در دهه 40هر چند صحنه رونق داشت اما پای ثابت‌هایش سراغی هم از دنیای تصویر می‌گرفتند و جالب اینکه در این مهمانی برگ برنده نزد آنهایی بود که بازیگران تئاتر را مهمان ساخته‌هایشان می‌کردند. درخشش گروهی از بهترین‌های تئاتر در ساخته همیشه تحسین‌شده داریوش مهرجویی در اواخر این دهه را می‌توان جدی‌ترین آغاز برای این میزبانی از اهالی صحنه در سینما قلمداد کرد؛ «گاو» با تئاتری‌های شناخته‌شده‌ای چون عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، جعفر والی، پرویز فنی‌زاده و... ثابت کرد اهالی تئاتر شاید سوپراستار نباشند اما به‌معنای واقعی بازیگرند.
2- البته حضور بازیگران تئاتر در سینما و تلویزیون در تمام این سال‌ها ادامه داشته و چنان مؤثر و جدی بوده است که نمی‌توان سینما و تلویزیون ایران را بدون حضور امثال زنده‌یاد مرحوم خسرو شکیبایی، پرویز پرستویی، ثریا قاسمی، مهدی هاشمی، مرحوم رضا ژیان، فردوس کاویانی، رضا کیانیان و ده‌ها هنرمند دیگر تئاتر ایران به‌خاطر آورد. تئاتر اما بدون هیچ تعارفی جذابیت و اقتدارش را در دهه‌های اخیر به رقبایش باخته است. مشکلات همیشگی اهالی صحنه و بی‌توجهی‌های مستمر به این هنر فاخر از یک‌سو و کانالیزه‌شدن جریان شهرت و پولسازی در سینما و تلویزیون از سوی دیگر را باید به‌عنوان 2 عامل اصلی برای به احتضار درآمدن حال تئاتر و تئاتری‌های ایران برشمرد.
رویت همین شرایط بود که باعث شد کوچ اجباری نه از روی خواسته‌قلبی تئاتری‌ها به سینما و تلویزیون در 2 دهه گذشته بسیار به چشم بیاید. بازیگرانی که بعد از سال‌ها تجربه‌اندوزی روی صحنه و بازی با متدهای مختلف و رایج بازیگری دنیا برای گرفتن دستمزدهای ناچیز و فروش بلیت‌های اندک خون به جگر می‌شدند و حتی نداشتن سالن تمرین و اجرای مناسب برایشان معضلی تکراری و لاینحل بود، زخم دلبستگی به تئاتر را با دستمزدهای بیشتر و سر وقت تلویزیون و البته شهرت سینما مرهم کردند.
3- در 3-2سال گذشته اما گویی بعضی چهره‌های سینمایی و تلویزیونی به دلایل مختلف که شاید اثبات تسلط بازیگری، به فراموشی سپردن رزومه بدون اجرای صحنه یا موج‌سواری در دریای خبر بعضی از دلایلش باشد مهاجرتی معکوس از تلویزیون و سینما به صحنه تئاتر را در دستور کار خود قرار داده‌اند. البته نیاز به یادآوری نیست که کم نبوده‌اند ستاره‌های درخشان بازیگری سینما که در تمام این سال‌ها از حضور در دنیای جادویی نمایش و صحنه غافل نشدند و به محض فراهم‌شدن شرایطی مناسب ریه‌هایشان را از هوای اجرا روی صحنه پر کرده‌اند. آنها حسابی جدا در این کوچ‌نشینی دارند و شاید به‌معنای دقیق‌تر باید گفت که آنها بازیگرانی درجه‌یک هستند که به فراخور شرایط کاری‌شان به ییلاق تئاتر یا قشلاق سینما می‌روند.
