به گزارش ايسنا، پرویز اسماعیلی در يادداشتي نوشت:
به عنوان یک هموطن باید به دکتر ظریف و همکارانش خدا قوت و دست مریزاد گفت. تاریخ قطعا روزی جزئیات مذاکرات را روایت خواهد کرد. که این فرزند نجیبِ انقلاب و مردم، چگونه با شجاعت و فداکاری و با غیرت و همیّت دینی و ملی، سنگین ترین تجربه دیپلماتیکِ یک کشور مستقل را، در برابر لشکری از ابرقدرت‌های زیاده خواه یا باج خواه، آنهم در موضوع انرژی هسته‌ای، مدیریت کرده است. و حتما باید قدردان همه عزیزانی بود که به اشکال و در بخش‌های مختلف تا کنون در این مسیر خدمت نموده‌اند.
البته کسانی هم ان شاء الله نا آگاهانه (و خدای نا کرده آگاهانه) همچنان تحلیل های نادرست به موثرین و افکار عمومی منتقل می‌کنند. گاه چنانکه، گویا علم غیب هم دارند، اما اگر ناآگاهانه چنین می‌کنند، راه رفع دلنگرانی این است: به جای این‌که تهران بنشینند و با استناد به خبرسازیِ هدفمندِ افراد یا رسانه های بیگانه، از «پس پردۀ وین» و «ظریف گیت» و... بگویند؛ لااقل به فرمایشات رهبر معظم انقلاب طی دو روز اخیر توجه کنند:
«یک نمونه دیگر از ضعف دشمن، قضیه هسته ای ایران است. امریکا و کشورهای استعمارگر اروپایی دور هم جمع شدند تا جمهوری اسلامی ایران را در قضیه هسته‌ای به زانو درآورند اما نتوانستند و در آینده نیز نخواهند توانست.»4/9/93
«به همان دلیلی که با اصل مذاکره مخالفت نکردیم، با تمدید هم مخالف نیستیم.
- هیئت مذاکره‌کننده ایران حقا و انصافا پرتلاش و جدی هستند، ایستادگی می کنند، زیر بار حرف زور نمی روند و با جدیت، منطق و دلسوزی کار می کنند.
- اگر مذاکرات به نتیجه نرسد آنکه بیش از همه ضرر می‌کند آمریکایی ها هستند نه ما.
- مقامات آمریکایی با توجه به مشکلات روز افزون، نیاز به یک موفقیت و پیروزی بزرگ دارند. اما برخلاف آمریکا، اگر مذاکرات به توافق نرسد برای ما آسمان به زمین نمی آید چون راه حلی داریم به نام اقتصاد مقاومتی.
- این را بدانید که چه توافق هسته ای بشود و چه نشود، اسرائیل روز بروز نا امن تر خواهد شد.
- اگر در مذاکرات حرف منطقی زده، و قرارهای عادلانه و عاقلانه گذاشته شود قبول می‌کنیم. اما ایران، از صدر تا ذیل از آحاد مردمش تا همه مسئولانش در مقابل زیاده خواهی می‌ایستند.» 6/9/93
براستی مدعیان «ظریف گیت» که با استناد و اطمینان به گزارش شورای روابط خارجی آمریکا او را رسوا خواندند و دستاوردِ ایستادگی ها و تلاش عظیم فرزندان ملت را «هیچ!» دانستند؛ در برابر تعابیر ارزشمند، حمایت قاطع از تیم مذاکره کننده و نیز موضع صریح رهبری انقلاب در خصوص اصل مذاکرات و نتایج آن چه پاسخی دارند؟ آیا ایستادگی بر حقوق ملی با جدیت و منطق و دلسوزی، و زیر بار حرف زور نرفتن، رسوایی است؟ آیا ناکامی آمریکا و استعمارگران در به زانو در آوردن جمهوری اسلامی، «نرمش در برابر کدخدا» است؟!
تو گویی عده ای به بیگانه دلآرامند، اما از روحانی و ظریف دلواپسند! ان شاء الله اینطور نیست.
نظر شما