براساس این قانون نانوشته، کمککنندگان مالی به تبلیغات انتخاباتی نامزدهای ریاست‌جمهوری، بعد از پیروزی این نامزدها، پست سفارت به‌دست می‌آورند. این رسم بیش از نیم قرن در آمریکا قدمت دارد. اما این روزها به‌خاطر گاف‌های چند نفر از این سفرا و مشکلاتی که بی‌تجربگی و بی‌اطلاعی آنها برای سیاست خارجی آمریکا ایجاد کرد، این موضوع زیر ذره‌بین انتقاد قرار گرفته‌است.
اخیرا سفیر آمریکا در نروژ به‌خاطر افراطی خواندن یکی از احزاب حاکم، خشم اسلو را برانگیخت.
سفیر آمریکا در مجارستان که یک تهیه‌کننده سریال‌های تلویزیونی است، هیچ اطلاعی از وضعیت سیاسی بوداپست ندارد. کسی که قرار است سفیر آمریکا در آرژانتین شود خودش در سنا اعتراف کرد که تا‌کنون پا به این کشور نگذاشته و اساسا زبان اسپانیایی نمی‌داند. مکس بوکاس، سناتور سابق دمکرات که قرار است سفیر جدید آمریکا درچین شود هم در جلسه تأییدش در سنا اعتراف کرد که کارشناس امور چین نیست.
در آمریکا کمککنندگان مالی به تبلیغات انتخاباتی رئیس‌جمهور سمتی در سیاست داخلی نخواهند یافت اما در سیاست خارجی پست سفارت می‌گیرند. در دهه‌های اخیر 30درصد از پست‌های سفارت در آمریکا به کمککنندگان مالی تبلیغات انتخاباتی می‌رسیده‌است.
در دولت اوباما این رقم از 50درصد گذشته و این موضوع داد منتقدان دولت در حزب جمهوریخواه را درآورده‌است. منتقدان می‌گویند این سیل افراد غیردیپلمات و غیرمتخصص در تیم سیاست خارجی، باعث تضعیف سیاست خارجی آمریکا آن هم در این شرایط حساس می‌شود. رابرت باربر، از ثروتمندانی که در جریان تبلیغات دور دوم انتخابات اوباما بیش از 1.6 میلیون کمک مالی برای ستاد او جذب کرده قرار است به‌عنوان سفیر آمریکا به ایسلند برود. او در جریان جلسه تأییدش در سنا گفت که هرگز از یک کشور شمال اروپایی دیدن نکرده‌است.
انجمن سیاست خارجی آمریکا که بیش از 2هزار عضو از میان دیپلمات‌های بازنشسته و قدیمی این کشور دارد، اخیرا در بیانیه‌ای خطاب به دولت اوباما گفته‌است که این شیوه انتصاب سفرا در هیچ کجای دنیا سابقه ندارد و شایسته آمریکا نیست.
اخیرا گروهی متشکل از 10سفیر آمریکایی که در 8دولت، نمایندگان واشنگتن در کشورهای مختلف بوده‌اند، راهنمایی منتشر کرده‌اند که حاوی ویژگی‌های لازم برای یک سفیر موفق است. انجمن سیاست خارجی آمریکا از دولت خواسته که سفرا را براساس این راهنما انتخاب کند.
