به گزارش همشهری، پیش از این هم بسیاری از کارشناسان با هشدار نسبت به پیامدهای ناگوار سدسازی خواستار توقف سدهای فاقد ارزیابی واقعی زیست‌محیطی شده بودند. این انتقادات گاه از زبان مسئولان برخی سازمان‌های دولتی هم شنیده می‌شد. برای نمونه اواخر سال 88، مدیرکل وقت امور منابع جنگلی سازمان جنگل‌ها و مراتع به‌صراحت اعلام کرد: «در برنامه پنجم توسعه 61هزار میلیارد تومان برای ساختن 600سد در کشور اختصاص یافته است. ساخت این تعداد سد روی رودخانه‌های کشور نه‌تنها سفره‌های آب زیرزمینی را نابود خواهد کرد بلکه اراضی کشاورزی را به زیر آب برده و رودخانه‌ها را نیز خشک خواهد کرد. این چه بینشی است که پول نفت را در توده‌های سیمانی به نام سدها هزینه و مدفون کنیم؟ با ساخت این 600سد از ایران جز بیابان چیزی باقی نخواهد ماند». باوجود این طی سال‌های اخیر نه‌تنها این انتقادات شنیده نشد که سدسازی روندی شتابناک گرفت.
روز گذشته علی محمد طهماسبی بیرگانی در گفت‌وگو با ایسنا، با تأکید بر اینکه وزارت نیرو از مسببان اصلی بیابان‌زایی در کشور است، تصریح کرد: کاهش کیفیت و کمیت منابع آب یکی از مولفه‌های بیابان‌زایی است که مسئول آن وزارت نیروست.
رئیس گروه مطالعات دفتر بیابان سازمان جنگل‌ها با بیان اینکه نباید تنها وزارت جهادکشاورزی را مقصر رشد بیابان‌زایی در کشور دانست ادامه داد: علاوه بر وزارت نیرو، وزارت راه، مسکن و شهرسازی نیز به‌دلیل تبدیل اراضی حاصلخیز اطراف شهرها به مسکن یکی از دستگاه‌هایی است که در رشد بیابان‌زایی نقش پررنگی دارد. رئیس گروه مطالعات دفتر بیابان سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور با تأکید بر اینکه بیابان‌زایی چند‌وجهی بوده و مقابله، اصلاح و همزیستی با آن نیز چند وجه دارد، افزود: گسترش بیابان‌زایی و تخریب سرزمین در نهایت منجر به کاهش توان تولید، برگشت‌ناپذیری اراضی ملی، کاهش تولید علوفه، فرسایش خاک و بروز خسارات زیستی فراوانی خواهد شد که جبران هر کدام از آنها درصورت امکان هزینه‌های بسیاری در بر دارد.
طهماسبی بیرگانی با بیان اینکه تا‌کنون هیچ مطالعه همه‌جانبه‌ای در مورد بیابان‌زایی در کشور انجام نشده است افزود: تا‌کنون مطالعات موردی بسیاری در این خصوص در مجامع دانشگاهی و در خود سازمان جنگل‌ها انجام شده است اما اگر بخواهیم برنامه‌ای جامع بر مدیریت بیابان‌ها و جلوگیری از روند بیابان‌زایی در کشور تنظیم کنیم نیازمند مطالعه‌ای همه‌جانبه هستیم. به گفته وی، تنها زمانی از روند بیابان‌زایی سخن به میان می‌آید که پای یک عامل انسانی در میان باشد و نقش تغییرات اقلیمی چندان مورد نظر نیست که تأکید کنوانسیون مقابله با بیابان‌زایی نیز روی همین مورد است.
