به گزارش خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در جشن انتشار صدمین شماره‌ی نشریه‌ی «نگاه نو» که عصر روز گذشته (20 اسفندماه) در شهر کتاب برگزار شد، میرزایی با بیان این‌که «نگاه نو» را ترویج کنید، اظهار کرد: «نگاه نو» را به کتابخانه، دانشگاه‌ها و کتابخانه‌های عمومی برسانید، کاری کنید که «نگاه نو» دست کم تا پنج سال دیگر دوام آورد و به شماره‌ی 120 برسد.
او ادامه داد: اجازه می‌خواهم در این مراسم از کسانی که آثارشان در «نگاه نو» منتشر شده و اکنون جهان خاکی ما را ترک کرده‌اند، یاد کنم؛ منوچهر آتشی، نادر ابراهیمی، مرتضی اسعدی، ایرج افشار، کریم امامی، عبدالله برهان، محمدجعفر پوینده، بیژن جلالی، علی‌محمد حق‌شناس، سیمین دانشور، فهمیه راستکار، مصطفی رحیمی، احمدرضا مظفری، مرتضی ممیز، مهتاب میرزایی و ... که به روان پاک‌شان درود می‌فرستم.
میرزایی با بیان این‌که در «نگاه نو» اولویت باید انتشار مقاله‌های اجتماعی باشد، گفت: هنگامی که اهل قلم و فرهیختگان از نظر سیاسی و اجتماعی احساس خوشایندی دارند، شاداب هستند، به امیدواری‌های‌شان افزوده می‌شود، مشارکت‌شان در امور جامعه جلب می‌شود یا افزایش می‌یابد و بر خدمت ایشان ارج می‌گذارند، قلم‌شان جسارت لازم را پیدا می‌کند و چند و چون آنچه پدید می‌آورند، بویژه در دو حوزه‌ی علوم اجتماعی و علوم انسانی افزایش می‌یابد و مطبوعات دانشورانه - روشنفکرانه و خوانندگان آن‌ها نیز نصیب می‌برند. در حالی که در فضای ملتهب و نگرانی‌آور و با گوشه‌گیری و گوشه‌نشینی اندیشمندان و اهل قلم و هنرمندان، سرچشمه‌ها از جوشش باز می‌مانند و آثار ارزشمند کمتر پدید می‌آید و عرضه می‌شود.
او ادامه داد: مجله‌ی «نگاه نو» آیینه‌ای تمام‌نما از حال و روز جامعه‌ی مطبوعاتی ما در 23 سال اخیر است. گاه که به شماره‌های گذشته می‌نگرم مقاله‌هایی تحلیلی، عمیق و روشنگر را می‌بینم که در فضای امیدواری و خوش‌بینی نوشته یا ترجمه شده‌اند و گاه متأسفانه نشانه‌های بارزی از افسردگی و سکون سردی و صداهایی که گویی از ته چاه می‌آیند.
سردبیر نشریه‌ی «نگاه نو» با اشاره به این‌که متأسفانه توان ما برای گرفتن آگهی بسیار ضعیف است، چون ارباب کسب و کار «نگاه نو» را محل مناسب و سودآوری برای انتشار آگهی‌های خود نمی‌بینند، اظهار کرد: ورودی آثار به «نگاه نو» در زمینه‌های هنر و ادبیات و نقد و بررسی آثار ادبی و هنری چند برابر مقاله‌های با موضوع‌ها و مضمون‌های اجتماعی است. در نتیجه، از فضای لازم برای انتشار مقاله‌های اجتماعی کاسته می‌شود و بسیاری از مقاله‌هایی که در حوزه‌ی علوم اجتماعی و علوم انسانی به «نگاه نو» می‌رسد، آثاری بسیار ضعیف‌اند با نویسندگانی بسیار پرتوقع.
او با اشاره به سابقه‌ی انتشار نشریه‌ی «نگاه نو» توضیح داد: امتیاز انتشار «نگاه نو» را آقای دکتر بانکی در سال 1369 به خواهش من و با نام «دانش‌پژوه» درخواست کرد. آن روزها من مدیرمسوول و سردبیر ماهنامه‌ی علمی - فنی «دانشمند» بودم و گمان می‌کردم که صاحب امتیاز آن ماهنامه قصد دارد، عذرم را بخواهد. قرار بود که در آن صورت، همکاران ماهنامه «دانشمند» را به نشریه‌ی علمی - فنی «دانش‌پژوه» منتقل کنیم. برنامه‌ریزی‌های اولیه با حضور عبدالحسین آذرنگ، دکتر ناصر آقایی و من آغاز شد. پس از گذشت مدت کوتاهی، خشایار دیهیمی و مرتضی ثاقت‌فر به این گروه اضافه شدند.
او ادامه داد: اندکی بعد، با منتفی شدن رفتن من از دانشمند، موضوع انتشار مجله‌ای به شیوه‌ی کنونی «نگاه نو» مطرح، نام مجله به «نگاه نو» تبدیل و نخستین شماره‌ی آن مهرماه 1370 منتشر شد. بنابراین این‌که فرموده‌اند «نگاه نو» منتشر شد که بازوی سکولار فلان گرایش سیاسی باشد، حرفی بی‌پایه و نادرست است.
میرزایی با بیان این‌که وقتی یک ایرانی نتواند در نشریه‌ی کشورش مقاله بنویسد، می‌رود در سایت‌ها و مطبوعات فارسی‌زبان خارج از کشور می‌نویسد و به کمک شبکه‌های اجتماعی گسترده، طیف وسیعی نیز آن نوشته را می‌خوانند، یادآوری کرد: فیلتر می‌کنند، فیلترشکن می‌آید! صبح تا شب هزینه‌های این‌گونه کارها از جیب ملت می‌رود! مدرسه، بیمارستان، کتابخانه و مرکز فرهنگی بسازیم بهتر است یا به گروه کثیری، حقوق، مزایا، پاداش، کارانه، یارانه، عیدی، سنوات، وام و تسهیلات بدهیم که هزاران پایگاه اطلاعاتی را شناسایی کنند و ببندند؟ بعد هم کسب و کار تازه‌ای درست شود برای عده‌ای دیگر، یعنی فیلترشکن فروشان! در حالی که اگر کمی آستانه‌ی تحمل خود را بالا می‌بردیم، چنین نمی‌شد.
وی افزود: امروز هم اگر آستانه‌ی تحمل خود را بالا نبریم، چرخ به همان روال پیشین خواهد چرخید و توان مالی، مدیریتی و نیروی انسانی کشور به جای این‌که برای توسعه‌ی پایدار همه‌جانبه‌ی ایران به کار گرفته شود، صرف کارهایی خواهد شد که برای امروز ما و فردای این زمین و نسل آینده حاصلی نخواهد داشت.
