نمایش‌های برگزیده در واقع همان 3 نمایشی هستند که مانند سال گذشته با حمایت مرکز هنرهای نمایشی برای اجرای عمومی‌در یکی از سالن‌های تهران نوبت می‌گیرند.
هرچند که به گفته دبیر، علاوه بر 3 نمایش برگزیده، سایر کارهای جشنواره نیز با حمایت سازمان فرهنگی - هنری شهرداری تهران در مجموعه فرهنگسراها و سالن‌های تحت پوشش این سازمان، نوبت اجرای عمومی‌خواهند گرفت.
این ایده، همان چیزی است که سازمان فرهنگی_هنری شهرداری تهران را به برگزاری جشنواره ترغیب کرده است، اما هنوز پس از 6 دوره برگزاری که البته تنها در 2 سال گذشته به صورت متوالی بوده است، هنرمندان زیادی به تحقق آن امیدوار نیستند.
حسن معجونی که خود با نمایش « پای دیوار بزرگ شهر» دربخش ویژه جشنواره حضور داشته است در این باره می‌گوید: «جشنواره تئاتر بانوان امکاناتی برای اجرای ایده جشنواره ندارد و ایده اجرای تئاتر در فرهنگسراها امکان‌پذیر نیست.
به عنوان مثال در فرهنگسرای بهمن در گذشته تنها یک بار کاری به روی صحنه رفته و تا امروز از آن سالن استفاده دیگری نشده است.» با این حال، ناامیدی معجونی از تحقق این ایده، مانع از حضور فعالانه او در جشنواره امسال نشده است.
او علاوه بر اجرای نمایش، کارگاه «بدن بیانگر، محدودیت‌ها و راهکارها» را نیز در طول جشنواره برگزار کرد، چرا که معتقد است اگرچه «امکانات هنوز خیلی محدود است، ولی شهرداری با برگزاری این جشنواره‌ها می‌تواند از ایده تمرکززدایی از جشنواره تئاتر فجر و محدود شدن به اداره کل هنرهای نمایشی حمایت کند.
تئاتر در همه جای دنیا با حمایت از جشنواره‌ها رشد می‌کند، ولی متأسفانه در این جشنواره شاهد بودیم خیلی از گروه‌ها به خاطر محدودیت مالی کنار کشیدند.»
البته کنار کشیدن از جشنواره امسال علاوه بر مشکلات مالی، گاهی دلایل دیگر نیز داشت.
2 نمایش «اویستی» نوشته و کار فرهاد پاک‌سرشت و «دیرمه من باید برم» نوشته و کار رضا مرادی‌نژاد پس از اجرا در نخستین روز برگزاری جشنواره، یعنی شنبه گذشته، از بخش مرور حذف شدند.
علت، هماهنگ نبودن محتوای این نمایش‌‌ها با معیارهای جشنواره اعلام شد؛ همان مسئله‌ای که امسال بزرگ‌ترین مشکل مسئولان برگزاری جشنواره بوده است و خیلی زود، یعنی پس از دریافت خیل عظیم نمایشنامهها، سرش را از لابه‌لای 900 متن جورواجور بیرون آورد.
دبیر جشنواره ششم 10 روز مانده به آغاز جشنواره می‌گوید: «متاسفانه 99 درصد آثار رسیده تنها به مشکلات و معضلات زنان درجامعه می‌پرداخت و با توجه به اهداف جشنواره به توانایی و ارزشمندی زنان در جامعه اشاره‌ای نشده بود.»
اعظم بروجردی هدف اصلی برگزاری جشنواره را «مطرح کردن ارزشمندی‌ها و توانمندی‌های زنان و نشان دادن الگوها» توصیف کرده و ادامه می‌دهد: « با این حال الگوسازی زنان شاخص و توجه به نقاط قوت زنان در کارها کم بود که امید داریم طی سال‌های آینده و با استمرار این جشنواره و تاکید بیشتر بر تحقیق و پژوهش، این هدف به سرانجام برسد.»
به اعتقاد دبیر، هدف نهایی از برگزاری جشنواره تئاتر بانوان رسیدن به روزی است که « نمایشنامهها با توجه به اهداف فراخوان نوشته و ارسال شود. توانمندی و ارزش‌های زنان در جشنواره نمود یافته و آن را به اقشار جامعه معرفی کنیم. اما برای رسیدن به این هدف باید تا 10 سال دیگر کار کرد.»
با این وصف البته چندان عجیب هم نیست که از 900 نمایشنامه رسیده به دبیرخانه، تنها 82 متن در همان ابتدا و در مرحله بازخوانی، تصویب شدند و پس از آن نیز در مرحله بازبینی، نیمی‌از این تعداد به جشنواره رسیدند.
جالب آن که به گفته رئیس مرکز هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی_هنری شهرداری تهران، هیچ نمایشنامه جدیدی در این حوزه نوشته نشده است.
علی‌اکبر قاضی‌نظام می‌گوید: «متاسفانه با بررسی آماری نمایش‌های امسال و سال‌های گذشته متوجه می‌شویم که هیچ نمایشنامه جدیدی در این حوزه نوشته نشده است، به همین علت باید تلاشی صورت بگیرد تا دوستان نویسنده به نوشتن موضوعاتی درباره بانوان تشویق شوند و نتیجه این کارها بین گروه‌های کارگردانی پراکنده شود.»
ظاهراً همین مسئله باعث شده است که مسئولان برگزاری جشنواره، از همین حالا تصمیم گرفته‌اند نگارش نمایشنامه‌های هماهنگ با اهداف جشنواره را برای جشنواره هفتم سفارش دهند.
هرچند که مسئله متون نمایشی و مشکل محتوا، همه ماجرا نیست و محدودیت سالن، خود به خود مانع اجرای نمایش‌های بیشتر خواهد بود. به ویژه اگر همراهان کار زیر قولشان بزنند.
بروجردی در این باره می‌گوید: «متاسفانه از سازمان‌ها و ارگان‌های بسیاری که در ارتباط با امور زنان هستند درخواست همکاری کردیم و برخلاف قول‌هایی که به ما دادند، در مرحله عمل همه آن‌ها به جز وزارت ارشاد، سازمان فرهنگی_هنری و خود هنرمندان کنار کشیدند.»
مطابق اعلام اولیه قرار بود تالار سنگلج، خانه نمایش، اداره تئاتر، دو سالن کوچک و اصلی مولوی و یکی از سالن‌های مجموعه تئاترشهر در کنار فرهنگسراهای بهمن، قانون، هنر، دختران، ملل و خانواده میزبانان جشنواره امسال باشند، اما بروجردی 10 روز مانده به آغاز جشنواره خبر داد: «مرکز هنرهای نمایشی علی‌رغم قولی که برای در اختیار گذاشتن تالار سنگلج داده بود، متاسفانه به آن عمل نکرد و دبیرخانه این جشنواره را در موقعیت بغرنجی قرارداد.»
علاوه بر این، به گفته دبیر، امور بانوان استانداری تهران نیز به جشنواره تعهداتی داشته که درست در دقایق آخر از آن‌ها سر باز زده است.
بروجردی می‌گوید: «جالب این‌که مسئول این نهاد استانداری حتی به تلفن‌های ما نیز پاسخ نمی‌دهد و گوشی خود را از دسترس خارج کرده است. ما تنها می‌توانیم امیدوار باشیم که تا روز آخر با مشکلات دیگری برخورد نکنیم.»
حالا روز آخر فرا رسیده است. بروجردی حتما امشب در مراسم پایانی حرف‌های دیگری نیز خواهد گفت.
اما جشنواره ششم نیز با همه مشکلات، به آخر رسیده است و هادی مرزبان می‌گوید: «مهم نیست جشنواره تحت چه عنوانی برگزار می‌شود، همین که تئاتر بانوان عده‌ای را دور هم جمع می‌کند تا کار تئاتری کنند بسیار اهمیت دارد.»
