پرواز بی‌بازگشت

دوازدهم تیرماه یادآور حادثه‌ای تلخ و ناگوار برای مردمان ایران اسلامی است. رویدادی باورنکردنی که درد و رنج آن هیچ گاه از یادها نمی رود و همچون زخمی عمیق و جان فرسا همواره در تاریخ می ماند.

ساعت 10 و 17 دقیقه پرواز شماره ی 655 هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران، فرودگاه بندرعباس را به قصد دبی ترک کرد به امید آن که ساعتی دیگر در خاک امارات بر زمین بنشیند اما تنها لحظه یی کوتاه از اوج گرفتن این هواپیما بر فراز آب های نیلگون خلیج فارس گذشته بود که 2 موشک از ناو یو اس اس وینسنس نیروی دریایی آمریکا، پایانی غم انگیز را برای 290 مسافر این پرنده ی آهنین رقم زد.

سقوطی مرگ بار که جهانیان را حیرت زده کرد و پرده از جنایتی بزرگ گشود زیرا آمریکا که همواره ادعای حمایت از حقوق بشر را سر می داد، این بار تمامی قانون و قواعد بین المللی همچون معاهده ی شیکاگو(ممنوعیت به کارگیری سلاح در برابر هواپیماهای غیر نظامی) را نادیده گرفت و هواپیمای ایران را مورد هدف قرار داد.

آمریکاییان مدتی پس از این اتفاق اعلام کردند که آنها یک فروند هواپیمای اف 14 جمهوری اسلامی ایران را مورد هدف قرار داده اند. در صورتی که ناو یو اس اس وینسنس که پرتاب کننده ی موشک ها بود، پیشرفته ترین تجهیزات و دستگاه ها راداری را در اختیار داشت و به آسانی قادر به تشخیص هواپیمای نظامی از هواپیمای غیر نظامی بود.

هنگامی که مشخص شد هواپیما سقوط کرده یک ایرباس مسافربری بوده است، دولت وقت آمریکا در ادعایی بی پایه و بی اساس گفت: هواپیمای ایرباس خارج از دالان هوایی پرواز می کرده و ناو آمریکایی بارها اخطار رادیویی برای هواپیمای ایران فرستاده اما از هواپیمای مسافربری ایران جوابی دریافت نکرده است!

وزارت دفاع آمریکا در گزارشی که درباره ی این رویداد ارایه داده بود، نوشت:«پرواز 655 ایران ایر از بندرعباس شروع شد و به پرواز خود در مسیری عادی ادامه داد تا اینکه هفت دقیقه پس از پرواز به وسیله ی موشک پرتاب شده از سوی ناو وینسنس مورد اصابت قرار گرفت... آخرین تماس خلبان برای گزارش دهی در خصوص موقعیت هواپیما نیز در ساعت 9 و 58 دقیقه بود.»

این گزارش نشان می دهد، ناو آمریکایی از موضوع هواپیمای مسافربری و غیرنظامی بودن آن پرواز، اطلاع کامل داشته است. آمریکایی ها ادعاهای گوناگونی برای سرپوش گذاشتن روی جنایت خود در برابر هواپیما مسافربری ایرانی بیان کردند اما گذشت زمان ثابت کرد همه ی این ادعاها پوچ و بی اساس بوده است.

هدف قراردادن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز آب های ساحلی جمهوری اسلامی ایران در خلیج فارس از نمونه های بارز نقض حقوق بشر بود که به وسیله ی آمریکاییان نادیده گرفته شد.

جمهوری اسلامی ایران 2 روز بعد از این ماجرا در نامه یی به رییس شورای امنیت خواستار تشکیل جلسه فوری این شورا برای رسیدگی به موضوع سقوط هواپیمای مسافربری ایران شد اما این شورا تنها با صدور قطعنامه یی از سقوط هواپیمای مسافربری و غیر نظامی ایران در پرواز بین المللی 655 به وسیله ی موشک های ناو جنگی آمریکا ابراز تاسف کرد.

دولت ایران برای پیگیری حقوقی این رویداد به شورای سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری(ایکائو) شکایت کرد اما این سازمان بین المللی نیز از سیاسی کاری مصون نماند و تنها به صدور یک بیانیه اکتفا کرد.

ایکائو در این بیانیه از بروز این جنایت، ابراز همدردی و بر اصل پرهیز از زور علیه هواپیماهای غیرنظامی تاکید کرد.

جهان هیچ گاه جنایت بانیان این خاطره ی تلخ را از یاد نخواهد برد، مدعیان حقوق بشر که تمامی حق 290مسافر این پرواز را نادیده گرفتند و پروازی بی بازگشت را برای آنان رقم زدند. آمریکا نه تنها مسوولیت این اقدام را هیچ گاه بر عهده نگرفت بلکه به فرمانده‌ی این ناو نشان لیاقت اهدا کرد.

سرانجام با تاخیر چند ساله مُهر پایان پرونده ی حمله ی ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای مسافربری ایرباس جمهوری اسلامی ایران زده شد و نتیجه ی آن که نشان از دخالت دولت آمریکا و ضعف جامعه ی بین المللی داشت، تنها به پرداخت غرامت از طرف آمریکا به ایران منتهی شد.

این پایان که دور از بی طرفی و عدالت بود، دگربار ردپای سیاست را در تصمیم گیری‌های سازمان های بین المللی نشان داد. گرچه سال ها از فراق مسافران این هواپیما می گذرد اما مردمان این دیار همواره از آنان یاد و آب های خلیج فارس را به یمن حضور آنها در این دریا گلباران می کنند.