به گزارش آسوشیتدپرس این آزمایشگاه در شمال لندن در میان چندین آزمایشگاهی در جهان است که در حال کار کردن بر روی ایده آینده‌نگرانه رشد دادن اندام‌های شخصی‌شده برای بیماران در آزمایشگاه هستند.
در حالیکه تا به حال تنها معدودی از بیماران اندام‌های ساخته‌شده در این آزمایشگاه بریتانیایی - ار جمله مجاری اشکی، رگ‌های خونی و نای- را دریافت کرده‌اند، پژوهشگران امیدوارند که به زودی بتوانند انواع بیشتری از بخش‌های بدن - از جمله نخستین بینی که بخش‌هایی از آن از سلول‌های بنیادی ساخته شده است - را به بیماران پیوند بزنند.
آلکساندر سیفالیان از یونیورسیتی کالج لندن که سرپرستی این طرح را به عهده دارد، می‌گوید: «این کار مانند درست کردن کیک است. ففط ما از اجاق متفاوتی استفاده می‌کنیم.»
سیفالیان یک ماشین پیچیده را نشان می‌دهد که برای ساختن قالب‌ها از ماده پلیمری برای اندام‌های گوناگون از آن استفاده می‌شود.
سال گذشته او همکارانش بینی یک مرد بریتانیایی را که که به علت سرطان از بین رفته بود، بازسازی کردند. دانشمندان یک محلول قندی- نمکی را به قالب بینی اضافه کردند تا قوامی تاحدی اسفنج‌مانند بینی طبیعی را ایجاد کنند. سلول‌های بنیادی گرفته شده از بافت چربی بیمار برای دو هفته در آزمایشگاه رشد داده شدند و بعد برای پوشاندن چارچوب بینی به کار رفتند. بعدا این بینی درون ساعد مرد کاشته شدند تا پوست رشد کند و روی آن را بپوشاند.
سیفالیان گفت او همکارانش منتظر تایید مقامات ناظر هستند تا این بینی را به صورت بیمار منتقل کنند.
به نظر می‌رسد کاربردهای بالقوه این اندام‌های ساخته‌شده در آزمایشگاه به قدری امیدوار کننده است که حتی شهر لندن هم در آن دخیل شده است: شهردار لندن بوریس جانسون روز سه‌شنبه ۸ آ‌وریل ابتکار عمل جدیدی را برای جلب سرمایه‌گذاری در بخش‌های سلامت و علوم را آغاز کرد تا شرکت‌های جانبی بتوانند در توسعه تجاری این پژوهش‌های پیشگام دخیل شوند.
سیفالیان ماده پلیمری را که برای ساختن چارچوب اندام‌ها از آن استفاده می‌کند، ثبت داده است و همچنین تقاضای ثبت رگ‌های خونی، مجاری اشکی و نای ساخته شده را هم کرده است. او گروهش سایر اندام‌های بدن از جمله شریان‌های کورونری و گوش را هم ساخته است. این گروه در ماه‌های بعدی قصد دارد در لندن و هند پیوند این گوش‌های ساخته شده در آزمایشگاه را بر روی افرادی که به طور مادرزادی فاقد لاله گوش هستند، آغاز کند.
دکتر میشل گریفین، استاد جراحی پلاستیک که چندین گوش و بینی در آزمایشگاه سیفالیان ساخته است، می‌گوید: «ساختن گوش از بینی سخت‌تر است، زیرا شما باید همه انحناها را درست دربیاورید و پوست را محکم کشیده شود تا ساختار آن را ببینید.»
به گفته گریفین در حال حاضر کودکانی که نیاز به گوش‌های جدید دارند باید رشته‌ای از اعمال واقعا تهاجمی از جمله برداشتن غضروف از دنده‌های‌شان را از سر بگذرانند. به گفته او برداشتن سلول‌های چربی از شکم‌های بیماران و افزودن آن به چارچوب ساخته شده در آزمایشگاه بسیار آسان‌تر از از اعمال جراحی متعددی است که اغلب برای تراشیدن گوش از دنده‌ها انجام می‌شود.
گریفین می‌گوید در نهایت قصد این پژوهشگران این است که یک صورت کاملا ساخته‌شده ایجاد کنند، اما اول باید ثابت کنند که چارچوب‌های پلیمری‌شان به طور تصادفی پوست را نخواهد گسیخت و بیرون نخواهد آمد.
