به گزارش خبرگزاری فرانسه سازمان جهانی بهداشت برای کاهش شیوع بیماری قلبی و سکته مغزی توصیه می‌کند که میزان مصرف روزانه نمک به کمتر از ۲۰۰ میلی‌گرم، یعنی مقداری تقریبا معادل کمتر از یک قاشق چایخوری در روز است.
از طرف دیگر سازمان جهانی بهداشت مصرف روزانه ۳۵۱۰ میلی‌گرم پتاسیم را توصیه می‌کند نیاز به خوردن شش سیب‌زمینی در روز یا نوشیدن ۹ فنجان شیر دارد.
تاثیر غذاهای غنی از پتاسیم در کاهش بیماری قلبی و سکته مغزی کاملا دانسته شده است، اما افراد احتمالا به اندازه کافی از چنین غذاهایی نمی‌خورند تا به اهداف تعیین‌شده سازمان جهانی بهداشت برسند.
گروهی بین‌المللی از پژوهشگران در دانشگاه واشنگتن آمار تغذیه‌ای به دست آمده از نظرخواهی‌های انجام‌شده بوسیله دولت‌های فرانسه، مکزیک، بریتانیا و آمریکا بررسی کردند.
آنها از دریافتن این موضوع شگفت‌زده نشدند که فقط بخش بسیار کوچکی از جمعیت در هر کشور- کسری از یک درصد در همه موارد- از راهنماهای مصرف روزانه سدیم و پتاسیم توصیهشده پیروی می‌کنند.
دکتر آدام درونوفسکی از دانشگاه واشنگتن گفت اگر هر یک از این کشورها حتی به این اهداف نزدیک هم می‌شد، باعث تعجب او بود.
او می‌گوید: «این داده‌ها ثابت می‌کند که ما مقدار بیش از حدی سدیم می‌خوریم و نیز مقدار کافی پتاسیم دریافت نمی‌کنیم. در عین حال این یافته‌ها بیانگر آن است اعداد هدف توصیهشده بوسیله سازمان جهانی بهداشت و سایر سازمان‌های بهداشتی کاملا غیرقابل‌دستیابی هستند.»
به گفته دکتر درونوفسکی در بسیاری موارد سدیم و پتاسیم در غذاهای مشابهی یافت می‌شوند، و این قضیه هنگامی این پرسش مطرح می‌شود که چه میزان شیر - که حاوی هر دو ماده است- باید نوشید، باعث ایجاد تناقض می‌شود.
او می‌گوید غذاهای غنی از پتاسیم که حاوی سدیم نیستند، مانند سبزی‌ها، مرکبات و ماهی گران‌قیمت هستند و تقریبا ۱/۴۹ دلار در روز یا ۴۲ دلار در هفته به صورت‌حساب غذایی فرد می‌افزایند.
به گفته دکتر درونوفسکی افزودن پتاسیم به غذا به صورت مکمل هم پاسخ این مسئله نیست، زیرا نمک پتاسیم مزه فلزی و تلخی دارد.
دکتر درونوفسکی می‌گوید آموزش مصرف‌کنندگان نیز برای کاهش مصرف سدیم کفایت نخواهد کرد.
برای اینکه بتوان تغییر واقعی ایجاد کرد- باید ترکیب غذاهای فرآوری‌شده- که بیشترین میزان سدیم در رژیم غذایی آمریکاییان را شامل می‌شوند، دگرگون و از نو تعیین کرد.
به گفته دکتر درونوفسکی راهبردهای متفاوتی برای کشورهای دیگر باید اعمال شود و خلاصه اینکه راهنماهای غذایی جهانی باید اهدافی را تعیین کنند که نه تنها قابل‌‌دستیابی باشند، بلکه در کشورهای روبه‌توسعه در حد امکانات مالی افراد باشند.
نتایج این بررسی در ژورنال لنست منتشر شده است.
نظر شما