اینکه او سلطان تیتر است حرف دلنشینی است. و چرا هنوز هست؟ چون تیترهایش باقی است. برخی فقط او را با تیترهای خبری می‌شناسند. اما استاد حسین قندی در صفحات لایی و برای ستون نویس‌ها و نویسندگان مقالات نیز یک نعمت حقیقی بود. او برای این مقالات نیز تیترهای جادویی رو می‌کرد. و صد البته چقدر در این کار مبادی آداب بود.
۱۵ سال پیش؛ نگارنده یک نقد و تحلیل محتوایی مفصل برای فیلم فرانسوی آبی بیکران (le Grand Bleu) ساخته لوک بسون نوشته بودم. و اصرار داشتم قبل از چاپ استاد قندی و استاد منصور سعدی هردونفر بزرگوار روتیتر و تیتر مرا ببینند. این همان ایامی بود که دکتر حسین انتظامی از این ۲ بزرگوار برای همکاری در روزنامه جام جم دعوت کرده بودند. و مدتی بعد نیز دکتر شکرخواه برای پایه گذاری جام جم آنلاین تشریف آوردند. و جمع پیشکسوتان جمع شد.
باری نتیجه این شد که استاد سعدی نظری نداشتند و تیتر مرا پسندیده بودند ولی استاد قندی روتیتر را کلا حذف کردند و تیتر نهایی این مقاله این عنوان شد: دریای عمیق آبی.
در واقع چون فیلم را دیده بود با توجه به معناشناختی اثر؛ این تیتر را بهتر تشخیص داده بود. جالب اینجاست از آن پس در برخی منابع سینمایی فارسی و در ارجاعات که ببینید این فیلم هم با عنوان "آبی بیکران" و هم با عنوان "دریای عمیق آبی" ثبت شده و شناخته می‌شود.
استاد حسین قندی در زندگی حرفه ای‌اش و در کار روزنامه نگاری؛ دریایی آّبی و عمیق بود. او اهل مطالعه و کتاب و فیلم و موسیقی بود. او می‌خواند و می‌نوشت و گوش می‌کرد و تولیدات ذهنی منحصربفردی داشت.
این صفات گویای دانش و ذکاوت و همچنین تواضع خاص او بود. فقدان او حقیقتا برای جامعه روزنامه‌نگاری ضایعه‌ای جبران ناپذیر جلوه‌گری می‌کند. یاد و خاطره اش گرامی باد.
نظر شما