد کرد.
