شورشدن آب‌های زیرزمینی یکی از تبعات بهره برداری بی رویه از آب است

به گزارش ایرنا، ˈتورج فتحی، معاون دفتر آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست گفت: پدیده شور شدن سفره‌های زیر زمینی بیشتر در فلات مرکزی ایران مشاهده می‌شود چون در این بخش‌ها بیشتر مناطق دشت‌ها، کویری، شور و قلیایی هستند.

وی افزود: شور شدن آب‌های زیر زمینی یک فرایند برگشت ناپذیر است که به علت پیشروی آب‌های شور و پسروی آب‌های شیرین رخ می‌دهد و آب‌های شور جایگزین آب‌های شیرین می‌شود.

فتحی گفت: به عنوان مثال آن قسمت از آبخوان دشت‌های کاشان که شور شده دیگر قابل برگشت نیست، حتی اگر تمام چاه‌های اطراف مسدود شود و تغذیه طبیعی به آنها برسد، آب آن بخشی که شور شده دیگر شیرین نمی‌شود.

وی ادامه داد: وقتی به طور مداوم آب شیرین قابل شرب برداشت می‌شود به صورت طبیعی کیفیت آب نیز کاهش می‌یابد، در واقع غلظت املاح و نمک محلول در آب به علت استفاده بی رویه افزایش می‌یابد، این هم جزو پدیده‌های غیرقابل برگشت است.

معاون دفتر آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست در مورد آلودگی منابع آبی گفت: آلوده شدن سفره‌های زیر زمینی از دیگر پیامدهای استفاده بی رویه از منابع آبی است.

وی درباره دشت‌های تهران اظهارداشت: سالانه 1.2 دهم میلیارد متر مکعب آب شرب در تهران مصرف می‌شود و تقریبا نیمی از این آب به فاضلاب تبدیل می‌شود و به وسیله چاه‌های جذبی و آبخوان‌ها دوباره در چرخه سفره‌های زیر زمینی قرار می‌گیرد.

فتحی ادامه داد: کنترل آلودگی در آب شرب تهران بر عهده دو دستگاه وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی و شرکت آب و فاضلاب است، این دو نهاد وظیفه دارند آب شرب سالم در اختیار شهروندان قرار دهند.

وی درباره نحوه شور شدن سفره‌های زیر زمینی گفت: وقتی لایه‌های آب شیرین به علت بهره برداری بی رویه کاهش می‌یابد، جبهه آب‌های شور به سمت منابع آبی شیرین کشیده شده و به این ترتیب منابع آب شیرین، شور می‌شود.

فتحی با بیان اینکه تبخیر هم یکی دیگر از دلایل شوری و آلودگی آب شرب است، افزود: میزان تبخیر در کشور بین 2 تا 4 متر متغیر است که این میزان بسیار بالاست به طوری که از میزان 411 میلیارد متر مکعب بارندگی سالانه در کشور 297 میلیارد متر مکعب آن تبخیر می‌شود.

وی گفت: متاسفانه اکنون در برخی از استان‌های جنوبی کشور مانند مناطقی از استان فارس، هرمزگان و کرمان آب شیرین قابل شرب وجود ندارد، یعنی هرچه آب زیر زمین بوده پمپاژ و مصرف شده است و دشت‌هایی در آن مناطق وجود دارند که آب‌شان شور و لب شور ( آب چاه ) شده و دیگر قابل شرب نیست.