بی‌تردید اقبال نمایشگاه‌های نقاشی در این موج گسترده بیش از سایرین است اما کیفیت قابل‌ملاحظه دیگر شکل‌های هنری و نوآوری‌های هنرمندان جوان سبب می‌شود اهالی هنر به همه رشته‌ها توجه کنند. امروز درباره 3 نمایشگاه نقاشی، زیورارائه‌های هنری و مجسمه بیشتر برایتان می‌نویسیم تا به نوعی تنوع نگارخانه‌ها را بازتاب دهیم.
اثر و نگاه پرتره‌ها به افق
احمد مرشدلو پس از 6سال با پرتره‌های خودکاری‌اش روی دیوار نگارخانه اثر بازگشته است؛ در «فضای منفی» ١٢ چهره از انسان‌های معمولی روایت می‌شود که همگی با خودکار خلق شده‌اند؛ انسان‌هایی که به روبه‌رو و درست به نگاه مخاطب چشم دوخته و در سکوت او را به مفاهمه و کشف و شهود دعوت می‌کنند. شاید آنچه به آدم‌های مرشدلو بعد می‌بخشد و آنها را متفاوت‌تر از نمونه‌های مشابه جلوه می‌دهد بهره‌مندی او از تکنیک «خودکار» باشد؛ نوشت‌افزاری بسیار همگانی و معمولی که لابد می‌خواهد تأکید کند سوژه‌ها و شخصیت‌های بسیار معمولی پیرامون همه ما را روی بوم آورده است. تسلط هنرمند به این تکنیک و قدرت طراحی با خودکار اتفاقا قدمی مهم در امکان همذات‌پنداری مخاطب با این ١٢پرتره است. تأکید مرشدلو در درآوردن لکه‌های صورت، خط‌های اخم ابرو و چین و چروک، این آدم‌ها را باورپذیرتر کرده است. ردیابی هویت و جست‌وجوی اندیشه فیگورها از دریچه چشم و نگاه، نخستین دریافت درونی مخاطب از مواجهه با این آثار است. اینکه این انسان‌های خودکاری به چه می‌اندیشند، پرسشی است که بیننده با خود از نگارخانه اثر بیرون می‌برد.
گلستان و رؤیا در باغ ایرانی
مدیوم‌های هنری روزبه‌روز نو می‌شوند و با مقبولیتی که زیورارائه‌های هنری یافته‌اند توجه جامعه هنری به نوآوری‌های این عرصه بیشتر می‌شود. این روزها آثار زوجی هنرمند در نگارخانه گلستان روی دیوار رفته که سال‌هاست با محوریت هویت ایرانی- اسلامی موتیف‌هایی درخشان از سنت‌های کهن را بازنمایی و بازتعریف می‌کنند. تکتم فاضل و بهرام دشتی‌نژاد در مجال اندک این زیورارائه‌ها با ظرافتی مثال‌زدنی اثری می‌آفرینند که خود می‌گوید اهل کجاست و این اصالت نقش و بافت را از کجا با خود آورده است. یکی از بخش‌های این نمایشگاه مجموعه‌هایی است که در آنها موضوع نقشی رویاگونه یافته است. تکنیک طراحی زیورارائه‌ها به‌نحوی است که در آن آرایش ساقه‌ای عناصر به حالت تعلیق درمی‌آید و به هم پیوند می‌خورد. این دو هنرمند موفق شده‌اند در رویکردی متفاوت به زیورارائه‌ها وجهی مفهومی و روایتی به آثار ببخشند و محصول را متمایز از مجموعه‌هایی مشابه پیش روی بیننده قرار دهند.
خودروهای منقش به گل‌و‌مرغ
در دنیایی که دوباره محیط‌زیست برایش مسئله روز شده، چه از این بهتر که روی بدنه خودروهای خیابان‌های شهر گل و مرغ‌های اصیل ایرانی و تذهیب‌های آرامش‌بخش باشد؟ این ایده متفاوت و جذاب به ذهن طاهره‌خوش‌نشین رسیده که سال‌ها در عرصه هنرهای سنتی ایرانی فعال است. «اتو منقوش» عنوان این نمایشگاه است که نگارخانه مژده در آن 5حجم نقاشی‌شده را به همراه چند اثر نقاشی به معرض تماشا گذاشته است. حضور خودروهای قدیمی که با نقاشی سنتی ایران تلفیق شده‌اند نگاه هر بیننده را جلب می‌کند. خوش‌نشین در عین حال قصد داشته با ارائه مینیاتورهای دوره عباسی روی خودروهای چوبی به نوعی آنها را به جریان زندگی بازآورد؛ شاید که مردم اندیشه کنند سرمایه‌های فرهنگی دیرسال‌شان در چه حال و روزی است.
