او پس از اینکه نخستین مدال تاریخ کشتی فرنگی ایران در اوزان بالا را در سال 2006بر گردن آویخت و بر سکوی سوم جهان ایستاد، به یک چهره شاخص در کشتی فرنگی ایران تبدیل شد. او در سال 2007نیز دومین مدال جهانی‌اش را تصاحب کرد. اما پس از المپیک پکن نامهربانی‌های زیادی دید و به‌طور کامل فراموش شد. به‌دلیل همین بی‌توجهی وی تابعیت کشور آذربایجان را پذیرفت و در قالب تیم ملی کشتی فرنگی این کشور در مسابقات حاضر شد.
وی در مورد فینالی که چند هفته قبل مقابل نعمت‌پور برگزار کرد می‌گوید: «اینکه مقابل یک کشتی‌گیر ایرانی در مسابقات جهانی ظاهر شوی، خیلی سخت است. نمی‌دانستم که چطور باید مقابل هموطنم کشتی بگیرم. من و طالب نعمت‌پور خیلی رفیق بودیم. ما 2 تا همیشه هم اتاقی بودیم. درست است که قرار گرفتن در این وضعیت بسیار دشوار است اما با تمام توانم کشتی گرفتم. البته من و طالب آنقدر رفیق هستیم که فرقی نمی‌کرد کدام طلا بگیریم».
دلیل اصلی پیوستن طهماسبی به تیم آذربایجان اما مسائل مالی بود. از او سوال شد که پاداش مدال نقره او در بوداپست چه بوده است؛«در آذربایجان بخشنامه‌ای است که به مدال‌های طلا، نقره و برنز به‌ترتیب 100هزار دلار، 60هزار دلار و 40هزار دلار پاداش می‌دهند. البته این پاداشی است که فقط فدراسیون می‌دهد و دیگر ارگان‌ها مانند اسپانسرها و کمیته المپیک نیز جوایز خود را می‌دهند. همه اینها، بخشنامه است و سلیقه‌ای رفتار نمی‌شود، ضمن اینکه حقوق ماهانه نیز به ورزشکاران ملی داده می‌شود».
زمانی که طهماسبی روانه آذربایجان شد به او لقب وطن‌فروش دادند اما او می‌گوید که مجبور شده این کار را انجام بدهد؛«بعد از المپیک پکن پایم را عمل کردم و دچار افت شدم. یک کم هم به من کم لطفی شد و دیگر خبری از من که 2 مدال جهانی داشتم نگرفتند. به اردوی تیم ملی هم دعوت نمی‌شدم، از سوی دیگر وضعیت مالی‌ام اصلا خوب نبود. در یک شهرستان دور هیچ درآمدی نداشتم. خیلی به‌دنبال کار رفتم. به ادارات مختلفی ازجمله تربیت بدنی سر زدم، اما یک شغل ساده هم به من ندادند. در شهر همه من را می‌شناختند و توقعاتی از من داشتند. در آن شرایط نمی‌توانستم برای پول درآوردن کارگری کنم. خانواده من نیز از قشر کم درآمد جامعه بود، ضمن اینکه 2خواهر هم دارم. من یک قهرمان بودم و حتما خانواده‌ام توقعاتی از من دارد. در این شرایط نمی‌شد بدون هیچ پول و درآمدی زندگی را بگذرانی به همین‌خاطر مجبور شدم که بروم».
با وجود این مشکلات طهماسبی از صمیم قلب علاقه داشت که چند مدالی را که با دوبنده آذربایجان کسب کرده زیرپرچم تیم ایران می‌گرفت؛«من 3 سال در آنجا تنها بودم و سختی کشیدم. همه دوست دارند برای کشورشان مدال بگیرند اما من واقعا مجبور شدم، دیگر هیچ راهی نداشتم».
