به گزارش پایگاه رسمی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، آرمین طهماسبی‌راد پژوهشگر، طرح بازسازی سلول‌ها و بافت‌های بدن به روش مهندسی بافت را در مقایسه با کارگذاری ایمپلنت‌ها و استفاده از دستگاه‌های دیالیزی و کبد مصنوعی، روشی بهتر و مناسب‌تر برای بدن ذکر کرد.
وی افزود: مهندسی بافت در واقع ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده به کمک سازه‌های مهندسی طراحی شده است که در نهایت منجر به تشکیل کامل بافت از دست رفته می‌شود.
طهماسبی‌راد گفت: اگر بتوانیم جهت ترمیم آسیب‌های بافتی از سلول‌های خود بدن استفاده کنیم، علاوه بر آنکه عملکرد حقیقی ارگان آسیب‌دیده باز خواهد گشت، در عین حال عوارض جانبی ناشی از کبدهای مصنوعی را نیز شاهد نخواهیم بود.
وی با اشاره به اینکه برخی مراکز پژوهشی معتبر دنیا در سال‌های اخیر به مهندسی بافت به عنوان راهکار جدیدی برای درمان بیماری‌ها روی آورده‌اند، افزود: در این طرح علاوه بر روش‌های متداول مهندسی بافت کبد، برای نخستین بار با استفاده از رفتار الکتریکی سلول‌ها، آنان به صورت آزمایشگاهی تکثیر شدند.
طهماسبی‌راد در ادامه گفت: سلول‌ها با پیام‌های الکتریکی که می‌فرستند، سلول‌های مجاور را از تکثیر و سلامت خود با خبر می‌کنند، لذا با کمک تهییج سلول‌ها و تهیه بستر مناسب برای ارتباط الکتریکی بیشتر مابین آنان، این خود سلول‌ها هستند که موتور محرکی برای رشد سایر سلول‌های در کنار خود می‌گردند.
وی افزود: با توجه به این ویژگی ما در ساخت داربست سلولی اسفنجی از نوعی پلیمر رسانای الکتریکی استفاده کردیم.
پژوهشگر این طرح افزود: از آنجا که بافت کبد 10 برابر بافت‌های دیگر غذا و اکسیژن مصرف می‌کند و بیش از 110 عملکرد مختلف را در بدن بر عهده دارد، در حالی که بهترین کبدهای مصنوعی و دستگاه‌های جایگزین کبدی کمتر از 5 مورد از این وظابف را می‌توانند به انجام رسانند، داربست سلولی در صورتی که بتواند کبد طبیعی را در بدن بیمار ایجاد کند، می‌تواند تحول شگرفی در درمان بیماران به وجود آورد.
طهماسبی‌راد گفت: دراین پژوهش از مواد گوناگونی همچون کلاژن، ژلاتین، کیتوسان و هیالورونیک اسید در کنار نوعی پلیمر رسانا، به شکل هیدروژل در آمده و سلول های کبد انسانی از اهداکننده بر روی آنها کشت شدند.
وی افزود: در حالیکه سلول‌های طبیعی به طور معمول نمی‌توانند بیش از چهار روز در خارج از بدن زنده بمانند، ما در این آزمایش موفق شدیم این سلول‌ها را 21 روز در محیط آزمایشگاهی زنده نگاه داشته و تکثیر آنان را به نحوی صورت دهیم که عملکرد کبدی را برآورده سازند.
بر اساس این گزارش داربست‌های به کار گرفته شده در این تحقیق زیست تخریب‌پذیر هستند و سلول‌ها به تدریج در حفرات آن رشد کرده و با تخریب داربست، ماده‌ای که در داخل بدن قرار داده شده از بین رفته و بافت ترمیم می‌شود. گفتنی است این پژوهش در مراحل بعدی باید آزمون‌های حیوانی و انسانی را برای رسیدن به محصول طی کند.
